Costumes xaponesas. Seus grandes cidadáns.

Nas festas populais fan os xaponeses gran desproveito de adobíos en papel e de frores, e como iluminación, lles gosta moito dispor de centos de faroliños de moitas cores diversos e formas; como moitas d’istas festas teñen natureza náutica, exercen un influxo verdadeiramente fastoso a o mesmo que relaxante nas augas dun río ou do mar, os milleiros de faroliños que empavean centos de chalanas.

O ” Kimono ” é o peñor de máis uso, verdade é que agora case o usan tanto os europeos como os xaponeses máis eiquí sobresae máis porque o adobío das habitacións semellan darlle maior xeito.

A limpeza é miuciosa nas casas e nos hoteis; nas casas perosais serven de leito uns alamdraque espallados no chan. As almofadas soen se de madeira recuberta dunha tea grosa. Nos hoteis teñen camas o xeito europeo, para quenes desexan así.

Eiquí e fora de eiquí falase moito das ” Geishas ” istas son rapazas que se adican a cantaruxar e a declamar verso: son as que afoutan as festas e poñen na vida o seu pouco de poemas. Atópanse no ” Japón ” colexios especiais nos cales fomentase istas rapazas no canto e na declamación. Os Xapones, ainda que non abafalla nengún adianto da nosa civilización ten unha gran curia tradicional. Quere conservar as súas cousas e sinte a altiveza de ter en conta o seu pobo como un dos máis antigos, convir o seu pobo como un dos máis antigos da humanidade.

A linaxe xaponesa semella ser, verdadeiramente a máis antiga do mundo, pois se conxetura que data duns 2500 anos antergos a ” Jesucristo “.

No ” Japón ” constrúense moitos obxetos de laca que comporse nunha pasta axeitada con recina a cal mistúranse varias materias coloreantes para darlle a tonalidade desexada con ista pasta fabricanse fráxiles mobles; bandexas e obxetos para agasallo ornandoos con fróres e belísimas e carterísticas paisaxe.

O arte foi sembrado e en gran estima sempre polos xaponeses, xa dende moi antigo, pois no século XII contaron con afamados artistas, entre eles o afamado ” Toba Lajo “. As estampas xaponesas defrutan sempre de xusta fama, e os traballadores en marfil xunto con as miniaturas , debuxos, e estatuillas de procelá son febles para os coleccionistas.

No canto das súas costumes os xaponeses son apracíbels e fríos de portas para fora, mais con capacidade das máis grandes parcerias cando nunha materia ventilase a súa honra ou o do seu país. Aman moito a os nenos e són moi coidadosos dos seus modáis e no seu falar. Non se coñece eiquí a blasfema porque no léxico xaponés non teñen semellantes paroulas ofensivas ou de mal gosto.

As nenas son moi afeicioadas a xogar con as bonecas; case tódalas familias teñen a súa casa de bonecas, gardadas de xeracións antergas e coidadosamente conservadas e mellorada e que chegará a xeración seguinte. Os nenos xogan con predilección subindo cometas e facendo danzar peonzas.

Máis o meu pesar de que o chan do ” Japón ” é dabondo montuoso, é país de moita densidade de poboación; pois tendo algo menos que a de ” España “, súa poboación é case o triplo que a nosa.

A principal riqueza eiquí é o agro: en importancia, se cadra, lle segue a pesca no mar ribeireño do ” Japón ” son as milleiros os xuncos ou pequenas embarcacións pesqueiras e numereira a poboación de mariñeiros.

Atópanse tamén moitas lagóas, algunhas d’elas están nas máis altas rexións montuosas, os riós son de curto percorrido e faltos d’unha gran profusión, polo motivo de que non poden percorrer os desaugues das grandes bacias, xa qie as illas xaponesas son estreitas e avogan relativamente poucos kilómetros dende os entrepanos montuosos o mar.

O arroz, o té, as laranxas mandarinas, os limóns, son os principais nos que que se saiba os agroeiros xaponeses.

Como industras, traballan na do verme de serda, na de texidos e na do papel, que alí ten máis extendido uso que entre nos, posto que de papel fan panos, panoliños, panos de mesa, manteis, abanos e parasois. O papel xaponés é moito máis groso que o europeo e o mesmo tempo máis flexibre, polas substancias fibrosas que lle dan xeito.

Vou tomar nota d’algúnhas das principais cidades do país: ” Nagasaki “, foi o porto onde embarcaban todolos buques os portugueses e os misioneiros españois. Namentres o ” Japón ” estivo pechado a todo comerzo con ” Europa “, ” Nagasaki ” foi o único porto accesible.

O xeneralizarse o comerzo ” Kobé ” , que foi unha pequena aldea de pescadores, situada no mar interior, foise convertindo nunha gran cidade. ” Osaka ” é a poboación máis fabril: ten tamén un fermoso fano e atópanse n’ela grandes e ricos bazares. ” Kioto ” foi capital del ” Japon ” dende o 794 ata o 1868, na que a capitallidade foi trasladada a ” Tokio “. ” Nagofa ” é outra gran cidade con perto de un millón de poboadores.

Navegando con derrota os Estados Unidos

Dime pai que, se non ocorre novidade a bordo, mañá pola tarde chegaremos a ” Nueva York “. Son agora as nove da mañá e atopámonos navegando fronte o ” Cabo Haterras “, cuxo promontorio vemos dabondo no horizonte, algo neboeiro e lonxano.

Aledame moito chegar a gran cidade, e agardo me orixine gran choque, máis non nos atopamos acostumaddos ó que todo o que acontece alí salva os lindes do corrente e usual, para acadar a clase do prodixioso e ostensíbel.

Anoite, logo da cea, un profesor de español nun colexio de ” Filadelfia ” deume moi interesantes refrencias sobor dos accidentes físicos e as riquezas naturais dos ” Estados Unidos “. Vou transliterar o que lembre d’aquela intersante conversa.

Os ” Estados Unidos “, xunta con o territorio de ” Alaska “, atopado o noroeste de ” América “, e que en 1867 mercaron os norteamericanos a os rusos, ten unha area coma toda ” Europa “: de oeste a este acada este país unha lonxitude confrontada a que hai entre ” Madrid ” e ” Palestina “, e de norte a sur, o intervalo é semellante o que se atopa de ” Madrid ” o ” Golfo de Guinea “. Tratase, logo dun país que ten unha extensión máis que homoxénea.

Apesar d’elo, o seu chan non amosa complexidade de máis nos seus releves montuosos: o este atópanse os montes ” Alleghanys ” ou  ” Appalaches “, con bicos non moi elevados, xa que o máis alto , que é o ” Black Dome ” ten só 200 metros de altitude. O oeste, atópanse varias serras, paralelas a ribeira do ” Pacífico ” e que, a tallar da ribeira, chamase ” Cordillera Litoral “, ” Sierra Nevada ” e a gran cadea das ” Montañas Rocosas ” ou  ” Montes Roquizos “, a máis mesta e con bicos máis elevados. Un cacho d’estes montes, pola súa gran beleza, foi declarada parque nacional.

A medio camiño entre as ” Rocosas ” e os ” Alleghanys “, extendese unha gran chaira, con algunhas pequenas leiras, e por completo chaira na banda sur, ista derradeira zona é a que os colonizadores españois chamaron ” Llano Estanco “, porque é tal a súa igualdade e aborrecemento, que, o arriscarse por ela, tiveron que marcar o camiño que decontaban para poderse fincar a volta. tal era a seu desnortamento o adiantar por él.

Xunta os ” Montes Roquizos ” atópase a ” Meseta del Colorado ” e n’ela, o exemplo máis maxestuoso de erosión da auga sobor da terra e mármores. O ” Gran Cañón ” é unha inxente tallada, cuios bordes superiores están afastados unhos 20 kilómetros e a fenda ten unha fondura de ata 200 metros, por ista fondura percorre o río e, de xeito tranversal o ” Gran Cañón ” atópanse outros de menor relevancia mais non de menor beleza. É aquelo unha certa sintonía de cores, pois as terras e mármoles vense con as máis variadas coloracións, e as do sol, o incorrer sobor d’elas, orixina coloracións tan fastuosas, que a súa descrición xusta é imposíbel.

En país tan extenso coma ìste, é natural que o clima resulte moi variante: a banda do ” Atlántico ” ten temperaturas algo máis baixas que as que ten ” Europa ” en países que concordan a mesma latitude, así, por exemplo, o clima en ” Boston ” é moito máis inferior que en ” Barcelona “, o de ” Nueva York “, moito máis que a de ” Valencia “.

Na chaira central atópanse moi relevantes explotacións do agro e alí se cultivan en gran escala o trigo e o millo. Perto das ” Rocosas “, o clima é máis enxoito e se ven alí moitas extensións de xara. A banda sur dos ” Estados Unidos “, nas ribeiras do ” Missisipi “, é a zona onde se cultiva o cotón.

A rexión do ” Pacífico ” ten clima máis suave e benevolente que o do ” Atlántico “, especialmente ” California “, en cuias hortas danse toda clase de froitas, a vid, as laranxas e limóns, o mesmo que nos máis quentes países do ” Mediterraneo “.

A banda setentrión, na súa linde con ” Canadá “, ten vastas lagóas: o ” Superior “, o ” Michigan “, o ” Hurón “, o  ” Eiré ” e o ” Ontario “. o maior río do país, que é o ” Missisipi “, e que o cruza do norte a o sur, ten a súa orixe na lagóa ” Superior ” e emboca no ” Golfo de Méjico “, xunta a cidade de ” Nueva Orleans “, que é un dos portos máis comerciáis dos ” Estados Unidos “. Iste río é  navegábel en boa parte do seu curso.

O país posue longas  e poboadas fragas: nas de ” California “, viven prantas xigantescas, como as afamadas ” Sequoias “, algunhas de cuios exemplares teñen toros que miden 50 o máis metros de circo. É coñecido por reproducise moito en pranchas, aquel toro de ” Sequoia ” no cal se fixo un túnel para axudar o paso por un camiño que a árbore atoraba. E é curioso o caso dunha gran ” Sequoia ” que foi derrubada, chamada ” El Viejo Hércules “, a cal medía 107 metros de altitude, e 74 de circo. O bater con o chan, dise que o mesmo tremou nunha distancia de medio kilómetro orredor sitio onde a árbore foi abatida.

O agro é riquisima, a minaría tamén, e as industras acadaron eiquí un desenrolo coma en ningunha outra banda do mundo; o comerzo é da mesma emprendedor, todo él fixou unha inxente riqueza na poboación. É o país dos millonarios, das industras ousadas e fastuosas.

Na rama dos autocarros, se construen eiquí máis autocarros que en todo resto do mundo, xulguese a inxente suma de cartos que supoñen os dous millóns o máis de autocarros que cada ano vendense os norteamericanos o extranxeiro.

Os españois tamén chegarona as riberias norteamericanas nos seus recoñecementos, pois ” Hernando de Soto ” descubriu o ” Missisipi “, e o piloto ” Esteban Gómez ” tránsfuga que foi da expedición de ” Magallanes “, percorreu en 1535 toda a ribeira ” Atlántica ” dos ” Estados Unidos “.

Mentres me atopo rematando istas anotacións, escoito no veleiro a actividade precedente dun vindeiro desembarco: servintes que van e veñen, pasaxe que poñen en orde as ropaxes nos seus baúls, ordes do capitán e dos oficiáis, axites, animacións, conversas en voz máis alta, risadas de agrado… . Non hai dúbida, achegamonos xa a ” Nueva York “. Vou tamén a arranxar a miñas cousas, para poder subir canto antes a coberta con pai e gozar da beleza da acollida no porto. ¡ Nova York, ó fin !.

PickinOnSeries · Put Your Lights On