Vives no soave corazón da choiva,
d’ista salvase noiva que me alerta
na quentura das eiras amorosa.
A morriña dos albres no teu corporal
de delgadas sórdidas,
no teu acordeón ferindo o vento.
Iste ouriol senlleiro do teu froito,
de esmorecidas corredoiras lennes
durmindo encol do verde en que eres nado.
Meu leviàn paxaro, compañero
das fenestras da tarde, das fenestras
de todo-los paxaros apagados.
Pol’a melancolía dos fieitos
escorre o teu cristal, e levo longas
verbas de amiga choiva no meu albre.
V12UD4 