I
Edexamáis ideime o meu matemático xeito de pensar por min mesmo, sempre tiven a algén en quen facer confi. Inclusive otorgaba meu confiado xeito e maneira.
Había en ocasions nas que furrula o entrecexo pechando os ollos e chegueime a sintir coma un verdeiro touro de lidia.
¡Toda a minha soidade pra min!
Iamos armados con armas de fogo e dende logo se tinhamos que pelexarnos co eles, faciamolo. Eu persoalmente chegaba unha na cadeira esquerda e outra na dereita.
O meu companheiro levaba gafas, e ia cun rifle e un colt do 32. Era velisima aquela arma.
Chamabase Bill e eu; bo eu nin mencionalo, non me gostaba ni o recordo, mais recordo que un bo día chegamos a cabalo a un pobo onde había poucos habitantes, e ulía a humidade por todolas veiras, e so había unha tenda, un trapiche, e un banco.
-¡Eh, Bill que che parece se baixamos dos cabalos e tomamos algho!
-Perfecto. – Respondeume con tona cansa.
Alí baixamos, e de supeto entramos no trapiche a comprobares o que había n’ela e que podiamos tomar. Eu n’aquel intre achegueime a unha màquina de facer xeados, e pregunteille o Tenreiro.
-¡Tenreiro!, ¿ten xeados nesa màquina?.
-Enseguida. Contestoume con moito nervo e medio tatexo.
-SSs…Si senhor. ¿Que xeados lle gostarìa?
-Un que estenha ben xeado
Entrementes Bill quedouse na rùa, admirando as raparigas e rapaces, todos xuntos colegueanxos e entre eles. E facendose ver que era todo un casanova, nunca soubo o que tinha.
Acercando se a unha rapariga, pregúntolle.
-Perdóeme, dona, por que… Eu son o tolo, nunca toleou, e nunca ¡Xamàis estiven tolo!
Enorgullecido de si mesmo, volveuse e entrou no trapiche a buscarme, deixando a rapariga moi vocaberta e impresoada, apesares de que meu companheiro dirixerase nun comezo, con moita dilixencia
V12UD4 