Cando os duros machados
feren os altos pinos,
e caen con estrondo
no chan de Bergantiños,
non caen, non, en vano
cal xigantes erguidos,
sin groria e sin renome,
nos seus eidos bravíos:
mais ao caer, ceibando,
os ulidores piños
se espallan na devesa
polo mato nativo,
e da semente se erguen
descendentes altivos.
Así, cando caeran
aqueles destemidos,
de nobres ideales
os boos peitos enchidos,
non caeran en vano,
en oprobioso olvido,
coma o vulgo dos homes
na escuridade extintos.
Mais o chan empapando
do sangue escrarecido,
os campos de Suevia,
dos celtas nobre asilo,
non cederan á morte,
e deixaran altivos
perdurabre semente
de vingadores fillos.
Déspostas insensatos,
forxá, forxade grillos;
pode oprimir o ferro
un corpo enfraquecido;
mais as nobres ideas
e gloriosos instintos…
¡eses…non pode, non, o duro ferro
nin a morte extinguilos!