Soidade

Fonchos persoaxes carentes de amizades

valedores de honra nas escritas variedades

pouco tempo leva no camiño con súa idade

emocións que baldías salvo a da dignidade.

Logo penso no troco que vai de verba en verba

e so atopo atopo a lixereza do vento no aire

non cansa a densidade d’el cansa or que terma

apertados os uns contra os outros son a cápside

que me fan millor amigo teu, e tamén o irmán

xa nunca o foi máis e ben vivida chega a vivila.

Apertas de homes e mulleres de pai e nais dan

os que nada mal temen dos veciños d’arriba

e pola contra tiran do que fica deitado no chan

agochado da vida social chamanlle ser un paria,

mais non surxe da gaña, se non da necesidade

de decontar con a vida que lle devolve a humildade

tamén por as mesmas ten asumida a honestidade

¿ Poidera un só recabar toda a desexada verdade?