Navegando con derrota os Estados Unidos

Etiquetas

Alaska, Alleghanys, América, Appalaches, Atlántico, Barcelona, Black Dome, Boston, Cabo Haterras, California, Canada, Cordillera Litoral, Eiré, El Viejo Hércules, Estados Unidos, Esteban Gómez, Europa, Filadelfia, Golfo de Guinea, Golfo de Méjico, Gran Cañón, Hernando de Soto, Hurón, Llano Estanco, Madrid, Magallanes, Mediterraneo, Meseta del Colorado, Michigan, Missisipi, Montañas Rocosas, Montes Roquizos, Nueva Orleans, Nueva York, Ontario, Pacífico, Palestina, Rocosas, Sequoias, Sierra Nevada, Superior, Valencia

Dime pai que, se non ocorre novidade a bordo, mañá pola tarde chegaremos a ” Nueva York “. Son agora as nove da mañá e atopámonos navegando fronte o ” Cabo Haterras “, cuxo promontorio vemos dabondo no horizonte, algo neboeiro e lonxano.

Aledame moito chegar a gran cidade, e agardo me orixine gran choque, máis non nos atopamos acostumaddos ó que todo o que acontece alí salva os lindes do corrente e usual, para acadar a clase do prodixioso e ostensíbel.

Anoite, logo da cea, un profesor de español nun colexio de ” Filadelfia ” deume moi interesantes refrencias sobor dos accidentes físicos e as riquezas naturais dos ” Estados Unidos “. Vou transliterar o que lembre d’aquela intersante conversa.

Os ” Estados Unidos “, xunta con o territorio de ” Alaska “, atopado o noroeste de ” América “, e que en 1867 mercaron os norteamericanos a os rusos, ten unha area coma toda ” Europa “: de oeste a este acada este país unha lonxitude confrontada a que hai entre ” Madrid ” e ” Palestina “, e de norte a sur, o intervalo é semellante o que se atopa de ” Madrid ” o ” Golfo de Guinea “. Tratase, logo dun país que ten unha extensión máis que homoxénea.

Apesar d’elo, o seu chan non amosa complexidade de máis nos seus releves montuosos: o este atópanse os montes ” Alleghanys ” ou  ” Appalaches “, con bicos non moi elevados, xa que o máis alto , que é o ” Black Dome ” ten só 200 metros de altitude. O oeste, atópanse varias serras, paralelas a ribeira do ” Pacífico ” e que, a tallar da ribeira, chamase ” Cordillera Litoral “, ” Sierra Nevada ” e a gran cadea das ” Montañas Rocosas ” ou  ” Montes Roquizos “, a máis mesta e con bicos máis elevados. Un cacho d’estes montes, pola súa gran beleza, foi declarada parque nacional.

A medio camiño entre as ” Rocosas ” e os ” Alleghanys “, extendese unha gran chaira, con algunhas pequenas leiras, e por completo chaira na banda sur, ista derradeira zona é a que os colonizadores españois chamaron ” Llano Estanco “, porque é tal a súa igualdade e aborrecemento, que, o arriscarse por ela, tiveron que marcar o camiño que decontaban para poderse fincar a volta. tal era a seu desnortamento o adiantar por él.

Xunta os ” Montes Roquizos ” atópase a ” Meseta del Colorado ” e n’ela, o exemplo máis maxestuoso de erosión da auga sobor da terra e mármores. O ” Gran Cañón ” é unha inxente tallada, cuios bordes superiores están afastados unhos 20 kilómetros e a fenda ten unha fondura de ata 200 metros, por ista fondura percorre o río e, de xeito tranversal o ” Gran Cañón ” atópanse outros de menor relevancia mais non de menor beleza. É aquelo unha certa sintonía de cores, pois as terras e mármoles vense con as máis variadas coloracións, e as do sol, o incorrer sobor d’elas, orixina coloracións tan fastuosas, que a súa descrición xusta é imposíbel.

En país tan extenso coma ìste, é natural que o clima resulte moi variante: a banda do ” Atlántico ” ten temperaturas algo máis baixas que as que ten ” Europa ” en países que concordan a mesma latitude, así, por exemplo, o clima en ” Boston ” é moito máis inferior que en ” Barcelona “, o de ” Nueva York “, moito máis que a de ” Valencia “.

Na chaira central atópanse moi relevantes explotacións do agro e alí se cultivan en gran escala o trigo e o millo. Perto das ” Rocosas “, o clima é máis enxoito e se ven alí moitas extensións de xara. A banda sur dos ” Estados Unidos “, nas ribeiras do ” Missisipi “, é a zona onde se cultiva o cotón.

A rexión do ” Pacífico ” ten clima máis suave e benevolente que o do ” Atlántico “, especialmente ” California “, en cuias hortas danse toda clase de froitas, a vid, as laranxas e limóns, o mesmo que nos máis quentes países do ” Mediterraneo “.

A banda setentrión, na súa linde con ” Canadá “, ten vastas lagóas: o ” Superior “, o ” Michigan “, o ” Hurón “, o  ” Eiré ” e o ” Ontario “. o maior río do país, que é o ” Missisipi “, e que o cruza do norte a o sur, ten a súa orixe na lagóa ” Superior ” e emboca no ” Golfo de Méjico “, xunta a cidade de ” Nueva Orleans “, que é un dos portos máis comerciáis dos ” Estados Unidos “. Iste río é  navegábel en boa parte do seu curso.

O país posue longas  e poboadas fragas: nas de ” California “, viven prantas xigantescas, como as afamadas ” Sequoias “, algunhas de cuios exemplares teñen toros que miden 50 o máis metros de circo. É coñecido por reproducise moito en pranchas, aquel toro de ” Sequoia ” no cal se fixo un túnel para axudar o paso por un camiño que a árbore atoraba. E é curioso o caso dunha gran ” Sequoia ” que foi derrubada, chamada ” El Viejo Hércules “, a cal medía 107 metros de altitude, e 74 de circo. O bater con o chan, dise que o mesmo tremou nunha distancia de medio kilómetro orredor sitio onde a árbore foi abatida.

O agro é riquisima, a minaría tamén, e as industras acadaron eiquí un desenrolo coma en ningunha outra banda do mundo; o comerzo é da mesma emprendedor, todo él fixou unha inxente riqueza na poboación. É o país dos millonarios, das industras ousadas e fastuosas.

Na rama dos autocarros, se construen eiquí máis autocarros que en todo resto do mundo, xulguese a inxente suma de cartos que supoñen os dous millóns o máis de autocarros que cada ano vendense os norteamericanos o extranxeiro.

Os españois tamén chegarona as riberias norteamericanas nos seus recoñecementos, pois ” Hernando de Soto ” descubriu o ” Missisipi “, e o piloto ” Esteban Gómez ” tránsfuga que foi da expedición de ” Magallanes “, percorreu en 1535 toda a ribeira ” Atlántica ” dos ” Estados Unidos “.

Mentres me atopo rematando istas anotacións, escoito no veleiro a actividade precedente dun vindeiro desembarco: servintes que van e veñen, pasaxe que poñen en orde as ropaxes nos seus baúls, ordes do capitán e dos oficiáis, axites, animacións, conversas en voz máis alta, risadas de agrado… . Non hai dúbida, achegamonos xa a ” Nueva York “. Vou tamén a arranxar a miñas cousas, para poder subir canto antes a coberta con pai e gozar da beleza da acollida no porto. ¡ Nova York, ó fin !.

PickinOnSeries · Put Your Lights On

Buenos Aires

Etiquetas

América  Latina, América del Sur, Argentino, Arxentina, Avenida de Mayo, Ayuntamiento, Ópera, Belgrano, Bolsa, Buenos Aires, Colón, Iglesia de la Magdalena, La Plata, Nueva York, Palacio del Congreso, Palacio do Goberno, Pampa, Paris, Pedro Mendoza, Perú, Plaza da Contitución, Rivadavia, San Martín, Universidade, Universidades Américanas

A poboación da ” Arxentina “, en ista excepción, a súa maior extensión, é pouca: por ista causa o campo d’eiquí, unha gran recua atópase en soedade. Fío de tardiña en tardiña os contornos de algúns pobos escachan a monotonía da gran chaira deserta. A ferrovía adentrase na ” Pampa “, atópanse alí numereiras lagóas pouco fondas sobor das cales abanean mandadas de parrulos salvaxes. A natureza, n’estas zonas ” Argentinas “, amosanse con toda a bioma das rexións fragosas e vírxes.

Istes terreos, fai algún tempo, apenas sí tiñan valoura: mais hoxe o van adquirindo dun xeito gradual, e non digamos os altos prezos que van afogando os que están máis perto as cidades e a capital, senlleiramente moitas das grandes cadales  que se fixeron en ” Argentina “. O foron mercando terreos a baixo prezo e vendendoo logo dun tempo a precios máis elevados. E isto fora posíbel, polo gran desenrolo que o agro e o gando fora acadando e polo lixeiro crecemento das cidades especialmente na capital.

” Buenos Aires ” desenrolouse tan lixeiramente e en tal grao, que hoxe é a maior cidade da ” América del Sur ” e unha das grandes cidades do mundo. o ” Nueva York ” da ” América  Latina “.

Erixida en 1536 por ” Pedro Mendoza ” na ribeira do río de ” La Plata “, o comezo foi unha modesta cidade que non se desenrolou moito por non morar n’ela a capitalidade de nengún virreinato español: o ” Perú ” enton, era o gran centro das colonias do sur. Mais en 1716 se lle deu a categoría de capital de vicerreinato e dende entón pode dicirse que forte o seu paulatino desenrolo urban.

En 1810 por culpa da guerra da independencia. ” Buenos Aires ” pediu a riqueza que lle daba a súa anterior capitalidade, e veuse desfeita polas fortes loitas que decontaron o momento de acadar o país a independencia.

N’aquel tempo a poboación de ” Buenos Aires ” foi so de 50,000 poboadores, e con pouca diferenza foi tendo iste censo ata 1850 ou 1860. Entón comenzou a acadar un lixeiro desenrolo e, por mor das grandes correntes migratorias de españois e italianos en esenza, acadou xa en 1885, 365,000 poboadores. A poboación seguiu crecendo, chegando o millón de poboadores en 1908 e superando na actualidade os dous millóns.

O aire da poboación é algo monótono, por curtarse todalas súas rúas no senso perpendicular, dándolle o seu plano un gran cadro; os edificios son en xeral, de pouca altura, o cal da unha propagación inxente a capital. Ten rúas que miden moitos kilómetros de lonxitude e a numeración dos edificios acada n’elas díxitos que en ” Europa ” semellaban fastuosas.

O porto ten unha forte actividade comercial, e o primeiro porto da ” América del Sur “, uns peiraos, diques, almacéns e galpóns distribuense nunha lonxitude de máis de 9 kilómetros.

” Buenos Aires ” é, a máis, o verdadeiro centro cultural da ” América del Sur”: non porque en todolos demáis países non se esmeran e preocupan, senon polas vantaxes que lles da a súa situación e a riqueza da súa capital. Os poboadores máis destacábels de todos os países europeos son chamados a dar convencións e chácharas nas ” Universidades Américanas “, e como a primeiras da súa vida ou a fines d’ela, ” Buenos Aires ” é centro obrigado de case todas.

Ten a capital maxestuosas biblotecas, escolas, universidades e librarías; todos os elementos de estudo que son a base para unha formación. Ten indagadores, intelectuáis, literarios, eruditos, filósofos, ou seña todolos elementos que compoñen unha verdadeira cultura.

A longuísima rúa de ” Rivadavia ” que parte a cidade de ” Buenos Aires “, de banda a banda: é ísta unha gran bulevar central que mide máis de 18 kilómetros de lonxitude, a súa amplitude é , nos tramos fundamentalmente de 9 metros, e nas medians de 2 metros. Paralela a ista arteria atópase a rúa de ” Santa Fé “, tamén dunha gran lonxitude e moitas outras máis.

A ” Avenida de Mayo ” é a rúa máis fermosa da cidade: n’ela o pasar de xentes é prodixiosa durante todo o día: súas beirarúas son o paso dos bonairenses e dos extranxeiros, e súa calzada é un formigueiro axitado de autocarros e caruaxes de tódolos tipos.

A ” Plaza da Contitución ” é a máis formidábel de ” Buenos Aires ” e a de ” España “, a de maior ampllitude.

A ” Catedral ” ten unha facha con grandes piares, coma un fano grego: lembra dabondo a da ” Iglesia de la Magdalena “, en ” París “.

Entre os seus edificios púbricos sobresaen: o ” Palacio del Congreso ” de teor greco-romano e de extensas proporcións, o ” Palacio do Goberno “, o ” Ayuntamiento “, a ” Bolsa ” e a ” Universidade “.

Ten tamén numereiros monumentos : entre eles a adicada a ” Belgrano ” e a ” San Martín “. Posúe xeitosos teatros, coma o ” Colón “, o ” Argentino ” e o da ” Ópera “. Clubes aristocráticos, campos deportivos, parques fastuosos e xardíns maxestuosos n’algunhas das súas prazas. É resumen, unha cidade verdadeiramente bela e afable.

 

Phantom Club · No Pibe (En Vivo) [feat. Ariel Rot & Claudio Gabis]

Os estados da Plata

Etiquetas

Amazonas, América del Sur, Andes, Bahía Blanca, Bolivia, Brasil, Bruno Mauricio de Zabala, Buenos Aires, Chaco, chile, cuchillas, Dr. Francia, El Cerro, estancias, Felipe III, flores, Guanches, Jesuitas, La Asunción, La Plata, López, Montevideo, Pampa, Parafuay, Paraguay, Paraná, Patagonia, Provincia Cisplatina, Río de la Plata, República  Argentina, República Oriental, Rosario, Sebastián Cabot, Uruguay, Yerba Mate

O ” Río de la Plata ” é o centro da actividade e o eixo do desenrolo e do comercio de tres países  americanos:  da  ”  República  Argentina ”  especialmente,  do  ” Uruguay ” e do ” Paraguay “.

O terreo que da xeito a iste país amosa zonas moi propias, o noreste, na prolonga da meseta do ” Brasil “, a banda montuosa, a o oeste compoñen estribacións dos  ” Andes “, e unha gran zona central, constitúe a chamada do ” Chaco ” o norte, e a da ” Pampa ” o sur; e logo extendéndose fartuosamente cara ista banda, atopase a meseta, medio machorra, da ” Patagonia “.

En canto o clima, ” Paraguay ” o ten tórrido moi humido e seus montes xélido. Os bicos dos ” Andes ” o teñen extremado moi quente no verán e moi xélido en inverno, e a ” Pampa “, ainda que cálida, atopase suxeita a ventos moi fortes ( especialmente o chamado frampeiro ). Cando asubía n’ela o vento sur, o frío é xélido; e cando o fai o norte, producense fortes treboadas.

Logo do ” Amazonas “, o río de ” La Plata ” é o de maior percorrido de ” América ” ( 3,100 kilómetros ). Acolle as augas dos tres grandes ríos: o ” Paraguay “, o ” Paraná ” e o ” Uruguay “. O embocar no ” Atlántico ” é unha inxente masa d’auga, con pouca corrente e de tintura amarela-vermellón ( cor de tixolo ), que se alonga ate acadar unha longura de máis de 300 kilómetros. Non hai que dicir que, a náutica por él, e se non fora pola súa cor avolta das súas augas, o viaxeiro non se da conta de atoparse nun río. A vida non pode acadar os confins das xunglas.

No ” Chaco “, chaira dilatada e sen moitos ríos, desenrolase unha vexetación  de balseiras: como árbores, danse alí só as acacias, o quebracho, algunhas palmeiras e as figueiras chumbas, a ” Pampa ” é a pradeira extensión fastuosa sen árbores, e os poucos que alí se atopan, desenrolanse pouco, por feito da gran sequedade provocada polas contadas choivas o longo de seis meses cada ano. Ista gran chaira do silurio e da soedade é a que inspira as cantigas arxentinas. A ” Pampa ” pode dicirse, en verdade, que é a obra de ” España ” subsistindo na ” Argentina “, istas pradeiras de hoxe, foron terreos baldíos cando os españois colonizaron o país, mais fora do tesón e do traballo, fixose a ” Pampa ” produtiva. Os cabalos salvaxes, os touros e os carneiros que son hoxe en día a súa riqueza, foron principalmemte importados polos españois.

No medio d’esta chaira non hai apenas cidades: istas foron erguidas xunto o río, perto dos montes, onde os vals, acollen as augas dos ríos, acadan moita vizosidade. Na ” Pampa ” atopanse só as grandes celeiros para a cría de recuas inmensas, que están o coidado dos ” Guanches “, así chamanse os xinetes e pregureiros que saben coidar dos touros e os cabalos salvaxes botandolles o lazo, ó lixeiro percorrer dos seus corrais.

O ” Paraguay ” foi descoberta po ” Sebastián Cabot ” en 1527 e foi poboado diante de a ” Argentina “. En 1608, o rei de ” España “, ” Felipe III “, encomendou os pais ” Jesuitas ” a colonización apracíbel do país, e aqueles relixiosos erixiron centros que acadaron forte significación. Ó ser botados os ” Jesuitas “, foi o ” Parafuay ” a veciñanza da ” Plata “. Perdeu a súa independencia en 1814, sendo elexido dictador o ” Dr. Francia ” que decotou no goberno do país ate 1840.

De 1865 a 1870 , o ” Paraguay ” tivo que manter unha longa guerra contra ” Brasil “, ” Uruguay ” e ” Arxentina ” xuntos, coma resultado dunha política violenta do ” Presidente Paraguayo ” ” López “, ista guerra luíu e desbaratou iste pequeno país, que a fortes mágoas, puidose librar d’ista conflagrazón  a súa propia independencia, o seu terreo rematou entón empequenecido a 253,000 kilómetros cadrados.

Hoxe vai desenrolándo sosegadamente as riquezas naturais, atópan, nembargantes, a cuestión dos terreos do ” Chaco “, en litixio con ” Bolivia “, e que as veces ameaza a paz de ambolos dous países.

A capital do ” Paraguay ” é ” La Asunción ” con 125,000 poboadores, contando con edificacións notabels.

Abundan eiquí as fragas: atópanse tamén numereiras lagóas e encalcos, e se cultivan moito a chamada ” Yerba Mate ” con a cal se fai unha bebida a cal amosanse moi amadores os americanos.

---

E ” Uruguay ” é un pequeno estado que ten só 179,000 kilómetros cadrados. Descobertas as súas costas en 1516 polo español ” Juan Díaz de Solís “, pode dicirsee que os españois non decotaron a colonización ate o século XVII. ” Bruno Mauricio de Zabala ” fundou  en 1724 a cidade de ” Montevideo “.

” Artigas “, capitaneando un alzamento, procalmou a independenza do ” Uruguay ” en 1815, mais iste pequeno país cadrou d’aquela en poder dos potugueses, que se apoideraron de ” Montevideo ” e xuntaron iste terreo o do ” Brasil “, coma unha provincia máis ( Provincia Cisplatina ).

Tempo despóis, en 1825, apoiados pola ” Arxentina “, conseguiron reporse os uruguaios en liberdade:  pasou unhas datas moi complexas, ate que o xeneral ” Flores ” gobernou maxicamente o país, sendo asasinado en 1868. Seguiu outro espazo de loitas entre brancos e colorados, e recentemente normalizouse a vida do ” Uruguay “, que acada fitamente por un camiño de desenrolo e adianto.

O terreo é crebado, mais as súas variacións non acadan moita altura: istas variacións, moi correntes no chan uruguaio, chamanse cuchillas.

Pola súa posición no nacente do continente americano, ista república coñecese tamén polo nome de ” República Oriental “: as súas produccións do agro son as mesmas que as da ” Argentina “.

A capital do ” Uruguay ” é ” Montevideo “, cidade de máis de 400,000 poboadores, con rúas maxestuosas e moi belos edificios: universidade, escolas, biblotecas. Atópase a o oeste unha colonia chamada ” El Cerro “, dende a cal vese, maxestuoso, a paisaxe da cidade, con as súas casas erguidas en anfiteatro, o revolto movemento do seu porto e o gran acopío do río.

---

A ” Argentina “é, logo do ” Brasil ” o maior estado da ” América del Sur ” e posibelmente o cabo duns anos constará entre as primeiras nacións do mundo: tal é o lixeiro do seu crecemento e desenrolo.

A migracíon dos europeos dou un xeito cosmopolita a ” Argentina “: istes colmaron a capital e distribuíronse pola ” Pampa “, compartiron cos indíxenas e os gauchos os xeitos das explotacións do agro e gandeiras.

A ” Argentina ” aproveita en fondura as súas dúas grandes fontes de riqueza: o agro e a gandeira. A primeira a representan grandes estensións nas que se cultivan trigais, millo, e liño fundamentalmente. A segunda a compoñen rabaños infidos de carneiros, de bois e vacas, de cabalos e de porcos.

Con anterioridade as bestas pastaban ceibes polos prados baixo a vixiancia dos gauchos ou pegueiros: hoxe atopánse as estancias, que son grandes estensións pechadas con aramados, onde os gandos pastan con maior movilidade e con menos traballo para refuxalos.

A vía férrea arxentina é a máis extensa da ” América del Sur “: chegan as vías a gran altura no ” Brasandino “, que conecta a ” Argentina ” con ” Chile “. O comercio faise en boa parte por vía fluvial empregandose ademáis o río de  ” La Plata “, o río ” Paraná “, que é accesíbel os vapores ate ” Rosario “. Os grande portos do país son os de ” Buenos Aires “, ” Rosario ” e  ” Bahía Blanca “.

Daniel Ara Music · Al Cantar – Platero y Tú (COVER VERSION)

O desenrrolo histórico do Brasil

Etiquetas

Alonso de Hojeda, Alvares Cabral, Amazonas, Arxentina, Australia, Belem, Brasil, California, D. Pedro Alvares Cabral, D. Pedro de Alcántara, españa, Europa, Florentino Américo Vespucio, Fonseca, Juan de la Cosa, Juan VI de Portugal, Palo del Brasil, Paraguay, Plata, Porto Seguro, portugal, Río de Janeiro, Santa Cruz, Tapujas, Transvaal, Tupís, Tupinambas, Tupiniquinos

Denantes que os europeos descubriran o ” Brasil ” , poboaban nas ribeiras d’este país, dende o ” Amazonas ” ata o ” Plata “, unha casta salvaxe e antropófaga, a dos ” Tapujas “, que foron logo botados cara o interior polas tribus axeitada dos ” Tupís ” (os ” Tupinambas ” os ” Tupiniquinos ” e outras ): pode dicirse  que istes pobos constituiron o pobo do ” Brasil “, ate que ” D. Pedro Alvares Cabral ” desembarcou en ” Porto Seguro “, o 24 de abril de 1500 e tomou a ben do país no nome do rey de ” Portugal “. Mais en honrra a verdade e en honrra a ” España ” so queda dicir que diante de ” Alvares Cabral chegaran a terras do ” Brasil ” os nautas españois ” Alonso de Hojeda ” e ” Juan de la Cosa ” con o nauta ” Florentino Américo Vespucio “.

Chamouse de primeiras a iste país ” Santa Cruz “: mais pola fartura que había n’el do ” Palo del Brasil ” , chamouselle ” Brasil ” quizabes o chamar a aquela madeira ” Palo del Brasil “, é porque, pola súa cor semella unha áscua.

Ó comezo, ” Portugal ” non se ocupou da súa colonia brasileira; ata que os corsarios franceses, o establecerse n’ela, obrigar o rey portugués a que mandara gobernantes para que fixeran fixa a soberanía do monarca.

O descobremento de ouro no ” Brasil “, provocou no século XVIII, unha migración semllante a manifestada cara as minas de ” California ” , ” Australia ” e o ” Transvaal”. Unha enchenta corrente de aventureiros de todolos paises, fixeronse valer ledos o ” Brasil “, ceendo facerse lixeiramente ricos.

En 1807, a familia real portuxesa goreceuse en ” Brasil “, fuxindo da invasión napoleónica que tomaba ” Portugal ” : estableceuse en ” Río de Janeiro ” e retornaron a ” Europa ” en 1820, deixando no ” Brasil ” como rexente, ó fillo de ” Juan VI de Portugal “, ” D. Pedro de Alcántara “.

En 1822, unha migración monárquica dirixida por iste príncipe rexente, preogou a soberanía do país. Cando máis tarde, debía xuntar ” D. Pedro ” as dúas coroas o mesmo tempo, de ” Portugal ” e ” Brasil ” pola morte do seu pai, abdicou dos seus dereitos a coroa de ” Portugal ” en favor da súa irmá. Mais de pouco serviulle quedarse con o trono de ” Brasil “, porque pouco tempo despóis estalou unha nova revolta e ” D. Pedro ” tivo que abdicar a coroa en favor do seu fillo, neno de curta idade, retornando a ” Europa ” o rey descoroado.

A minoría do novo rey foi como de longas loitas políticas, ate que o final implantouse a república. O ” Brasil ” sostivo dúas loitas con outro estado: unha en 1850 contra a ” Arxentina “, e outra en 1865 contra ” Paraguay “, n’esta derradeira acadou  un concluínte triunfo mais por mor de moito tempo e inmolacións.

O ser instituído en 1889 o goberno republicano, foi nomeado presidente da república o mariscal ” Fonseca “.

Os españois e italianos cooperaron, n’este derradeiros anos a medrar a poboación do país, cun gran número de suxeitos que de istes migrarón alí.

As cidades máis importantes, logo da capital, son: ” San Pablo “,  ” Bahía “,  ” Pernambuco “, ” Belem “, ” Puerto Alegre ” e ” Santos “.

Os productos que alí se obteñen son: o tabaco, cacao, algodón, herba mate, quebracho, e madeiras preciosas.

Blues & Bossa Nova · Samba de verao

Brasil

Etiquetas

Amazonas, América del Sur, Australia, Bahía, Brasil, El Pan de Azúcar, Europa, Gran Chaco, Madeira, Marañón, Matiqueira, Matto Grasso, Mediterráneo Americano, Meseta Barsileira, negro, Paraná, Pernanbuco, Pizarro, Puerto Alegre, Río Janeiro, San Pablo, Santos, Sierra del Espinazo, Yuruá, Zapajoz

O ” Brasil ” é un estado xigantesco pola súa área, ocupa con a metade da ” América del Sur ” e é maior que ” Australia “.

N’este país poden estudar dúas grandes rexións, por completo diversas entre sí polo seu relevo, polas súas produccións e polo seu clima: arexión do ” Amazonas ” e a ” Meseta Barsileira “.

Na rexión do ” Amazonas ” que é vastísima, pois simboliza unha superficie  coma os cuádruplo de ” Europa “, hai unha franxa de terra a cada beira do gran río, que sofre de todalas inundacións de aquél, botando baixo as augas moitas veces o ano. N’estas dúas franxas paralelas, que teñen unha achura de 40 a 50 kilómetros, as árbores son baixas e a madeira non é recia, mais no resto da chaira, desenrolase con todo a seu formidábel frescura a xungla virxe, con as súas árbores xigantes, súas trepadeiras que se rizanpolos toros e as polas, a súas malezas asilvestradas altísimas que se entretecen embarullando o poder adiantar polos carreiros. O polaxedas árbores agocha o ceo e o camiñante que se aventura pola xungla ten que percorrer durante días e días longas extensións sen poder desfacerse do enrevesado labirinto de vexetación que a constitúe.

Son tamén maiores chairas as rexións do ” Gran Chaco ” e a caldeira do ” Paraná “, atopadas respectivamente o sur-oeste e sur do país.

A meseta érguese amodiño  dende o interior ate as ribeiras, e alí rematan por crebados cantís. N’ela érguense algúns plegos paralelos que danm xeito aoutrass serras. Na ” Sierra del Espinazo ” atópase o bico máis alto do ” Brasil “, que é o monte ” Matiqueira “. Ista meseta é a banda  máis rica porque n’ela cultivanse a cana de azucre e o cotón, no norte; o café, na banda central e hai abundante gando na banda sur. O caucho producese en gran fartura na xungla do ” Amazonas “, de seguro é ista zona, hoxe en día, a que produce maior cantidade de caucho.

 Máis o interior do país atopase unha zona de fola, con chuvias moi parcas e temperatura moi estrema: é a rexión chamada ” Matto Grasso “.

O ” Brasil ” foi colonizado polos lusitanos no século XVI, e por isto é o portugués o idioma que se fala alí. A poboación é dabondo mesta na ribeira, mais exigua no intrior e case nula na chaira do  ” Amazonas “.

Iste río é o de maior fluxo do mundo. Cando socava no territorio do ” Brasil ” leva percorridos xa 2400 kilómetros baixo outros nomes, sobranceiramente con o nome de ” Marañón “. Afluintes seus son os grandes ríos ” Yuruá “, ” Madeira “, ” Zapajoz ” e ” Negro “. É tal a súa magnitude, que a correntedo río faise sensible a 400 kilómetros mar adentro da súa abocadura.

É o nome de ” Amazonas ” venlle por unha abarloada na que estivo o tenente ” Pizarro ” nas súas ribeiras contra un continxente de indios, a os cales, pola fartura dos adovíos de plumaxes tomou por mulleres. Os brasileiros, fachendosos de posuir o río con maior corrente do mundo, o cal ten na súa abocadura perto de 50 kilómetros de amplo, chamanlle o ” Mediterráneo Americano “.

Nas xunglas brasileiras viven moitos animais particulares d’estes paraxes: os monos ouveadores, distinguidos por arrebolar grandes berros aterradores. O xaguar, que é unha epecie de tigre mais con máculas a semellanza do leopardo. O puma, o león americano. Grandes caimáns e tartarugas, e unha tal fartura de paxáros e hexápodos, coma non ven n’outro emplazamento. As coloración d’algunhas aves son formidábels. Os miúdos paxáros mosca, os belísimos colibrís, os faladores loros e cotorras, o caralludo ara-ara, especimen de loro de plumaxe fastuoso.

---

A capital de ” Brasil “, ” Río Janeiro ” está emplazada nunha belísima enseada, se acaso a máis resgardada do mundo, pechada por xigantescos riscos graníticos, entre elas unha moi particular, por a súa forma chamanlle ” El Pan de Azúcar “. É un porto de comercio moi altivo e a metade ten rúas formidabels e uns fraguosos e bolos xardíns xunto o mar. A súa poboación e xa de 6,320,446 de habitantes. Os outros portos de importancia do país son ” Pernanbuco ” e ” Bahía “, emplazado màis o norte de ” Rio de Janeiro ” e ” San Pablo “, con o seus portos  ” Santos ” e  ” Puerto Alegre “, máis o sur.

Clara Maltras · La Chica de Ipanema

Colombia , Venezuela e as Guayanas

Etiquetas

africa, Amazonas, América, América del Sur, Amerigo Vepucci, Andes, Atlántico, Barranquilla, Caribe, Cartagena, Colombia, Ecuador, Magdalena, Maracaibo, Mérida, Nevado del Huila, Nueva Granada, Orinoco, Pacífico, Santa Fe de Bogotá, Venezuela

Colombia atopase na parte N.O. da ” América del Sur “, e ten ribeira no ” Atlántico ” e no ” Pacífico “. Deuselle o nome en honra a Colón, ainda que semella houbera resultado máis xusto se chamase Colombia a todo o continente americano. Mais é máis considerábel agora trocar a ” América ” por nome, en honra de ” Amerigo Vepucci “, nauta florentino, que fixo varios descobrementos na ” América Central ” e do sur.

A banda occidental de ” Colombia  “, ouseña a banda xunta o  ” Pacífico “, no monte e crebada: a constituen tres elevadas fileiras de montes andinas con os seus bicos nevaradas e deixando entre sí vals de gran vizosidade. A banda occidental, ou xunta o  ” Atlántico ” é chaira, de clima moi húmido, e n’algunhas zonas, pouco san. Entre terreos bixos forman parte da corrente dos ríos ” Orinoco ” e ” Amazonas “.

Na serra central de ” Colombia ” atopanse varios volcáns, sendo o bico de maior cota o do volcán ” Nevado del Huila “.

 O río ” Magdalena ” Corre por terreo chairo e é a arteria comecial máis importante do país, puidéndose navegar por él nunha lonxitude de perto de 1000 kilómetros: na banda dereita d’este río, que é un dos maiores do globo. e a moi repectábel cota de 2500 metros derriba do mar, érguese a capital de ” Colombia “, a cidade de ” Santa Fe de Bogotá “.

Na foz do río ” Magdalena ” atopase o gran porto comercial de ” Barranquilla “, a non moita distancia da cidade de ” Cartagena “, chamada con anterioridade a ” Cuna das Indias ” por ser entón o porto de maior significación de ” Colombia “.

O país atópase pouco poboado e a maior cacho da poboación mora nas zonas montuosas, por ser alí a vida máis saudábel e afábel que nas terras da chaira; fora das cidades, case todala poboación atópase composta por indíxenas.

Respeito a súa vexetación (en calquera sito vense chores): hainas de cor púrpura, amarelas, moteadas, unhas abrense senlleiras, outras en fatado e caen en guirnaldas de racimos ou de umbelas. E enrriba d’estas prantas e chores de tan extravagante beleza, inza un mundo de vistosos animáis alados que zorregan  con o lixeiro tremer das súas ás. Hachanse orquídeas formidábels que semellan a formas dunha ave, de mil concepcións da imaxinación.

Colombia constituíu, primeiro a colonia española chamada de ” Nueva Granada “. Bogotá foi a capital de un dos territorios que  ” España ” tiña na ” América del Sur “. Ó ficar ” Colombia ” independente, uniuse por pouco a ” Venezuela ” e ” Ecuador “, mais en 1830 se afastaron d’ela aqueles paises. En 1856 convertiuse a república en federal.

---

” Venezuela ” atopase o N de ” Colombia ” e tódalas súas ribeiras son atlánticas: n’ela por un estreito oco que da co mar con a lagóa ” Maracaibo “. Por certo que, segundo a tradición, o chegar os españois por primeira vez as ribeiras d’esta lagóa, din que construiron unha pequena cidade erguida sobre uns piares de madeira, un verdadeiro pobo palustre, e talvez en chola deronlle o nome de ” Venezuela ” que ven a ser un diminutivo de Venecia, a cidade italiana erguida tamén sobre piares, dentro do mar.

O mesmo que nos países da ” América Central ” e que en ” Colombia “, a poboación, eiquí, estableceuse con prioridade nas zonas de media altitude, por ser n’elas o clima menos extremoso ca nas baixas chairas, e moito máis sans. En ” Venezuela ” a rexión seguindo a ribeira é a rexión montuosa ergéndose alí o cordal ” Caribe “, que polos montes de ” Mérida ” unese a alta rexión dos ” Andes “.

Todos istes obxeccións e desconvenientes do terreo fixeron renunciar a máis de un, dos capitáns que ordeaban a viaxe española de conquista, que as aguilloaduras dos insectos e a severidade do clima orixinaban máis mortes que as frechas envelenadas dos indios.

Os que subsisten en dita rexión pertencen o grupo chamado ” Caribe “: hai tamén moitos africans excravizados dende ” Africa ” e algúns indios asiáticos e chineses que traballaban nas prantacións.

En ” Venezuela “, como en ” Colombia “os produtos do agro con os que tamén a riqueza que atesoura o pan: eiquí o cultivo do café ten moita relevancia, seguindolle o do cacao e o do azucre. A crianza de gando comeza a ser un factorconsiderábel, como tamén o é a exportación de gando.

O ouro, con o seu consmo sen par, levou fai algúns anos, mineiros, aventureiros e traballadores as pradeiras do ” Orinoco “, na búsqueda do codizado metal.

A capital de ” Venezuela ” é ” Caracas ” e o primeiro porto do país ” Maracaibo “. Caracas é unha bela cidade con rúas que se cortan en ángulo recto, con ambolos dous bulevares chéas de árbores e estatuas.

O ” Capitolio “, de teor ” Árabe ” , é edificio maxestuoso e atópase no centro dun belo parque. Outro monumento considerable é o ” Panteón Nacional “, ónde repousan os restos dos heróes venezolanos Bolivar, Páez e outros. Tamén sonche digno de mención a ” Biblioteca “, o ” Museo “, a ” Universidad ” e o ” Teatro Nacional “.

---

As ” Guayanas ” , o territorio das ” Guayanas ” formase por unha ampla faxa ribeireña de terreos chairos e por unha zona interior de mesetas e altiplanices. o clima e as produccións son semellantes as de ” Venezuela “.

Existen tres  ” Guayanas “, que a partir dos lindes con ” Venezuela “, toman o nome de: ” Guayana Inglesa, Holandesa e Francesa “. A inglesa é a de maior estensión e a francesa a máis pequena. Ista derradeira é tamén a que menos recursos ten, pois durante moitos anos foi unha colonia penitenciaria.

N’este territorio explotase tamén o ouro e é se cultiva o cacao e a caña de azucre.

A capital da ” Guayana Inglesa ” é ” Georgetown ” ( Cidade de Xurxo ), na ribeira. A capital da ” Guayana Holandesa ” é ” Paramaribo “, boa parte da cal formase por chabolos de madeira e atravesada por canais, a semellanza das cidades holandesas; a capital da ” Guayana Francesa ” é ” Cayena “.

Teodora Brody-Enache · Teodora Enache-Blues Moldav

Os países sudamericanos do Atlántico

Etiquetas

América del Sur, Antillas, Bolivia, Brasil, Buenos Aires, Cabo de Hornos, chile, Colombia, Cordillera de los Andes, Ecuador, Guaru, Guayanas, La Habana, Nueva York, Panamá, Veracruz

Mentres o tempo que empregamos no aire mareiro de ” Veracruz ” a ” Nueva York “, pai amosoume na biblioteca do veleiro, unha información moi interesante, sobre os países sur-americanos. Por outra banda, o afable oficial do veleiro, que canto cámpanos con a súa bóa amizade e con as súas repetidas atencións, dame a cada intre xustas informacións sobre de todo canto estima poida serme de utilidade para o meu estudo:  e coma xustamente, fixo namentres algún tempo a ruta da ” América del Sur ” e tres ou catro veces  a viaxe de ” Buenos Aires – La Habana “, coñece moi ben ista parte do continente americano.

Con as súas explicacións; con o que me contan compañeiros de viaxe, algúns d’eles arxentinos, barasileiros,e uruguaios; con os moitos ditos, mafas e apacibels que poido lograr na sala de lectura do veleiro e con a axuda de pai, vou tentar concretar n’este caderno de propostas e recordos, alen do que poiden aprender referente a aqueles países sudamenricanos.

Xa se coñoce que a gran ” Cordillera de los Andes ” é como a sarta da  ” América del Sur “: tan inxente  cadea montuosa extendese  dende ” Panamá ” ate o  ” Cabo de Hornos “, ou seña ate o punto máis meridional da ” América “, acadando unha lonxitude de 7500 Km.: a súa amplitude troca entre 90 e 300 Km., segundo as rexións : n’algunhas difundese ou faise máis mesto, tal acontece na colosal meseta de ” Bolivia ” e o forraxe do ” Ecuador “, foma coma tres vertentes abertas en abano e na dirección o mar das ” Antillas “.

A zona máis erguida dos ” Andes ” concorda os territorios de  ” Chile ” e de  ” Colombia “: n’aquelas altitudes formanse as neves durante todo o ano e presenta alí a cordilleira de numereiros volcáns en actividade, non sendo tampouco extrano os lagos nas elevadas chairas. Nas terras veciñas a iste cordal son moi correntes os tremores de terra, as cales as veces levan a terribels catástrofes nas cidades alí atopadas.

Vou a comezar ista relación por  ” Colombia, Venezuela e as Guayanas ” : decorarei logo con ” Brasil ” e logo rematar con os estados de ” Haití, Urguay, Argentina e Paraguay “. Polo que fai alusión os países do ” Pacífico “, penso que o meu prezado amigo cumprirá debidamente a súa promisión e enviarame, tal vez a ” San Francisco “, pois xa lle dixen o hotel no que alí ficaríamos, algunhas notas dos países nos que se atopa agora, na súa viaxe a ” Santiago ” e tamén ” Ecuador, Perú, Bolivia e Chile “.

Boa parte da ” América del Sur ” na rexión típica das xunglas virxes; o ” Guaru ” como as chaman os indíxenas: e istas xunglas atopanse constituidas por unha vexetación moi abundante. Árbores que erguen as súas polas ata cotas de 60 e 70 metrros, vexetación nebulosa, e pola cal é tan imposibel facer camiño, a luz mingua polo boscaxe da forraxe sen poderse filtrar ate o chán das xunglas non sendo en moi contada cantidade, e así menten a zona máis baixa en vivaces núcleos.

Enriba, entre o forraxe e polaxe das xigangescas plantas, unha actividade de cantos e chíos: numereiros simios brincan, colganse das polas polas súas colas; variedades de paxáros de vívidas cores e relucentes dan a súa nota de cor e vida a aquela xungla vizosa, e agochados na maleza, as bestas perseguen as súas presas, xuntando o estridente son dos seus alouridos a polifonía azueira dos paxáros e simios. Dinme que é imposíbel descobrer con fidelidade, semellante exhuberancia de vida e cor, mais eu creo imaxinarme a beloeza de semellantes rexións e a gran vizosidade do chán que tal vexetación sostén.

Naomi Wachira · Burn Me

Panamá e a canle

Etiquetas

Canal de Panamá, Colombia, Ferdinald de Lesseps, Panamá

Unha das obras máis importantes de ” América “, e tal vez do mundo, é a camle de Panamá: E por ista obra xigantesca de enxinería é polo que máis soa o nome da pequena república centroamericana, en cuxo territorio abreuse ista comunicación entre os dous máis grandes océanos da terra.

O territorio que constitue hoxe a república de Panamá pertenceu a Colombia ata 1903. Mais en dito tempo, e o efecto da contitución do canle, se exixiu no territorio independente. As cousas ocurriron do seguinte xeito:

O éxito obtido polos franceses o abrir a canle de luce, motivou a constitución de outra sociedade francesa que prescribiu o inxeneiro autor d’aquel canle, Don Ferdinald de Lesseps. Mais en Panamá os gastos foron tan superiores a os cálculos dos inxenieiros, que a sociedade constutora da canle francés fracasou por compreto e se produxo a quebra financieira en 1888. Contituiuse entón unha nova compañía francesa con o propósito de rematar a obra, mais en 1902, ante novas dificultades, ista compañía ofreceu ceder o seus dereitos a os ” Estados Unidos ” mediante o pago de 200 millóns de francos. Foi admitida oa oferta, mais entón opuxose a continuación das obras a repúbrica de Colombia. E os panameños, estudando os perxuizos que ía ocasionarlles a negativa de ” Colombia “, e posibelmente unidos tamén polos ” Estados Unidos “, revolucionaronse na contra do goberno da súa metrópoli.

A axuda dos norteamericanos fixose entón obstensibel e crítica, e acadada a independencia de Panamá, os ” Estados Unidos ” asinaron con a pequena república un contrato, por medio do cal quedaronse cunha ancha franxa de terreo a ambolos dúas beiras da canle, xunto con catro illotes na  rava d Panamá, e con o dereito único de instalar n’aquela zona portos e depósitos de carbón.

Recomezaron as obras con unha gran actividade a o longo da canle, que ten uns 80 Km. de lonxitude e conta con 8 esclusas, a súa anchura mínima é de 91 metros. Os buques empregan na travesía entre 7 e 8 horas, non puidendo facela con maior brío, debido as esclusas, que requiren algún tempo paraa encherse e valeirarse de auga. Segundo o que fagan, subir ou baixar os postos. Istas esclusas están mantidas pola lagoa ” Gatún “, situado a maior altura que a dos océanos. A canle, en conxunto e con as esclusas, por unha especie de canalizacións de auga, que dende a parte central, máis elevadda, descenden ata o nivel dos océanos.

Queríase estrear en 1914, coincidindo con a data na que, 400 anos antes, Vasco de Balboa descubrira, dende o alto do istmo, a existencia do Gran Océano: mais a guerra europea postergou un pouco aquela estrea, a cal tivo lugar tempo despois.

Amais da gran significación que para o auxe do comercio ten ista canle, é tamén notabel en interese baixo a traza internacional, porque acurtou enormemente a distancia entre os portos americanos do Atlántico e o Pacífico, xa que antes os buques tiñan que abeirar as ribeiras americanas procurando o paso polo cabo de ” Hornos “, o sur do continente. Os ” Estados Unidos “, sobre todo, obtiveron grandes vantaxes comerciais con a apertura d’este canle; e así non é de extranar que, para aumentar ainda tales vantaxes, pensaran na conveniencia de axudar unha nova comunicación entre os dous océanos a través do istmo de ” Nicaragua ” que xa foi o orixinal plan dos centroamericanos.

Zimbra · Azul

Nicaragua, Honduras, Guatemala y El Salvador

Etiquetas

Dávila, El Salvador, Guatemala, Honduras, Nicaragua, Pedro de Alvarado, Unión Federal

Imos falar afastadamente de cada un d’estes países centro americanos, dando d’eles unha sinsxela impresión.

” Nicaragua “, que xa foi descuberta por Colón, foi explorada por Dávila vinte anos despois e este lle deu o nome tomándoo d’un xefe indíxena que o recibui afablemente.

Manifestandose independente en 1821 e 1823 adhereuse a Unión Federal dos cinco estados centroamericanos, tendo que luitar logo por espacio 16 anos para afastarse d’eles. Tivo no decurso da súa breve historia, reietrados atrancos con potencias europeas, con Alemania e Inglaterrra especialmente. Agora as ten con os Estados Unidos, quenes proxectan, o parecer,construir no istmo de ” Nicaragua “, unha nova canle  que poña en comunicación o Átlantico e o Pacífico, a semellanza do de Panamá.

O cabo ” Honduras ” foi o lugar onde arribou Colón en 1502 o chegar novamente o continente. Afastado o territorio de ” Honduras ” da soberanía de España en 1821, foi teatro de novas loitas revolucionarias ate chegar 1870. Coma convenencia de tan longo período de mal estar,  o  país  foi  a  ruína;  e  tivo  sorte  da habilidade do seu presidente ” Bonilla “, quén conseguiu instalar os recursos do país sobre premisas máis fortes.

Os ” Estados Unidos ” Exercen un concluínte influxo sobre iste país, como a exerce tamén sobre as outras repúblicas centro-americanas, por ser os banqueiros de tales pequenos estados, e polo interés que teñen en acaparar o seu comercio.

Chamóuse con anterioridade ” Guatemala ” a toda a ” América Central “. O territorio que abarca hoxe aproximadamente ista república, foi conquistado por D. Pedro de Alvarado en 1523.

Logo de algunhas revoltas, en 1821 proclamou a súa independencia, mais foi adecotadamente anexionado o país a ” Méjico ” e ata uns anos maís tarde non se constituiu en república independente.

A pesar da súa pequenez, istas repúblicas sentironse bélicas algunhas veces: Sostiveron entre si guerras, singularmente a partir de 1851. Istas loitas remataron o fin, de xeito favorabel o bando no cal atopabase Guatemala. mais entón o presidente Barrios pretendeu a formar unha federación collendo en ela todolos estados centro-americanos, cousa que disgostou a os demáis, fixando un fondo mal estar, a efecto do cal aquel presidente foi morto o inzar o territorio de ” El Salvador “.

En 1907 atopóuse outra vez ” Guatemala ” en perigode soster un novo conflito armado con os seus veciños; mais a mediación dos ” Estados Unidos ” e de ” Méjico ” acadaron ista vez conxurar o perigo.

” El Salvador ” recibiu o seu nome de Diego de Alvarado, que conquistou o seu territorio en 1525 e se supon que fundou a cidade de ” San Salvador “.

En 1822 conquistou a súa independencia e, como as demáis repúblicas ístmicas foi teatro de varias  guerras e  revolucións.  Por fortuna,  logo  do  1907  no  que figurou a carón de ” Honduras ” contra  “Nicaragua “, non veu ” El Salvador ” toldada novamente a súa paz. E iste tempo abondoulle para desenrrolar intensamente as súas riquezas naturais.

KOTINC Records · One Love (Bob Marley Cover)

A América Central

Etiquetas

Ámerica Central, Cosigüina, Darién, El Salvador, Guatemala, Honduras, Los Andes, Nicaragua, Pnamá, Telmantepee

Agora que fitan máis compretos os meus apuntes de viaxe, Pai vai improvisar algunhas páxinas d’este caderno contandome algo de ” América Central “, que él coñece un pouco por facer unha viaxe por aquelas terras hai algúns anos, e cuxo recordo chegoulle a súa morriña agora nas súas conversas con compañeiros de viaxe.

---

A ” América Central”  é a parte deprimida e en zig-zag que comprende dende o sur de ” Méjico ” ate a parte algo máis ensanchada onde se ergue a cadea de ” Los Andes “, cordal que segue ate o extremo sur de América. É Rexión na que son moi correntes os tremores, e mostrase máis deprimida n’algúns emclaves orixinando os istmos, polos cales poderían abrirse novas canles entre os mares Átlantico e Pacífico, a semellanza do que se fixo en Panamá. Istos istmos, son chamados de ” Telmantepee “, de ” Guatemala “,  de ” Nicaragua “, de  ” Panamá ” ( hoxe canle) e de ” Darién “.

Atópase n’esta zona unha cadea de montes que só queda interrompida na rexión de Panamá. O longo da ribeira do Pacífico, existen uns 60 volcáns amortuxados e uns 30 en actividadde, ergéndose  todos xunto o mar, como os chamados de ” Fuego “, de ” Agua ” e o ” Cosigüina “, iste derradeiro afamado porque na súa erupción de 1835 causou enormes estragos. Ista ribeira do Pacífico mostrase moi fragosa e bravía, formando mumreiras badías.

A ribeira do Átlantico é baixa, con lagoas e con baixíos de corais, os que constituyen verdadeiros escollos para navegación costeira.

A parte baixa do país desfruta un clima tropical moi húmido: Isto quere decir que e d’abondo insán; por ista causa a poboación procura maiores comunidades habitando n’as chairas .

Todo o territorio da América Central foi conquistado polos españois o mesmo tempo que ” Méjico “; e todo iste territorio formouse n’unha só dominio radicando a capitalidade na cidade de Guatemala.

A colonia británica de Honduras foi afastada d’este territorio español e a partires de 1810 foron facéndose independentes as pequenas repúblicas habendo froitos infértis as xestións feitas repetidas veces para constituir, con todas ou con a maioría d’elas, unha confederación ou unión.

” Guatemala ” é a rexión máis poboada d’estas pequenas repúbricas, mais non a máis extensa, que é ” Nicaragua “, ” Honduras “, algo maior que ” Guatemala ” ten moita menos poboación  que aquela.

” El Salvador ” é, todas a que ten a poboación máis testa. En todas elas ista é moi heteroxénea; hay indixenas, europeos e tamén mestizos e mulatos.

druben48 · Ojos de Brujo(Ventilaor r80) – ruben drum cover