Etiquetas
arzobispo de Santiago de Compostela, Teología, canonjía, catedral de Lugo, Día de las Letras Gallegas, dignidad episcopal, Eclesiástico, En lembranza de Lago Gonzalez, escritor, griego, hebreo, língua galega, Manuel Lago González, O derradeiro celta, obispo de Osma y Tuy, profesorado de Sagrada Escritura, Randufe, Santiago De Compostela, Tuy
Chega onda cerca do castro,
mira pra o fondo do val,
finca na parede o codo,
deita a cabeza na man,
e namentres que coa outra
arrincando musgue está,
pensatible, triste e mormo,
así se pon a falar:
-Alá van os nosos eidos,
a miña casa alá vai;
xa me mataron os fillos,
matáronme a muller xa;
morreron os nosos homes
que souperon pelexar,
morréronnos os druidas
servidores de Teutás,
e matáronnos as virxes
que andaba a o pé do altar
ca fouce de ouro no cinto
i a vara verde na man.
Xa queimaron a devesa
consagrada á soledá…
¡Ai! Cando funguen os ventos
nas polas do castañal
xa non ruxiran as armas
que alí tiñan os nosos pais…!
Donde fixemos fogueiras
os carrascos nacerán,
e no dolmen no que íbamos
de noite a sacrificar,
criaránse herbas e toxos
i os muchos aniñarán…
Cobrirán silvas i adreiras
as pedras do noso lar,
e sobre as mámoas dos mortos,
xente allea pasará…
Cando se mova o penedo
que está na veira do mar
xa non irá xente nosa
con ofrendas a Tetuás,
¡Ai! De todo o que nos temos
nin migallas quedarán…!
Así dixo o vello, e séntase,
cravandos os ollos no chan.
E ao pé do castro que as brétemas
da noite cubrindo van,
tamén de loito cuberto
maxinando tanto mal,
soliño, entre as negras ruinas,
sóltase, o probe, a chorar!
