Categoría: Poesía
Chico Buarque – Medo de amar (Vinícius de Moraes)
Velaxe
Tremo cando oio vir o medo
perdo, perdo e no me teño.
Pago moito e cobro pouco
Vivo máis sen ter remedio
agocho futuros sendo miudo
arranxo camiños sen ter ido.
Collerme na fala é un mundo
bater contra as ondas do río
amorear manso de cumulos
de lembranzas para acougar
os nervos a flor de piel, rebulo
carnaxe da liberdade do luar
lumea por astros recapítulo
sentimentos en contra, suar
percorrenco o corpo ben rudo.
Estrano do Edén, lecer a velar
a noite volve, escura e nula
no corazon desexo que poidera
trocar propios da nai natura
decontado surxo das candelas
sen fame, sen carne que aturar.
Soidade
Fonchos persoaxes carentes de amizades
valedores de honra nas escritas variedades
pouco tempo leva no camiño con súa idade
emocións que baldías salvo a da dignidade.
Logo penso no troco que vai de verba en verba
e so atopo atopo a lixereza do vento no aire
non cansa a densidade d’el cansa or que terma
apertados os uns contra os outros son a cápside
que me fan millor amigo teu, e tamén o irmán
xa nunca o foi máis e ben vivida chega a vivila.
Apertas de homes e mulleres de pai e nais dan
os que nada mal temen dos veciños d’arriba
e pola contra tiran do que fica deitado no chan
agochado da vida social chamanlle ser un paria,
mais non surxe da gaña, se non da necesidade
de decontar con a vida que lle devolve a humildade
tamén por as mesmas ten asumida a honestidade
¿ Poidera un só recabar toda a desexada verdade?
Paradoxas
Do rei e a sua familia afastadevos
ou pola contra seredes sempre escravos
Nos vaos nas que esteades pechados
tornan febles para poder el escacharvos.
Quen pode paralo namentres ficamos ebelesados
dámonos o noso taballo
máis él nos quere afogados.
Moito lle levo aturado,
e tamén moito calado.
Nin serás, nin amigos
que fagan ben o camiño
e xa postos o pes hulindo
os regos de cepa do viño
Os cartos que cobres do fio
telos que demostrar sen lio.
– O dereito o traballo haise que gañalo
namenteres él fica vivindo o seu carallo
” Ya toi volando baby “
Whitey on a Moon (Gilbert Scott-Heron) 1970
Whitey on a Moon
A rat done bit my sister Nell.
(with Whitey on the moon)
Her face and arms began to swell.
(and Whitey’s on the moon)
I can’t pay no doctor bill.
(but Whitey’s on the moon)
Ten years from now I’ll be payin’ still.
(while Whitey’s on the moon)
The man jus’ upped my rent las’ night.
(‘cause Whitey’s on the moon)
No hot water, no toilets, no lights.
(but Whitey’s on the moon)
I wonder why he’s uppi’ me?
(‘cause Whitey’s on the moon?)
I was already payin’ ‘im fifty a week.
(with Whitey on the moon)
Taxes takin’ my whole damn check,
Junkies makin’ me a nervous wreck,
The price of food is goin’ up,
An’ as if all that shit wasn’t enough
A rat done bit my sister Nell.
(with Whitey on the moon)
Her face an’ arm began to swell.
(but Whitey’s on the moon)
Was all that money I made las’ year
(for Whitey on the moon?)
How come there ain’t no money here?
(Hm! Whitey’s on the moon)
Y’know I jus’ ‘bout had my fill
(of Whitey on the moon)
I think I’ll sen’ these doctor bills,
Airmail special
(to Whitey on the moon)
Monster Wheel · Whitey on a moon
Terpsícore (Musa da Poesía Lixeira e a Danza)
Marco Garcia – ” Terra de acolá”
Infame por non ver, o será
por recordar os compañeiros,
xa no camiño atopamonos
a sombra de arbóres algo terá.
A que sempre está comigo
da man voando vemonos,
na procura dun xeito tenaz.
Os servos dos mellores amigos
nas cantigas botan os folgos,
dos pormenores das festas.
Terreos de cores con agarimo
anuncian o troco por algo novo,
e non se esquezen dos celtas.
Loitas de suor e luxado limo
os bechos se recollen de novo,
dirixidos pola lúa entre herbas.
Marco Garcia – “Fun labrego”
Dun blasón esvaecido no tempo
xurde a incógnita familia labrega;
loitadora polos praos de fresca herba,
sesgada coa fouciña amodiño e pouco.
Sen perder camiño que os valos sinalan,
os pouquiños recunchos onde se agochar,
de raios ferintes do astro rey no ceo cobrar.
Unha xornada de esforzos e taballo calan;
mais non perder o tempo, agas para repousar,
e así sexa de paso festexar con ledicia
que axiña pasen as estacions máis frías,
logo haberá na mesa pan, centeo e o xantar.
A xuntanza o roedor da lareira que quenza,
cun lume vivo e acolledor os contos voan,
alentando, risadas, viño e a amizade acotan.
No muiño que xira a roda empurra a fervenza
( “En memoria de Elisa, a miña aboa” )
Eduardo María González-Pondal y Abente ( Queixumes dos pinos, 1886 ) “Cando os duros machados”
Cando os duros machados
feren os altos pinos,
e caen con estrondo
no chan de Bergantiños,
non caen, non, en vano
cal xigantes erguidos,
sin groria e sin renome,
nos seus eidos bravíos:
mais ao caer, ceibando,
os ulidores piños
se espallan na devesa
polo mato nativo,
e da semente se erguen
descendentes altivos.
Así, cando caeran
aqueles destemidos,
de nobres ideales
os boos peitos enchidos,
non caeran en vano,
en oprobioso olvido,
coma o vulgo dos homes
na escuridade extintos.
Mais o chan empapando
do sangue escrarecido,
os campos de Suevia,
dos celtas nobre asilo,
non cederan á morte,
e deixaran altivos
perdurabre semente
de vingadores fillos.
Déspostas insensatos,
forxá, forxade grillos;
pode oprimir o ferro
un corpo enfraquecido;
mais as nobres ideas
e gloriosos instintos…
¡eses…non pode, non, o duro ferro
nin a morte extinguilos!
V12UD4 