Chega onda cerca do castro,
mira pra o fondo do val,
finca na parede o codo,
deita a cabeza na man,
e namentres que coa outra
arrincando musgue está,
pensatible, triste e mormo,
así se pon a falar:
-Alá van os nosos eidos,
a miña casa alá vai;
xa me mataron os fillos,
matáronme a muller xa;
morreron os nosos homes
que souperon pelexar,
morréronnos os druidas
servidores de Teutás,
e matáronnos as virxes
que andaba a o pé do altar
ca fouce de ouro no cinto
i a vara verde na man.
Xa queimaron a devesa
consagrada á soledá…
¡Ai! Cando funguen os ventos
nas polas do castañal
xa non ruxiran as armas
que alí tiñan os nosos pais…!
Donde fixemos fogueiras
os carrascos nacerán,
e no dolmen no que íbamos
de noite a sacrificar,
criaránse herbas e toxos
i os muchos aniñarán…
Cobrirán silvas i adreiras
as pedras do noso lar,
e sobre as mámoas dos mortos,
xente allea pasará…
Cando se mova o penedo
que está na veira do mar
xa non irá xente nosa
con ofrendas a Tetuás,
¡Ai! De todo o que nos temos
nin migallas quedarán…!
Así dixo o vello, e séntase,
cravandos os ollos no chan.
E ao pé do castro que as brétemas
da noite cubrindo van,
tamén de loito cuberto
maxinando tanto mal,
soliño, entre as negras ruinas,
sóltase, o probe, a chorar!
V12UD4 