Uns termos sobor de Kerenski

Quizáis é conveninte falar eiquí algúns termos sobor da personalidade de ” Kerenski “, por mor de esclarexar certos aspeitos da miña proposta.

Coñecía eu a ” Kerenski ” dende que retornei da deportación. Tiven con él, xa no terreo da actividade pública e profesional, xa na dos contactos persoáis, relacións sen fin e amáis moi estreitas. Escoiteille falar decenas de veces: en calidade de falante na ” Duma “, de ponente político, de interlocutor privado. Nas datas da miña situación ilegal, pasei a miudo a noite na súa casa. Máis d’unha vez, logo que él fixo a miña cama no seu gabinete, poñerámonos en longas conversas ata a media noite. Máis d’unha vez, veu a miña casa, expledindo alí coma un furacán segundo a súa costume, e logo de sortear a unha parella dos seus inevitábels vixilantes, na miña porta, o cal obrigoume a redobrar logo os coidados.

Aquelas conversas comezaban sempre por unha ollada ó horizonte, con as narracións do diputado sumerxido no caldeiro das novas, no centro da actividade pública d’abondo xélida n’aquelas datas. Mais aquelas narracións trocaban axiña e con toda regularidade en controversias, do máis acerdas e bravas, o cal non incidían endexamáis, nembargantes, nas nosas relacións persoáis. Non estabamos de acordo en ren, coidábamos cada problema político dende puntos de ollada opostos e, en poucos termos, pertencíamos a dous universos políticos dispares.

A historia colocou un custoso frete sobor dos seus fébles ombros. ” Kerenski tiene unas manos de oro “, acostumaba eu a dicer, referíndome con elo a súa enerxía, a unha capacidade de traballo abraiante, e unha natureza inacabábel. Mais él non posuía, nin unha testa de estadista nin unha verdadeira educación política. Sen istas cualidades necesarias, o ” Kerenski ” insustituíbel dos días de febreiro non podrera esquivar a falla. Con o seu desvanecemento total da escea política, logo de outubro, perdéramos ¡ ay ! unha grande parte do que seducíramos en base da revolución de marzo.

Agora que se atopa morto politicamente, e sen esperanza de rexurdir, porque perdiu a súa autoridade en tódolos ámbitos, é moi sinxelo engadir unha pedra á súa tumba e darse os parabéns de xulgalo dende facía moito tempo; mais a mín non me tentan lauréis d’ise xénero. Opoñente convencido de ” Kerenski ” dende o día do noso primeiro encontro, reprobei con bravura a súa política no transcorrer da súa etapa no poder. Meu xuizo non trocou endexamáis, pola contra a de moitos que non votaron moito tempo en enfastiar logo da súa baixada. Por iso teño dereito a subraiar a súas cualidades e a facerlle xustiza.

Fronte o bolchevismo trunfante que lle inxuran, a pesares do súa indiscutíbel liga con as forzas da reacción burguesa na contra da democracia, a pesares de todo o que él fixo por sufocar a revolución e levarla a ” Brest-Litovsk “, afinco que fora un demócrata verdadeiro, combatindo polo trunfo d’una revolución do xeito que él a concibía. Non tiña a forza necesaria para refacer as súas bóas intencións, mais atopábase convincido de ser un bó socialista. A situación do voceiro, o máis brilante e máis popular da cuarta ” Duma “, seu papel na revolución no intre de ser zanxado o zarismo, non contrapesaron a súa obxectividade con fallas, súa incapacidade para xulgar os acontecementos acertadamente e a súa inxénua estimación por moito das súas forzas. Enérxico coma un home de ” Turquestán “, a grandeza dos acontecementos e o lugar que tiña n’eles embriagaron. A súa afección a o solemne e o teatral, fixo o resto, cando él presidiu o tribunal revolucionario.

” Kerenski el jactancioso “, chamáballe ” Lenín “. Mais sego estando convincido da súa sinceridade democrática por que si, inxenuamente él non afastaba a súa persoa da revolución, endexamáis colocou isa persoa e seu poder porriba da revolución.

Sinceiro ata nos seus erros, seguro da exactitude das súas olladas e das súas decisións, de bóa fe atrancouse na súa política antidemocrática, soterrando con él a propia revolución.

En África. – Exipto. Unha anterga e brilante civilización.

¡ Pousamos en terra africana !. En verdade, non me dou escasa conta do troco, o deixar ” Ona ” para meterme en ” África “; me fixo impronta moito menos que a que experimentei o desembarcar na ” La Habana ” ou a que sentín o atoparme en ” Japón “. ¿ Sexa que me acostumei a o troco, da parte do mundo, como quén troca de habitación no seu propio fogar ?.

Se cadra como é tan pouco o que eiquí afasta o ” Asia ” da ” África “, ” El Canal de Suéz ” soamente isto, saca importancia a o troco.

Atopámonos no ” Port-Sand ” ou sexa en ” Egipto “. Mais ando a tomar notas sobre d’iste antergo paisaxe, ocorrenseme grandes consideracións a vista da viaxe, ofrecemento no que ” África ” a maiores é tres veces maior que ” Europa ” en superficie, e me dou conta que un quintal do seu terreo o ocupar o deserto do ” Sáhara ” , o maior do mundo.

As súas ribeiras atópanse recobertas de cordáis e o seu interior da xeito a un gran altiplano: lembro ista finalidade, leer n’un livro unha comparanza moi gárfica; adícase n’él que a ” África ” , no seus alívios, pódese facer comparativa a un gran prato volto do revés. No centro do altiplano cental atópase unha rexión de grandes lagóas, nos cales desaugan os rios africanos de maior fluxo: o ” Nilo ” e o ” Congo “. E ámbolos dous, no seu percorrido cara o mar, van descendendo de altiplano en altiplano, como n’unha escada, e dando así varias fervenzas.

Os animáis africanos é moi numereira e varia: ten leóns, chacáis, elefantes, rinocerontes, hipopótamos, cebras, antílopes, simios… .

Nos máis antergos mapas de ” África “, por exemplo, nos feitos polos xeógrafos gregos, 2,000 anos atrás, móstrase só a banda norte d’iste continente. Vese que non tiñan nocións da existencia do ” África Central ” e do sur, posibelmente pola falta de grandes buques, non podían facer longas viaxes por mar; e principalmente, porque a gran herdanza do ” Sáhara ” non propón a comunicación terrestre através d’ela. Outro deserto, na súa totalidade feito por areas ou por fermosas rochas xigantescas en desenrrolo de tardeira desfeita, ten nembargantes, algúns puntos no que ten auga: e o arrededor d’istas fontes que só atópanse en pleo deserto, foron os oásis con vexetación baixa máis ou menos mesto, mais sempre con moitas palameiras.

No percorrer do pasado século e o que vai do presente, o ” África ” foi moi percorrida: mais ainda atópanse hoxe zonas pouco coñecidas.

Ata fai relativamente pouco, desenrrolouse nas zonas das ribeiras a trata de escravos e vendían milleiros d’eles, que logo foran empregados e postos nas grandes facendas americanas nas cales por mor das severidades do clima non quixeron taballar os donos das facendas. Os xefes d’algúns d’istes escravos nos que delegaban o comerzo de mercadorías, e para elo facían presos as xentes d’outras tibos e os vendían por favores. Teas, abalorios ou contas de vidro. Por sorte ista práctica vai desaparecendo.

” Port-Sand “é un bó porto comercial: non é teña un tránsito oxixenado de mercadorías, mais é parada obrigada dos buques que se meten no ” Canal de Suéz ” e dos que saen d’él.

O ” Nilo ” é o río que abona as terras laboráis do ” Egipto “; que son os vales atópados nos seus márxenes. O restante terreo do país é un deserto. Pode, pois, o axeitarse que iste país é un ” Don del Nilo “, como soe dicirse. A día de hoxe atópase baixo o protectorado de ” Inglaterra “, máis de goberna con autonomía. Con anterioridade a 1914 pertencía a ” Turquía “. Através do aproveitamento das augas d’iste non se conseguiu facer grandes extensións que foron sdesertas, isto conseguiuse con a construcción de grandes encoros. O encoro de ” Omán ” é o maior tanque de auga do mundo. Con un contido ten auga suficiente para o rego de 1,600,000 hectáreas de terreo. Numereiras trancas fan posíbel a drenaxe d’iste encoro, trancas que traballan con facilidade premendo só un boton eléctrico.

País con baixo ánimo como é hoxe, non xurden días maxestuosos na máis esquecida anterga. Catro e cinco mil anos atrás, unha escintilante civilización desenrrólase nos márxes do ” Nilo “, domeada polo reises indíxenas ou ” Faraones “. As artes, as materias foron cultivadas polos seus artistas e sabedoiros e as festas benfaladas d’aquela mesta civilización son hoxe en día os grandes monumentos das pirámides e os derrumbes dos fanos de ” Karnak “, de entre outros moitos. Fai relativamente pouco, que todo o mundo ficou abraiado o ver os tesouros atópados na buraca de un dos màis afamados faraóns, o chamado ” Tut-an-Kamón “

Aquela escintilante civilización foi perdéndose logo, no canto que o país xemia biaxo o asoballamento das invasións ” Persas “, ” Macedonias “, ” Árabes ” e ” Turcas “; de tal xeito, ata que a lembranza das súa civilización anterga ficou defunta. Por fotuna o arqueólogo francés ” Jean-François Champollion “, ou ” Champollion el joven ” puido decifrar os xeroglíficos do vello ” Egipto “, que achou gravados en moitos monumentos, e con ista puido descobrer en bóa parte a escintilante historia d’áquel pobo na antigüedade.

A costume foi cometendo que en ” Matariah “, pequena poboación exipcia onde conservase a árbore a cuio fusco acougou a ” Sagrada Familia “, cando a súa fuxida de ” Egipto “. Ista pranta afamada é chamada por isto a ” Árbol de la Virgen “.