Luis Benigno Vázquez Fernández-Pimentel ( Sombra do aire na herba, 1959 ) “Nocturno”

O corazón ben o sabía,

e na frente da noite

a música rompía frores de marfil

pra o piano pulido de silencio.

Eu pensábache regalar a iauga da noite

pra vestir os teus hombros acaídos.

¿I as voceciñas das frores da amendoeira?

¡Cánto medo sobre o tronco negro

e cánto espía a una i outra beira do río

contando as estrelas que se queren afogar!

Non sabes que o muiño devolverache màis puro o vidro.

Relanzo, vitral…

¡Que medo dan as frores na noite,

sin sangre, sin voz!…

As dalias marelas, nunca aire mouro choídas,

mortas estrelas en caixas de ébano.

O alciprés defende o silencio das escalinatas.

Auga de mirtos, verde auga, dura

fonte que me acompañas.

Si tu non foras…

¡Que medo dan as frores da noite!

Deixar unha resposta

introduce os teu datos ou preme nunha das iconas:

Logotipo de WordPress.com

Estás a comentar desde a túa conta de WordPress.com. Sair /  Cambiar )

Facebook photo

Estás a comentar desde a túa conta de Facebook. Sair /  Cambiar )

Conectando a %s