Fonchos persoaxes carentes de amizades
valedores de honra nas escritas variedades
pouco tempo leva no camiño con súa idade
emocións que baldías salvo a da dignidade.
Logo penso no troco que vai de verba en verba
e so atopo atopo a lixereza do vento no aire
non cansa a densidade d’el cansa or que terma
apertados os uns contra os outros son a cápside
que me fan millor amigo teu, e tamén o irmán
xa nunca o foi máis e ben vivida chega a vivila.
Apertas de homes e mulleres de pai e nais dan
os que nada mal temen dos veciños d’arriba
e pola contra tiran do que fica deitado no chan
agochado da vida social chamanlle ser un paria,
mais non surxe da gaña, se non da necesidade
de decontar con a vida que lle devolve a humildade
tamén por as mesmas ten asumida a honestidade
¿ Poidera un só recabar toda a desexada verdade?
V12UD4 