O Cairo, o Nilo e as Pirámides

Como o veleiro terá que atardar un anaco a súa saida de ” Port-Said “, e como debera facer n’ista viaxe novo treito en ” Alejandría “, pai propón que saiamos de ” Port-Said ” e votémoslle unha ollada a ” El Cairo ” e vaiamos a atopar o veleiro o porto de ” Alejandría “. E aturados polo capitán do veleriro para facer ista combina, saímos no primeiro ferrocarril cara a capital de ” Egipto “. Votamos a noite no ferrocarril e a mañán seguinte atopabámanos no ” El Cairo “.

O aspeito da cidade é por demaís orixinal: vense nas súas rúas exipcios, arábes, sudaneses, abisinios e europeos, toda unha mistura de castas, domeando os traxes longos dos arábes e véndose tamén algúns ” Fez ” vermellos dos turcos.

A cidade é unha xigantesca feira con estrondo de colmea. Rúas estreitas cheas de bazares nos cales véndense mantos para o chan e coitelos, xoias de viventes cores e recendos; altas palmeiras sobresaindo dos vanos, outras rúas o xeito europeo, con luxosos hoteis. Unha misturanza orixinal e chea de cor, que atopo moi afábel.

Fumos o ” Museo del Cairo “, no cal vimos numereiras momias exipcias: hai moitas, que semellan o senso de atóparse nun ceminterio. Moitas d’elas conservan os seus vandaxes de tea ou as súas pinturas brilantísimas, n’outras concorrencias vimos mobles, carros, xoias, terracotas, milleiros de obxetos de uso corrente entre os antergos exipcios. Iste museo, con as súas adrais e lenzos de parede, axeitado todo o estilo árabe, gustoume moito.

Como sobrábanos tempo resolvimos ir pola tarde, en autocarro, ata as pirámides, pois fora mágoa no puideramos ver istes mounumentos de interese, sen admirar tamén a paisaxe do ” Nilo “.

As augas d’iste río atopábanse hoxe bravas e e semellaban tinguidas: varias embarcacións as sulcaban, movidas en devagada pola presión que uns axitados exipcios empurraban sobor d’unhas longas pértegas, que afondían nas augas ata dar con a fondura.

Namentres o traxecto vimos numereiros despoxos de inxentes piares de pedra que axeitaban parte de fanos inxentes. E o chegar o sitio onde érguese a esfinxe e as ” Pirámides de Keops ” de ” Kefren ” e de ” Menkaura ” sintímos coma un calafrío. Camiñando a chaira areosa e maniña, aquéles monumentos xigantescos pregan ainda en nosos días a presenza d’unha civilización maxestuosa.

¡ Quen sabe se no canto de catro ou cinco mil anos os homes que entón vivan sobor da terra poderán sintir emocións diante dos estragos do tempo nos monumentos que agora se contrúen ! . Se cadra non, porque nos facemos as cousas máis para utilizalas agora, que para ofrendar como lembranza as xeracións que nos sucederán.

A gran pirámide, cuxa base ten 138 metros de banda, foi cotexada na antiguedade como unha das 7 marabillas do mundo.

Un pode ter unha idea de seu moi xigantesca, conxeturando que só na pirámide de ” Keops ” traballaron 100,000 homes, que se anovaban cada tres meses no trancurrir de 30 anos que durou a súa construcción. Foi ista tan lamentábel, polo rigor do clima do país e por ter que procurar lonxe as pedras empregadas, pedras que foron levadas ata o lugar conveninte facendo uso de grandes barcazas que sulcaban o ” Nilo “. As pirámides son os únicos despoxos que fican da maxestuosidade d’aquela anterga capital exipcia que se chamou ” Menfis “.

Escrebo ista notas no hotel de ” El Cairo “, antes de deitarme.

Fora, a lúa enfeitiza o branco caserio da cidade. Escoito a o lonxe os compasados sons d’unha guzla e unhas voces de xentío cantaruxando unha canción que semella un suspiro. A cadencia é moi tardeira e os son semellan con unha cadencia monótona.

Mais todo isto ten un gosto moi oriental; e, para desfrutar mellor d’ista serenata que con toda probabilidade non poderei escoitar outra semellante no que me resta de vida, deixo de escreber para ir a expoñerme no corredoiro.

En África. – Exipto. Unha anterga e brilante civilización.

¡ Pousamos en terra africana !. En verdade, non me dou escasa conta do troco, o deixar ” Ona ” para meterme en ” África “; me fixo impronta moito menos que a que experimentei o desembarcar na ” La Habana ” ou a que sentín o atoparme en ” Japón “. ¿ Sexa que me acostumei a o troco, da parte do mundo, como quén troca de habitación no seu propio fogar ?.

Se cadra como é tan pouco o que eiquí afasta o ” Asia ” da ” África “, ” El Canal de Suéz ” soamente isto, saca importancia a o troco.

Atopámonos no ” Port-Sand ” ou sexa en ” Egipto “. Mais ando a tomar notas sobre d’iste antergo paisaxe, ocorrenseme grandes consideracións a vista da viaxe, ofrecemento no que ” África ” a maiores é tres veces maior que ” Europa ” en superficie, e me dou conta que un quintal do seu terreo o ocupar o deserto do ” Sáhara ” , o maior do mundo.

As súas ribeiras atópanse recobertas de cordáis e o seu interior da xeito a un gran altiplano: lembro ista finalidade, leer n’un livro unha comparanza moi gárfica; adícase n’él que a ” África ” , no seus alívios, pódese facer comparativa a un gran prato volto do revés. No centro do altiplano cental atópase unha rexión de grandes lagóas, nos cales desaugan os rios africanos de maior fluxo: o ” Nilo ” e o ” Congo “. E ámbolos dous, no seu percorrido cara o mar, van descendendo de altiplano en altiplano, como n’unha escada, e dando así varias fervenzas.

Os animáis africanos é moi numereira e varia: ten leóns, chacáis, elefantes, rinocerontes, hipopótamos, cebras, antílopes, simios… .

Nos máis antergos mapas de ” África “, por exemplo, nos feitos polos xeógrafos gregos, 2,000 anos atrás, móstrase só a banda norte d’iste continente. Vese que non tiñan nocións da existencia do ” África Central ” e do sur, posibelmente pola falta de grandes buques, non podían facer longas viaxes por mar; e principalmente, porque a gran herdanza do ” Sáhara ” non propón a comunicación terrestre através d’ela. Outro deserto, na súa totalidade feito por areas ou por fermosas rochas xigantescas en desenrrolo de tardeira desfeita, ten nembargantes, algúns puntos no que ten auga: e o arrededor d’istas fontes que só atópanse en pleo deserto, foron os oásis con vexetación baixa máis ou menos mesto, mais sempre con moitas palameiras.

No percorrer do pasado século e o que vai do presente, o ” África ” foi moi percorrida: mais ainda atópanse hoxe zonas pouco coñecidas.

Ata fai relativamente pouco, desenrrolouse nas zonas das ribeiras a trata de escravos e vendían milleiros d’eles, que logo foran empregados e postos nas grandes facendas americanas nas cales por mor das severidades do clima non quixeron taballar os donos das facendas. Os xefes d’algúns d’istes escravos nos que delegaban o comerzo de mercadorías, e para elo facían presos as xentes d’outras tibos e os vendían por favores. Teas, abalorios ou contas de vidro. Por sorte ista práctica vai desaparecendo.

” Port-Sand “é un bó porto comercial: non é teña un tránsito oxixenado de mercadorías, mais é parada obrigada dos buques que se meten no ” Canal de Suéz ” e dos que saen d’él.

O ” Nilo ” é o río que abona as terras laboráis do ” Egipto “; que son os vales atópados nos seus márxenes. O restante terreo do país é un deserto. Pode, pois, o axeitarse que iste país é un ” Don del Nilo “, como soe dicirse. A día de hoxe atópase baixo o protectorado de ” Inglaterra “, máis de goberna con autonomía. Con anterioridade a 1914 pertencía a ” Turquía “. Através do aproveitamento das augas d’iste non se conseguiu facer grandes extensións que foron sdesertas, isto conseguiuse con a construcción de grandes encoros. O encoro de ” Omán ” é o maior tanque de auga do mundo. Con un contido ten auga suficiente para o rego de 1,600,000 hectáreas de terreo. Numereiras trancas fan posíbel a drenaxe d’iste encoro, trancas que traballan con facilidade premendo só un boton eléctrico.

País con baixo ánimo como é hoxe, non xurden días maxestuosos na máis esquecida anterga. Catro e cinco mil anos atrás, unha escintilante civilización desenrrólase nos márxes do ” Nilo “, domeada polo reises indíxenas ou ” Faraones “. As artes, as materias foron cultivadas polos seus artistas e sabedoiros e as festas benfaladas d’aquela mesta civilización son hoxe en día os grandes monumentos das pirámides e os derrumbes dos fanos de ” Karnak “, de entre outros moitos. Fai relativamente pouco, que todo o mundo ficou abraiado o ver os tesouros atópados na buraca de un dos màis afamados faraóns, o chamado ” Tut-an-Kamón “

Aquela escintilante civilización foi perdéndose logo, no canto que o país xemia biaxo o asoballamento das invasións ” Persas “, ” Macedonias “, ” Árabes ” e ” Turcas “; de tal xeito, ata que a lembranza das súa civilización anterga ficou defunta. Por fotuna o arqueólogo francés ” Jean-François Champollion “, ou ” Champollion el joven ” puido decifrar os xeroglíficos do vello ” Egipto “, que achou gravados en moitos monumentos, e con ista puido descobrer en bóa parte a escintilante historia d’áquel pobo na antigüedade.

A costume foi cometendo que en ” Matariah “, pequena poboación exipcia onde conservase a árbore a cuio fusco acougou a ” Sagrada Familia “, cando a súa fuxida de ” Egipto “. Ista pranta afamada é chamada por isto a ” Árbol de la Virgen “.

O Mar Rojo. – Palestina, Siria e Turquía.

Noso veleiro comeza a surcar as augas do ” Mar Rojo “, iste mar é de tan anterga linaxe histórica, e que segundo os livros sagrados, veu defecharse un día súas augas para que puideran atravesar ” Moisés ” a fronte dos israelitas, cando, seguidos dos exipcios, dirixíanse a afamada terra de ” Canaán “.

Na península do ” Sinaí “, atopada na ribeira d’iste mar, ” Moisés ” mostroulle ó pobo o ” Decálogo ” ou as ” Tablas de la Ley “, cuxos preceitos comunicoulle Deus.

Viaxamos, pois, por lugares que gardan os máis antergos feitos hostóricos de tódolos pobos do mundo.

Pasa do estreito de ” Bab al-Mandeb ” que atopamos unhas horas máis tarde logo de sair do ” Adén “, e xa en pleo ” Mar Rojo “, ìste misturase: e a non ser, que o noso veleiro vai seguindo pola ribeira arábiga, non sintimos as sensacións das chairas entre dúas terras, ” Asia ” e ” África “, pois as ribeiras d’ista derradeira ficanos pola amplitude do ” Mar Rojo “, a cal, sí é pouca en comparanza con a súa lonxitude, é dabondo para que nosa vista non acade dito confín.

A nosa esquerda imos deixando as terras de ” Abisinia ” ou ” Etiopía “, antergo estado cuxa orixe retrotraese ata os tempos antergos a J.C.. Segundo a ” Sagrada Escritura “, unha filla do rei de ” Etiopía “, a afamada ” Reina de Sabá “, desexando coñecer a ” Salomón “, cuxa sabenza foi tan afamada, visitouno, froito d’iata visita foi que ” Salomón ” casou con ela, tendo logo uns fillos que chamaron ” Menelik ” , que foi o fundador da ” Dinastía Abisinia “, a cal deconta nos nosos días seguindo os prexectos d’iste país.

Avoiño atópase esporeado con o seu proxecto de visitar ” Jerusalén “. Amosa o seu interés o capitán do veleiro, e íste, afábel de máis, ofrecelle unha conxugación, que nos admitimos con gosto e agradecemento. Como o veleiro ten que permañecer un día e medio en ” Port-Said ” á entrada do ” Canal de Suéz “, nós baixaremos n’un pobliño o pé do ” Sinaí “; alí tomaremos un autocarro que nos levará a ” Jerusalén “, e poderemos ficar n’aquela histórica capital un día enteiro, para chegar o seguinte, a ” Port-Said ” en ferrocarril.

Enfeitizado diante de semellante experiencia, deixo a pluma para ir o gran salón do veleiro, onde un pándego compañeiro meu, que subiu o veleiro en ” Adén “. Logo de percorrer toda a banda central de ” África “, en contra das cazarías de bestas, vainos dar unha conversa sobor d’aquélas rexións de moito interese. Vou a tomar notas da mesma, e, Deus o queira, as copiarei n’iste caderno o tornar de ” Jerusalén “.

Para encandearse n’algo de non puiden ver, o que nós vimos lles trouxemos alguns agasallos, e moitas postáis e fermosas vistas tomadas por pai, que foran para todos doces e interesantes lembranzas.

” Palestina ” é un pequeno estado independente dende 1920, por repercusión da ” Gran Guerra “. Ten 23,000 kilómetros cadrados; unha poboación que non chega o millón de poboadores, e atópase rexida por un alto comisario inglés, con un consello executivo e outro lexislativo.

Iste país, un día tan vizoso e tan codizado polos antergos israelitas como ” Tierra de Promisión “. Ten hoxe un aspeito deplorábel, de tristura e laceira. A falla de choivas foi esgotando a súa vexetación e son agora terras maniñas, o que foron en outros tempos bisbarras vizosas.

” Jerusalén ” pareceunos d’unha natureza moi especial. As súas edificacións son, xeralmente tetragónicas, rematadas moitas en ciborios semiorbital, e nas casas hai poucas fiestras, seguindo n’isto as costumes árabes.

A cidade pode ter presente composta por dúas: a anterga, protexida por uns vanos de 12 m. de altitude, con rúas estreitas, boaventuradas, irregulais, en parte cobertas, e a nova, na cal érgense edificios o xeito europeo, mais sen grandes luxos de ornamento.

A cidade vella móstrase partida en catro bandas por dúas longas rúas que atravesan n’un ángulo dereito. En cada unha d’istas bandas ou bisbarras viven os adeitos a una relixión, d’iste xeito no situado na norte occidental.- chamado francogrego – viven os cristiáns; no da norte oriental, que é o maior, os mahometanos, no sur occidental atópanse os armenios, e o sur oriental , os xudeos.

A bisbarra xudea danlle xeito un labirinto de estreitas e lixosas rúas, e no mahometano visitamos a chamada ” Gran Plaza del Templo “, que o constitúe unha amplo eirado, sobor da cal atópase erixida hoxe a ” Grandiosa Mezquita de Omar “. Con anterioridade, sobor d’ista cuiña, que se chama ” Monte Moria “, foi erixido o fano de ” Salomón “, que, segundo as revelacións que nos chegaron de tan afastado tempo, foi en verdade fastoso pola súa riqueza e maxetuosidade.

Os arredores de ” Jerusalén ” contan con moitos postos afamados: atópase a burata de ” David “, a ” Iglesia de la Virgen “, o ” Huerto de Getsemaní “, a ” Gruta de la Agonía “,… .

Paraxes ou poboados, cuxos nomes non son moi achegados, abraian sen repouso os nosos sensos ou o noso espírito: ” Belén “, ” Belania “, ” Siquén “, e na bisbarra de ” Galilca “, atópanse ” Nazaret “, ” Caná “, e ” Caparnaum “.

Lévome d’ista lixeira visita os moitos lugares n’un tesouro de emocións que manteranse en mín toda a vida. Dou grazas a Deus por deixarme ver outros sitios.

Afastada de ” Palestina ” polo ” Tordán “, e o ” Mar Muerto “, atópase ” Trans-Jordania ” ou ” Xerac “; independente hoxe tamén, con unha poboación de 200,000 habitantes, e o norte de ” Palestina ” atópase ” Siria “, que ten ribeira no ” Mediterráneo ” e en cuxa terra atópase o afamado monte do ” Líbano “. A capital do país é ” Damasco “, gran centro do comerzo, e porto principal é ” Beirut “. De xeito semellante a ” Palestina “, iste país é rexido por un comisario; mais o d’eiquí é francés.

” Siria ” mantén moitas relacións comerciáis con ” Mesopotamia ” e ” Turquía “. Ista derradeira, logo da ” Gran Guerra “, deixou de figurar como potencia europea para comezar ser potencia asiática “; e a súa capitalidade, que enrraizou en ” Constantinopla “, en ” Europa “, foi levada a ” Ángora “, en ” Turquía Asiática “.

Calcuta.- Benarés.- Costumes Indias

O ” Ganges ” o embocar no mar, da xeito a un delta atravesado por varios brazos, que son outros tantos ríos, o treito naútico é o chamado ” Hugli “, e nas súas ribeiras érguese a maior cidade da ” India “: ” Calcuta “.

O pasar polo seu labirinto das súas dársenas, entre as interminábels hileiras de buques e veleiros , ninguén creera atóparse n’unha cidade do ” Asia “, se non n’un dos portos americanos ou europeos. Fanse notar as clásicas embarcións, nenbargantes, as embarcacións chinas, as chalanas indias que, xuntamente con moitos malaios, atópanse faenando na carga e descarga dos buques.

Na outra banda dos peiraos, traballa a cidade, véndose en primeiro termo fastuosos locáis. Con toda seguridade atopámonos n’unha gran metrópole, pois o ánimo e o movemento de todo tipo de carruaxes, son verdadeiramente fastuosos, ¡ Eu, que creera ver tan só unha poboación envellecida, inconfortábel e o mesmo tempo chamativa !.

Como o veleriro manteráse tres díaas eiquí, baixamos a terra, e facemos a finalidade de xantar n’un restoran. Metímonos n’un inglés moi ben establecido e ornado, e logo saímos dispostos a visitar a cidade.

Atravesamos algunhas rúas de aspeito plenamente europeo, e logo metímonos en bisbarras que con xa máis d’un gueto, pois mostran unha natureza propia da india. Chámame a curiosidade que camiñan ceibes por elas vacas e outros animáis, e ísto indistintamente polas beirarúas ou a calzadas. O inquiri a cousa, ¡ dinme que isos animáis se teñen en consideración como inviolábel e que por elo se lles ten tanto respeito e consideración !.

É hoxe día de festa e vexo que os indúes puxeron ropaxes e traxes de cores moi variados. O continente d’ístes homes e maxestuoso, e todo elo explica a perfección que as cerimonias sexan eiquí festexadas con fasto tan brilante e pomposa. Mais o luxo rebordado dos príncipes e rajás, exsaxerado con a fastuosa dos seus pazos, con os seus elefantes gornecidos de sedas e brocados, con as súas vestimentas prezadas e a súas opulentas xoias, e o luxo máis módico dos días de festexo nas cidades, non se notan ilóxicamente no conxunto onde os palleses visten con toda frugalidade e humildade. Son a apesarada concordancia con aquela opulencia en demasía das cortes da ” India “, como se o garboso desprendemento de uns poucos poidera ser influxo da laceira e das privacións de moitos.

Case tódolos indúes fuman, máis o maior vicio e o de mastigar follas d’unha pránta chamada ” Betal “.

Na ” India ” o mesmo que na ” Indo-China “, abondan os tigres e tamén as serpes. Os elefantes comezan a rarear dabondo, e, en estado de liberdade, só se lles atopa n’algúns montes máis baixos do macizo do ” Himalaya “. O capón real é eiquí moi corrente, o cal se atribue por ser ista ave orixinaria do país.

É chamativo o caso dos enfeitizadores de serpes, que rumban as súas habelencias ou enganos nas rúas e prazas das cidades, diante de numereiros circos de público, como tamén o dos ” Fakires “, homes que que suxeitan a un axuno duradeiro e a outras prácticas especiáis, facendo cousas tan fastuósas e insospeitábels como atravesarse as carnes do corpo con agullas sen facerse sangue, camiñar con os pés espídos sobor de afiados coitelos, sen ferirse, e a máis deixarse soterrar por un espazo de tempo de horas ou d’un día, ficando como letárxico, e espertando logo para volver a vida normal. Se non fora que moitos médicos lexitiman a autenticidade dos feitos, con falla de todo calote, fora cousa de negar que semellantes feitos fosen posíbels; tan extranos e sobrehumans semellanmes.

Aproveitando o día maxestuoso o segundo, a nosa estancia en ” Calcuta “, tomámola decisión de ir de paseo a ” Benarés( Varanasi )” a cidade inviolábel da ” India “. A viaxe é algo longo, pero os ferrocarriles están moi ben, hai moitas liñas e todas avitualladas de materiáis confortábels.

Os aspeitos de ” Benarés ” e de maior interés que o de ” Calcuta “. A cidade e moito máis pequena, mais pódense atopar n’ela velísimos fanos con altos e esveltos minaretes, luxosas pagolas, rúas onde cirulan un trasego de pelegríns chegados das máis lonxanas rexións da ” India ” e unhas marxés do ” Ganges ” recheos de postos de venda e fanos. N’iste río, cuxas augas son consideradas sagradas, acollen unha bañadura de limpeza milleiros de pelegrins chegados a ” Benarés ” de tódolos puntos da ” India “.

É eiquí onde móstrase en tódalas bandas a puxante incógnita do espírito estrano d’iste pobo, que tan diferente se mostra con a listaxe a tódolos restantes pobos da terra.

As loitas relixiósas mostran eiquí un carraxe descoñecido por nos. Musulmáns e indúes senten moitísimo desapego entre eles, é tal, que o seu odio mutuo é moito maior do que sinten cara ” Inglaterra “, a súa domeante. D’iste xeito aclarease que un gran pobo, como é a ” India “, con maís de 250 millóns de persoas, teña que manterse subxugaddo por unha minoría curta de europeos, xa que non superan moito os 150,000, os que se atopan n’iste país que é a ” India “, concibidos n’eles os tropéis ingleses das gornicións.

Amáis da relixión, divide en profundidadde a os indúes o motivo das castas, varias son istas, mais hai dúas que domean: os indúes, que son os que poboan as chairas do ” Ganges “, e os ” Brahmin ” que viven no ” Draviras ” ou banda sur. Os primeiros pertencen a casta branca e profexan o tadicionalismo, o mesmo tempo que os ” Draviras ” teñen a cor moi escura e morena e son budistas. As linguas faladas na ” India ” son tamén numereiras.

Moito me gostaría coñecer ” Bombay “, a gran cidade do sur do indostán na ribeira do mar de ” Omán “.

Penso que é unha cidade de gran poboación, mais vive moi superpoboada e pouco hixiénica, o cal da por froito que seña unhas das cidades do mundo onde se rexistra maior mortaldade. Mais non poderemos ir a ” Bombay “, como tampouco a ” Delhi “, a vella capiital, onde pódese abraiar velísimas xoias arquitectónicas, nin a ” Elefanta “, a dos fanos escarvados na rocha viva, nin a ” Agra “, onde se atopa o afamado ” Taj-Majal ” estimado un dos edificios máis fermosos do mundo.

-Non conta.- levo xa da ” India ” unha impresión que manterase en mín toda a miña vida. E por outra banda, ainda cando góstame moito ver novas terras, belos edificios, grandes cidades ou estampas pintorescas, é certo tamén que comezo xa a votar moito en falta a nai e a miña irmanciña, e sinto o mesmo tempo – ¿ Por qué non dicilo con sinceridade ?.- unha gran morriña para ver de novo as cousas de ” Galicia ” .

Velaxe

Tremo cando oio vir o medo

perdo, perdo e no me teño.

Pago moito e cobro pouco

Vivo máis sen ter  remedio

agocho futuros sendo miudo

arranxo camiños sen ter ido.

Collerme na fala é un mundo

bater contra as ondas do río

amorear manso de cumulos

de lembranzas para acougar

os nervos a flor de piel, rebulo

carnaxe da liberdade do luar

lumea por astros recapítulo

sentimentos en contra, suar

percorrenco o corpo ben rudo.

Estrano do Edén, lecer a velar

a noite volve, escura e nula

no corazon desexo que poidera

trocar propios da nai natura

decontado surxo das candelas

sen fame, sen carne que aturar.

Window Pane WebPage

https://express.adobe.com/page/FGz4DyonYGr0J/

You are a black woman cool

https://www.behance.net/marcoagarca

Paradoxas

Do rei e a sua familia afastadevos

ou pola contra seredes sempre escravos

Nos vaos nas que esteades pechados

tornan febles para poder el escacharvos.

Quen pode paralo namentres ficamos ebelesados

dámonos o noso taballo

máis él nos quere afogados.

Moito lle levo aturado,

e tamén moito calado.

Nin serás, nin amigos

que fagan ben o camiño

e xa postos o pes hulindo

os regos de cepa do viño

Os cartos que cobres do fio

telos que demostrar sen lio.

– O dereito o traballo haise que gañalo

namenteres él fica vivindo o seu carallo

” Ya toi volando baby “

Neva York

Dende que ontes pola tarde chegamos a ista enorme cidade, ate agora en que, xa de noite, estou repousando e escribindo na bibloteca do hotel as máis complexas impresións e lembranzas non nos detivemos un intre, pois non é posíbel deterse no medio da axitación fastuosa d’esta cidade mesma con o mundo baixo ista traza.

Vou ver, pois se refago as miñas impresións, para fixalas sobor das páxinas que agardan fronte a mín.

 

---

 

Na brétema lonxana do horizonte, vemos coma un embastecemento de ista mesma brétema: un oficial do veleiro que me amosa aquela traxectoria e me dí – ¡ Nova York !. Eu non acerto a ver detalle algún da cidade, e, polo retrinco, sintome un anaco desilusionado.

Máis tarde, atravesanse con nosco varios vapores de gran tamaño: na lexanía, outros vapores seguen a mesma derrota que o noso veleiro, converxendo todos cara o aceso da gran abra  de ” Nueva York “.

Decontamos adiantando, e de momento, non poido conter unha admiración de pracer. Sobor das augas, erriba da súa peaña, vexo a ” Estatua de la Libertad “. Eu a supoñía moito maior, sobor de todo moito máis alta. Con ser tan maxestuosa como é, queda empequenecida no medio da gran enseada.

Pasabamos, de ahí a un pouco, perto de abondo d’ela, e entón dinme conta de que, efectivamente, é un monumento de proporcións colosais.

A Animación o noso arredor foi crecendo: vapores, veleiros, longas reas de chalanas soleadas por pequenos e potentes vaporetos, que fan soar a sirena, a pesar do seu diminuto tamaño. Grandes barcazas que pilotan sobor da súas cobertas convois de carga cheos.

Noso veleiro detense: suben a él os empregados da sanidade e os alfandegueiros: toda a pasaxe fica formada baixo a coberta e vanse dando cumprimento as varias condicións que exixen a administración norteamericana, moi longa e puntillosa n’esta traza. Coma froito de todo isto, vexo que fan desembarcar algúns pasaxeiros, os cales son acollidos por un remolcador e levados a unha illa próxima  na cal érguense edificios semellantes a cuartéis. Dise que istos pasaxeiros serán embarcados outra vez  e devoltos os seus paises. Non sei a causas que motivan ista medida, mais sinto mágoa por aquelas persoas, que talvez sentían, coma min, os afáns de ver perto ista cousa incomparábel no mundo que é o espectáculo de ” Nueva York “.

Noso veleiro deconta a marcha e nos atravesamos con garbosas embarcaións, coradas por completo de branco, limpas e garbosas: son os ” Ferry-Boats “, que prestan servizo no ” Hudson “, portando pasaxeiros d’unha a outra ribeira do gran río.

Vexo agora, a pesar da lixeira brétema, os contornos propios d’esta banda de ” Nueva York “, erguida sobro da illa de ” Manhattan “; os seus altísimos edificios, ou rañaceos, sobre moitos dos cales ondula a bandeira norteamericana. Hai ciboiros dourados  que reflexan os raios do solpor.

Imos pasando peiraos e máis peiraos: centos de vapores fan n’eles as súas operacións de carga e descarga, ou agardan a hora sinalada para a partida. Os hai con bandeiras de todos os países, o fume de tantas caldeiras da a atmósfera unha tintura algo luxada, as augas vense perxudicadas tamén un pouco de ista axitación de tantas hélices e de tantos escorros, e non ten o azul limpo que tiña en mar aberto. A marcha do noso veleiro vai acougando… . Oese a apito do capitán e o veleiro detense, outra vez o apito, e o veleiro xira lixeiro  con a popa en direción a terra; con a axuda dun remolcador atraca lixeiramente nunha especie de dique, e fica amarrado  xunta o peirao por unha banda, e xunta outros veleiros da mesma compañia .

Toda a pasaxe encontrase sobor da coberta. Pola escada do buque embarca un inxente cantidade de rapaces e empregados de hoteis: nos apañamos as nosas maletas y atendemos a baixar a escada. Traballo custounos polo amoreamento que alí acontecía. O fin, atopámonos en terra norteamericana.

Saímos do enguedello da compañia navieira e nos metemos no hotel máis perto. Ó pouco , un anaco de tempo, tornamos a sair e logo de percorrer un pouco, para encarreirarnos no plano, atopámonos fronte o parque da ” Batería “. Non poido imaxinar, ante o que agora vexo, tan inxente, que tan só 300 anos atrás, iste lugar fora unha pequena factoría holandesa. Aquelas rústicas cores, para ter a sensación de que decontaban vivindo no seu páis. Ergueron os seus fogares con tixolos vermellos, dispuxeron algunhas baiucas no seu xeito propio, e construiron un gran muiño de vento xunto a unha rústica fortaleza, armada cunha ventena de vellos canóns de bronze; aquel conxunto sinxelo e cheo de sentimento o chamaron ” Nueva Amsterdan “.

A pequena aldea fixose a maior cidade do mundo. Aquela nimia batería é agora o maxestuoso parque no que nos atopamos, situado no remate d’ista lingua de terra que é a illa de ” Manhattan “. Tomamos alí un autocarro e fumos parar a afamada rúa ” Broadway “. A  rúa atópase materialmene chea de autocarros; polas beirarúas erra unha inxene cantidade de persoas febrís. Todolas sons de unha gran cidade chegan eiquí a un extremo verdadeiramente fastoso, as mil azueiras atordóan e a axitación pon nos ollos e no cerebro unha sensacón de tontura.

Ista rúa inmensa e azueirosa chea de unha converxencia cosmopolita, ten, nenbargantes, un oasis apracíbel diante da igrexa da ” Trinidad “.

” Wall Street ” é outra rúa chea de movemento e de vida: n’ela atopamos a ” Bolsa “, aloxada nun edificio de arquitetura clasica, con macizos piares. O seu arredor comeza a animación, e no seu adral oese unha formidábel algarada. Se un non soubera que alí os homes saldan cuestións de cartos, e se cadra fastosos cadales, podería coidarse  que era aquelo unha casa de tolos, tal é o que se xesticula, berra e activa  n’aqueles curros, que se obteñen por compreto a todo o que seña alleo o seu proveito.

A dereita e esquerda d’istas rúas erguen as súas altísimas valos de 20, de 30, de 40 e máis pisos. Inxentes portais dan entrada e saída a ondadas de humans, que se distribuen polos pisos d’istes inxentes inmobles, e que, rematados o seus traballos saen a rúa a axitarse novamente no redemoño inmenso da gran cidade.

A igrexa de ” San Pablo “, na ” Broadway “, que, cando se construiu, semellaba un coloso nas súas proporcións, fica hoxe empequenecida e como afogada, a beira da magnitude e altura exaxerada das construcións veciñas.

A plaza de ” Washington ” e o parque de ” Gramercy ” fornece un anaco de sedativo acougo n’iste cansazo non conturbado.

Pasábamos pola ” Quinta Avenida “, a máis popular e interesante das rúas de ” Nueva York “. Unha trama d’ela é o corazón do gran comerzo da cidade: inxentes e grandes mostruários danlle o paseante os xéneros máis variados, luxosas tendas mostran os fulgores da derradeira moda, e as belezas de todalas clases. É a rúa dos millonarios e n’ela vense fermosos pazos. Alí visitabamos a impoñente catedral de ” San Patricio “, que érguese entre grandes e confortábels hoteis e non moi lonxe da ” Biblioteca Pública ” da cidade.

A ” Quinta Avenida ” fica rematada por unha gran palza, na cal érguese a altiveza estatua de ” Sherman “; mais torna decontar a rúa, pasada ista praza, e entón bordea unha das súas bandas a verxa do ” Parque Central “, o gran parque de  ” Nueva York “. Algo máis alonxado do centro azueiro de  ” Nueva York ” abraianos o pazo do ” Museo Metropolitano del Arte “.

N’ista outra rúa, xunta os peiraos, vimos, o pasar, o gran monumento ónde se atopa a tumba do xeneral ” Grant “, o caudillo gañador do sur na guerra de secesión, e a da súa cónxuxe. vimos tamén a fastosa ” Universidad de Columbia “, a ” Escuela Normal de Maestros ” e as obras da que será a maxestuosa catedral de ” San Juan “.

O espectáculo de ” Broadway ” e da ” Quinta Avenida “, a noite é verdadeiramente fastosa: miles de anuncios brilantes espolan o seu exceso de candelas de cor en todalas altitudes, farois  enormes proxectan a súa claridade sobor do pulido piche das rúas; as fiestras dos rañaceos semellan nenormes piares iluministas. A visión noctuna d’ista cidade é algo que, cando tivose o fado de ver, unha vez sequera, xa non se pode esquecer xamáis.

Sintome canso: son moitas emocións para pouco máis d’un día. Pai dime que mañan acougaremos, pois recea que tanta axitación podería perxudicar a miña saúde.

october jam · Englishman in New York(cover)

En Cuarentena

Ahora que todos estáis dormidos y tengo todo el ancho de banda para mi solito, voy a reflexionar un poco sobre esto de las redes sociales, y para reflexionar ya tengo puesto el pijama, me he tomado las pastis, y gozo de un silencio absoluto. Creo que he llegado a un momento en mi vida en que tengo que tomar una decisión, sobre la información que absorbo de vez en cuando o habitualmente, ahí lo dejo, cada cual que piense lo que quiera para bien o para mal. Lo comento ahora que todos disfrutáis de la cuarentena (eso espero, yo llevo de cuarentena ya unos 4,5, o 6 años, y no me asombra ver que algunos les cuesta aceptar la situación, (todos tuvimos de 16 a 25 años, o como decía mi abuela “Fervíanos a sangre” por salir y estar sin más de palique con los coleguis, en el parque, en la aldea, o por la noche de farra por los bares. Bueno a lo que iba, que he llegado a un momento en mi vida en la que ya, y digo mal pues nunca me interesó la vida política, ya sea por gracia o por los que algunos etiquetarían desgracia social, despojo, paria; y a estes mismos le dedico mi más sonora carcajada ( si la encuentran), pues me importa un pito que hayáis conseguido la moto de vuestros sueños, dejar de ser niños y haceros unos hombretones modernos educados y sin ninguna pizca de conducta antisocial, o rebelde ( claro os lo habéis perdido) es lo que tiene la vida, a veces, o en ocasiones, la educación se come al decoro y este a su vez eclipsa el amor, llevando a este último a dónde todos sabemos ( queda claro después de semejante empache no le queda otra que salir por…, bueno todos lo sabemos 🤣🤣 ). No por una conducta antisocial dejas de sentir educación, dejas de ser educado cuando ves los problemas en los demás, y ahi radica la esencia del amor, en ser, en sentir, y no en compartir las migajas de la cordura psíquica o física.Cansado no es la palabra que mejor define mi estado ante tanta solidaridad digital… con tanto meme, meme protesta, y digo yo meme eces,( os acordáis por donde iba el amor cuando eres demasiado educado como para ponerte en evidencia. los artista seguro que lo entienden, ya sean artesanos, artesanas, dibujantes, músicos, actores, actrices, cualquier expresión artística). Bueno pues lo dicho no me apetece quedarme con la mierda de mi amor por la cuarentena ahora que todos sabéis de ella, y ya era hora de que dejarais el ancho de banda que estoy pagando Nexflix a 4K, y si lo usan todos me la ponen dura…, pero dura de billete de 500 pavos. y haber si salís a dar un voltio, haber si por casualidad os ponen una multa y así se os quita la cara de moñas presuntuosos, por que en ocasiones menos es más.
Ya que estoy perdiendo el talante, me voy a piltra que mañana madrugo, no como otros (Pandilla de gandules, algunos aún en cuarentena hacemos algo por levantar este puñetero país, que os lo dan todo acunado y os lleváis la cuna, el niño, el escucha bebés, y la mantilla para dormir).
Si alguno tiene lo que hay que tener para darme feedback, adelante no te cortes , que responderé como me coja en el momento que lo vea.
No descarto hacer una purga con aquellos que se ganen el premio a elitismo mas sobrio y tontorron.💂‍♀️💂‍♀️