O corazón ben o sabía,
e na frente da noite
a música rompía frores de marfil
pra o piano pulido de silencio.
Eu pensábache regalar a iauga da noite
pra vestir os teus hombros acaídos.
¿I as voceciñas das frores da amendoeira?
¡Cánto medo sobre o tronco negro
e cánto espía a una i outra beira do río
contando as estrelas que se queren afogar!
Non sabes que o muiño devolverache màis puro o vidro.
Relanzo, vitral…
¡Que medo dan as frores na noite,
sin sangre, sin voz!…
As dalias marelas, nunca aire mouro choídas,
mortas estrelas en caixas de ébano.
O alciprés defende o silencio das escalinatas.
Auga de mirtos, verde auga, dura
fonte que me acompañas.
Si tu non foras…
¡Que medo dan as frores da noite!