Etiqueta: Asia

En África. – Exipto. Unha anterga e brilante civilización.

¡ Pousamos en terra africana !. En verdade, non me dou escasa conta do troco, o deixar ” Ona ” para meterme en ” África “; me fixo impronta moito menos que a que experimentei o desembarcar na ” La Habana ” ou a que sentín o atoparme en ” Japón “. ¿ Sexa que me acostumei a o troco, da parte do mundo, como quén troca de habitación no seu propio fogar ?.

Se cadra como é tan pouco o que eiquí afasta o ” Asia ” da ” África “, ” El Canal de Suéz ” soamente isto, saca importancia a o troco.

Atopámonos no ” Port-Sand ” ou sexa en ” Egipto “. Mais ando a tomar notas sobre d’iste antergo paisaxe, ocorrenseme grandes consideracións a vista da viaxe, ofrecemento no que ” África ” a maiores é tres veces maior que ” Europa ” en superficie, e me dou conta que un quintal do seu terreo o ocupar o deserto do ” Sáhara ” , o maior do mundo.

As súas ribeiras atópanse recobertas de cordáis e o seu interior da xeito a un gran altiplano: lembro ista finalidade, leer n’un livro unha comparanza moi gárfica; adícase n’él que a ” África ” , no seus alívios, pódese facer comparativa a un gran prato volto do revés. No centro do altiplano cental atópase unha rexión de grandes lagóas, nos cales desaugan os rios africanos de maior fluxo: o ” Nilo ” e o ” Congo “. E ámbolos dous, no seu percorrido cara o mar, van descendendo de altiplano en altiplano, como n’unha escada, e dando así varias fervenzas.

Os animáis africanos é moi numereira e varia: ten leóns, chacáis, elefantes, rinocerontes, hipopótamos, cebras, antílopes, simios… .

Nos máis antergos mapas de ” África “, por exemplo, nos feitos polos xeógrafos gregos, 2,000 anos atrás, móstrase só a banda norte d’iste continente. Vese que non tiñan nocións da existencia do ” África Central ” e do sur, posibelmente pola falta de grandes buques, non podían facer longas viaxes por mar; e principalmente, porque a gran herdanza do ” Sáhara ” non propón a comunicación terrestre através d’ela. Outro deserto, na súa totalidade feito por areas ou por fermosas rochas xigantescas en desenrrolo de tardeira desfeita, ten nembargantes, algúns puntos no que ten auga: e o arrededor d’istas fontes que só atópanse en pleo deserto, foron os oásis con vexetación baixa máis ou menos mesto, mais sempre con moitas palameiras.

No percorrer do pasado século e o que vai do presente, o ” África ” foi moi percorrida: mais ainda atópanse hoxe zonas pouco coñecidas.

Ata fai relativamente pouco, desenrrolouse nas zonas das ribeiras a trata de escravos e vendían milleiros d’eles, que logo foran empregados e postos nas grandes facendas americanas nas cales por mor das severidades do clima non quixeron taballar os donos das facendas. Os xefes d’algúns d’istes escravos nos que delegaban o comerzo de mercadorías, e para elo facían presos as xentes d’outras tibos e os vendían por favores. Teas, abalorios ou contas de vidro. Por sorte ista práctica vai desaparecendo.

” Port-Sand “é un bó porto comercial: non é teña un tránsito oxixenado de mercadorías, mais é parada obrigada dos buques que se meten no ” Canal de Suéz ” e dos que saen d’él.

O ” Nilo ” é o río que abona as terras laboráis do ” Egipto “; que son os vales atópados nos seus márxenes. O restante terreo do país é un deserto. Pode, pois, o axeitarse que iste país é un ” Don del Nilo “, como soe dicirse. A día de hoxe atópase baixo o protectorado de ” Inglaterra “, máis de goberna con autonomía. Con anterioridade a 1914 pertencía a ” Turquía “. Através do aproveitamento das augas d’iste non se conseguiu facer grandes extensións que foron sdesertas, isto conseguiuse con a construcción de grandes encoros. O encoro de ” Omán ” é o maior tanque de auga do mundo. Con un contido ten auga suficiente para o rego de 1,600,000 hectáreas de terreo. Numereiras trancas fan posíbel a drenaxe d’iste encoro, trancas que traballan con facilidade premendo só un boton eléctrico.

País con baixo ánimo como é hoxe, non xurden días maxestuosos na máis esquecida anterga. Catro e cinco mil anos atrás, unha escintilante civilización desenrrólase nos márxes do ” Nilo “, domeada polo reises indíxenas ou ” Faraones “. As artes, as materias foron cultivadas polos seus artistas e sabedoiros e as festas benfaladas d’aquela mesta civilización son hoxe en día os grandes monumentos das pirámides e os derrumbes dos fanos de ” Karnak “, de entre outros moitos. Fai relativamente pouco, que todo o mundo ficou abraiado o ver os tesouros atópados na buraca de un dos màis afamados faraóns, o chamado ” Tut-an-Kamón “

Aquela escintilante civilización foi perdéndose logo, no canto que o país xemia biaxo o asoballamento das invasións ” Persas “, ” Macedonias “, ” Árabes ” e ” Turcas “; de tal xeito, ata que a lembranza das súa civilización anterga ficou defunta. Por fotuna o arqueólogo francés ” Jean-François Champollion “, ou ” Champollion el joven ” puido decifrar os xeroglíficos do vello ” Egipto “, que achou gravados en moitos monumentos, e con ista puido descobrer en bóa parte a escintilante historia d’áquel pobo na antigüedade.

A costume foi cometendo que en ” Matariah “, pequena poboación exipcia onde conservase a árbore a cuio fusco acougou a ” Sagrada Familia “, cando a súa fuxida de ” Egipto “. Ista pranta afamada é chamada por isto a ” Árbol de la Virgen “.

Cara o mar de Omán.- Arabia e Persia.

Abandoamos ” Calcuta ” e atopámonos rebordando a ribeira nacente da ” India “, pasamos fronte a ” Madvás ” e , dous días logo polo estreito de ” Palh ” – a medio camiño da ” India ” e a ribeira de ” Ceilán “, chegamos a ” Colombo ” pois é a capital d’ista illa.

” Ceilán ” foi na antigüedade, a illa clásica onde se mercaban as especias, cuxas circuntancias lle deron gran renome e prolixidade. Os gregos e romanos, que xa a coñecían, a chamaban ” Zaprobane ” e a ela refírese sen dúbida ” Cervantes ” no ” Quijote ” o falar da afmada ” Zaprobane “. Saindo de ” Colombo ” pasamos preto de cabo ” Camerún ” que adianta como un arauto n’un estremo da ” India ” e, a parti d’alí, perdemos de vista as ribeiras, ingresándonos polo mar de ” Omán “. A o longo de d’uns días, a nosa vista acostumarase de novo a demostracón aborrecida, mais sempre emotiva do mar e ceo.

En ” Colombo ” subiu o noso barco un comisionista francés, que di que vai a ” Portland “, na canle de ” Juéz “, e que percorreu ” Siria “, ” Persia “, e a ” India “.

É tan afábel, que prometeu contarme cousas interesantes sobre d’aqueles paises que eu non poderei visitar e que él veu recentemente.

Mais dime o comisionista francés, lembrar as grandezas do pasado, mais hoxe pola contra, é un pequeno estado que se atopa a medio camiño do ” Golfo Pérsico ” e o ” Mar Caspio “. Toma bóa parte do amplo altiplano do ” Irán ” e ten un gran macizo montuoso que segue toda a súa banda sur e que o constitúen os montes ” Zagros “. Pola súa banda norte, xunto o mar ” Caspio ” exténdese unha zona baixa con numereiras lagóas ou mares mortos. N’ista zona desenrrólase unha considerábel riqueza forestal, principalmente de castiñeiras e enciñas e, na banda central atópase unha rexión na que relévanse lugares de vexetación abondante con outros case desertas ou maniño.

A ribeira do ” Golfo Pérsico ” e cativeza e desolada e só pequenos oásis de palmeiras escachan o monótono da paisaxe de pedras e rochas quentes polo sol.

A superficie de ” Persia ” é máis do triplo da de ” España “, mais a súa poboación escasa, non supera os 10 millóns, iste dato fala na medida do posíbel o pouco poboada que se atopa o país.

A poboación esquiva erixir nas ribeiras, e o fixo cara o interior do país porque é máis san. O xefe ou rei de ” Persia ” ten a titularidade de ” Sah ” e non é hoxe en riquenza e poder nin o fusco do que un día foi.

A falla de ferrocarrís e de bós portos na ribeira fan complexo a exploración das súas riquenzas. As súas rexións do ” Kurdistán “, e ” Luristán ” e outras viven das súas produccións do agro.

No século V antergo a J.C., ” Persia ” foi un dos estados máis poderosos do mundo, coroado ” Dario I ” foi descontraendo as fronteiras do seu reino engadindo ” Egipto ” o seu terreo; mais o descoñecido afán d’iste rei e dos seus herdeiros, fixo posíbel o derrubamento do poderio persa polos gregos, condeádos por ” Alejandro Magno “.

Retomada logo a súa independencia sucedéronse na súa realeza varias dinastías; mais os país non puido remontarse outra vez cara unha nova era de avance e de apoxeo que lle fixera menos agre o recordo das súas grandezas extraviadas.

D’istos dos célebres días do pasado son as ruinas de belísimos monumentos que se atopan na ” Persópolis “, capital que foi do poderío imperio, atópanse outras varias cidades, das cales tan só poido a lembranza da historia.

A súa actual capital é “Teherán “, atopada n’unha maxestuosa chaira.

” Tauris ” é acidade máis alentada e fabril que a capital mesma, deixou medrar certa importancia ” Yiponhán ” polas súas fastosa praza real, súas mezquitas – algunhas con belísismas frontes de vidreiras – e o seu comerzo, especialmente en mantos de chan e tapices persas.

” Mesopotamia ” afasta a érguidas chairas do ” Irán ” ou ” Persia ” da península que da xeito a ” Arabia “.

En moi remotos tempos foi ista rexión asento de poderosos reinos, segundo pode verse na historia. Eiquí floreceron as grandes cidades de ” Babilonia “, a dos incomparábels xardíns érguidos e ” Mínive “, a que se ollaba nas augas do ” Tigris “. Eiquí viveu ” Abraham ” e outros moitos patriarcas.

Hoxe iste país no é con moito, o que n’un tempo foi. As súas admirábels redes de canles, gabias, e canles de rego case non existen xa; e ainda que algunhas bisbarras decontan sendo vizosas, máis deben semellante ben os cíclicos alagamentos dos seus ríos, o ” Eufrates ” e o ” Tigris ” que a os traballos e coidados dos agroeiros.

As súas cidades principáis son hoxe ” Bagdad “, a capital e ” Mosul “, bisbarra riquísima en petróleo.

Deconto istas notas o entrar no ” Golfo de Adén “. Pasamos xunta a illa ” Socotra “: n’un pequeno forte ribeiro vin ondular unha bandeira inglesa, e a súa vista lémbrame que imos entrar n’un dos paraxes extratéxicos de maior importancia do mundo, o ” Mar Rojo ” e a ” Canal de Suéz “.

Logo de varias horas de navegación, ollamos a ribeira, que non bota moito tempo en sobresair con todo pormenor: imos a entrar en pouco tempo , no porto de ” Adén “; atopámonos, pois, a fastosa península situada o suroeste de ” Asia “.

Ven con nós un neno árabe, en quén no me fixei durante os primeiros días da viaxe, o salir de ” Calcuta “, e que fala algo de galego poque estivo durante algúns anos con uns parentes seus en ” San Xenxo “. Iste neno, que terá non máis de 10 anos, vai a ” Medina “, porto do ” Mar Rojo ” onde ten os seu pais, de volta da ” India ” onde aquéles enviaronlle para veder unhas mercadorías. Seña pois, noso aompañeiro ainda, por un par de días maís.

Faloume de ” Arabia “, con a terma propia d’un habitante d’istas zonas desérticas, mais o mesmo tempo con a morriña do que saque que atópase lonxe do seu orixe. ” Arabia ” dime é un país xigantesco, mais lle faltan as dúas condicións indispensábels para poder vivir con comodidade; terras vizosas e poboación.

A banda central da xeito a unha meseta éguida e, é, en conxunto, un deserto xigantesco. Moreas de areas amarelas, levadas por ventos furacanados, soterran as veces os convois que os atravesan; rochas espidas e puídas polo vater das areas movidas polos ventos dan a paisaxe un aspeito terríbel de aflición. A calor caldela e ardente enxoito, dunas e cuiñas que se fan, pérdense. Iste é a instantanea d’iste ” Gran Desierto de Dana ” e de outras paraxes semellanes.

A zona costeira de ” Arabia ” é máis vizosa e, n’istas ribeiras, fóronse axeitando pequenos reinos protexidos por ” Inglaterra “, entre os cales fálase de ” Adén “, onde imos chegar en curto tempo, Dios o queira.

A bisbarra máis vizosa da comarca é o ” Yemén ” e, por ista orixe, é coñecida polo nome de ” Arabia Feliz “.

Son cidades afamadas en a ” Arabia “, ” La Meca “, poboación onde naceu ” Mahoma ” e que os árabes teñen por cidade inviolábel. Hoxe en día recebe numereiras peregrinacións de milleiros de islamitas, que chegan de tódalas afastadas bisbarras de ” Arabia ” e de outros paises de ” Asia ” e ” África ” para facer vista na ” Al-Ka’nah Al-Musharrafah ” gran fano que contén a afamada pedra negra. ” Medina ” é tamén nomeada por ter o sepulcro de ” Mahoma “.

Nos oasis que se atopan no deserto, ou nas pradeiras que medran n’outros paraxes menos enxoitos, pacen dromedarios, cabalos, carneiros e cabras, que constitúen a principal riqueza d’iste país.

Calcuta.- Benarés.- Costumes Indias

O ” Ganges ” o embocar no mar, da xeito a un delta atravesado por varios brazos, que son outros tantos ríos, o treito naútico é o chamado ” Hugli “, e nas súas ribeiras érguese a maior cidade da ” India “: ” Calcuta “.

O pasar polo seu labirinto das súas dársenas, entre as interminábels hileiras de buques e veleiros , ninguén creera atóparse n’unha cidade do ” Asia “, se non n’un dos portos americanos ou europeos. Fanse notar as clásicas embarcións, nenbargantes, as embarcacións chinas, as chalanas indias que, xuntamente con moitos malaios, atópanse faenando na carga e descarga dos buques.

Na outra banda dos peiraos, traballa a cidade, véndose en primeiro termo fastuosos locáis. Con toda seguridade atopámonos n’unha gran metrópole, pois o ánimo e o movemento de todo tipo de carruaxes, son verdadeiramente fastuosos, ¡ Eu, que creera ver tan só unha poboación envellecida, inconfortábel e o mesmo tempo chamativa !.

Como o veleriro manteráse tres díaas eiquí, baixamos a terra, e facemos a finalidade de xantar n’un restoran. Metímonos n’un inglés moi ben establecido e ornado, e logo saímos dispostos a visitar a cidade.

Atravesamos algunhas rúas de aspeito plenamente europeo, e logo metímonos en bisbarras que con xa máis d’un gueto, pois mostran unha natureza propia da india. Chámame a curiosidade que camiñan ceibes por elas vacas e outros animáis, e ísto indistintamente polas beirarúas ou a calzadas. O inquiri a cousa, ¡ dinme que isos animáis se teñen en consideración como inviolábel e que por elo se lles ten tanto respeito e consideración !.

É hoxe día de festa e vexo que os indúes puxeron ropaxes e traxes de cores moi variados. O continente d’ístes homes e maxestuoso, e todo elo explica a perfección que as cerimonias sexan eiquí festexadas con fasto tan brilante e pomposa. Mais o luxo rebordado dos príncipes e rajás, exsaxerado con a fastuosa dos seus pazos, con os seus elefantes gornecidos de sedas e brocados, con as súas vestimentas prezadas e a súas opulentas xoias, e o luxo máis módico dos días de festexo nas cidades, non se notan ilóxicamente no conxunto onde os palleses visten con toda frugalidade e humildade. Son a apesarada concordancia con aquela opulencia en demasía das cortes da ” India “, como se o garboso desprendemento de uns poucos poidera ser influxo da laceira e das privacións de moitos.

Case tódolos indúes fuman, máis o maior vicio e o de mastigar follas d’unha pránta chamada ” Betal “.

Na ” India ” o mesmo que na ” Indo-China “, abondan os tigres e tamén as serpes. Os elefantes comezan a rarear dabondo, e, en estado de liberdade, só se lles atopa n’algúns montes máis baixos do macizo do ” Himalaya “. O capón real é eiquí moi corrente, o cal se atribue por ser ista ave orixinaria do país.

É chamativo o caso dos enfeitizadores de serpes, que rumban as súas habelencias ou enganos nas rúas e prazas das cidades, diante de numereiros circos de público, como tamén o dos ” Fakires “, homes que que suxeitan a un axuno duradeiro e a outras prácticas especiáis, facendo cousas tan fastuósas e insospeitábels como atravesarse as carnes do corpo con agullas sen facerse sangue, camiñar con os pés espídos sobor de afiados coitelos, sen ferirse, e a máis deixarse soterrar por un espazo de tempo de horas ou d’un día, ficando como letárxico, e espertando logo para volver a vida normal. Se non fora que moitos médicos lexitiman a autenticidade dos feitos, con falla de todo calote, fora cousa de negar que semellantes feitos fosen posíbels; tan extranos e sobrehumans semellanmes.

Aproveitando o día maxestuoso o segundo, a nosa estancia en ” Calcuta “, tomámola decisión de ir de paseo a ” Benarés( Varanasi )” a cidade inviolábel da ” India “. A viaxe é algo longo, pero os ferrocarriles están moi ben, hai moitas liñas e todas avitualladas de materiáis confortábels.

Os aspeitos de ” Benarés ” e de maior interés que o de ” Calcuta “. A cidade e moito máis pequena, mais pódense atopar n’ela velísimos fanos con altos e esveltos minaretes, luxosas pagolas, rúas onde cirulan un trasego de pelegríns chegados das máis lonxanas rexións da ” India ” e unhas marxés do ” Ganges ” recheos de postos de venda e fanos. N’iste río, cuxas augas son consideradas sagradas, acollen unha bañadura de limpeza milleiros de pelegrins chegados a ” Benarés ” de tódolos puntos da ” India “.

É eiquí onde móstrase en tódalas bandas a puxante incógnita do espírito estrano d’iste pobo, que tan diferente se mostra con a listaxe a tódolos restantes pobos da terra.

As loitas relixiósas mostran eiquí un carraxe descoñecido por nos. Musulmáns e indúes senten moitísimo desapego entre eles, é tal, que o seu odio mutuo é moito maior do que sinten cara ” Inglaterra “, a súa domeante. D’iste xeito aclarease que un gran pobo, como é a ” India “, con maís de 250 millóns de persoas, teña que manterse subxugaddo por unha minoría curta de europeos, xa que non superan moito os 150,000, os que se atopan n’iste país que é a ” India “, concibidos n’eles os tropéis ingleses das gornicións.

Amáis da relixión, divide en profundidadde a os indúes o motivo das castas, varias son istas, mais hai dúas que domean: os indúes, que son os que poboan as chairas do ” Ganges “, e os ” Brahmin ” que viven no ” Draviras ” ou banda sur. Os primeiros pertencen a casta branca e profexan o tadicionalismo, o mesmo tempo que os ” Draviras ” teñen a cor moi escura e morena e son budistas. As linguas faladas na ” India ” son tamén numereiras.

Moito me gostaría coñecer ” Bombay “, a gran cidade do sur do indostán na ribeira do mar de ” Omán “.

Penso que é unha cidade de gran poboación, mais vive moi superpoboada e pouco hixiénica, o cal da por froito que seña unhas das cidades do mundo onde se rexistra maior mortaldade. Mais non poderemos ir a ” Bombay “, como tampouco a ” Delhi “, a vella capiital, onde pódese abraiar velísimas xoias arquitectónicas, nin a ” Elefanta “, a dos fanos escarvados na rocha viva, nin a ” Agra “, onde se atopa o afamado ” Taj-Majal ” estimado un dos edificios máis fermosos do mundo.

-Non conta.- levo xa da ” India ” unha impresión que manterase en mín toda a miña vida. E por outra banda, ainda cando góstame moito ver novas terras, belos edificios, grandes cidades ou estampas pintorescas, é certo tamén que comezo xa a votar moito en falta a nai e a miña irmanciña, e sinto o mesmo tempo – ¿ Por qué non dicilo con sinceridade ?.- unha gran morriña para ver de novo as cousas de ” Galicia ” .

Indo-China e Siam. As grandes cazarías

Metímonos ista mañán no peirao de ” Singapur ” o sur da ” Península de Malaca ” e no acceso do estreito do mesmo nome. Ista cidade é a capital da ” Indo-China ” inglesa, e é un porto expédito de moita actividade.

Dinme que na ” Indo-China “, que é a grande península do sur de ” Asia “, xemelga da ” India ” atópanse mestas fragas, nas cales viven ainda elefantes salvaxes. Abondan tamén os tigres e panteiras, e é corrente n’istas rexións virxes da ” Indo-China “, onde se ordean as mostras e atraentes cazarías d’istas bestas.

A os elefantes, se lles arrodean en plea xungla, axeitando os cazadores e oxeadores como un gran circo: numereiros indíxenas axeitan n’el, e van abatanado toda clase de apeiros de percusión. Os infelices dos animáis, dinate de semellante algarada, axótanse e fuxen do cruel son; d’iste xeito son dirixidos ata lugares onde se érguen fortes palizadas, e seguindo por istas, que dan xeito a súa pena xa presos, chegan a unha praza central onde son subxugados por outros elefantes desbravados e por persoas adicadas a súa doma.

Os tigres son cazados con axuda de elefantes desbravados, sobor dos seus lombos, e agochados n’uns muñicos de vimbio ou de madeira, poñense os cazadores. O convoi ingresa na mesta xungla, e o tigre, o verse descoberto, ou fuxe si pode, a agocharse baixo os altos esfréxares, ou chantase os seus perseguedores.

Os cazadores teñen a obriga de ter moito sangue xélido e andar na procura de non errar o tiro da súa escopeta: pois se tal fan, o tigre irado bótase o elefante que atopa máis achegado a él, chouta para se aferrar o muñico na cal atópanse os cazadores e ístos moitas veces non acadan ficar ceibes das gadoupas temíbels da besta.

A medio camiño entre a ” Indo-China ” inglesa e francesa atópase o reino de ” Siam “, o cal ten unha estensión case semella a de ” España “, mais en poboación é só a metade da mesma. A rexión ribeireña o mar e o val interior do río ” Menari ” son as zonas máis vizosas. A súa capital ” Bangkok “, atopada na embocadura do río ” Menari “; conta con unha poboación que pode chegar o millón de poboadores.

Con pai e a avoiña baixaramos a terra en ” Singapur “. Os peiraos son unha mostra chamativa de xentes de tódalas clases e de tódolos países. N’un autocarro, víramos con presteza a cidade, que me pareceu en xeral desleixada dabondo no que se refira a hixiene e aliño.

Xunto o peirao, e n’unha rúa que do centro d’istes saen, érgense moitos edificios europeos; logo vensen xa as semellantes ciborios dos monumentos indúes e as casas perden en pesadumbre, axeitándose a os chinese e filipinos.

Tornamos a bordo e, a o pouco, o veleriro remata as súas operacións de estiba, e volve a facerse o mar.

Atravesaremos agora o estreito de ” Malaca “, que afasta a ” India ” inglesa da illa de ” Sumatra ” e colleremos logo, Dios o queira, no “Océano Índico ” tomando o roteiro cara ” Calenta ” n’unha cidade ficará noso veleiro dous días e medio, tempo que aproveitaremos nos para ver a cidade e achegarnos ata ” Benarés “.

Notas sobre China e Siberia

As vías principáis de comunicación en ” China ” son as fluviáis : a banda náutica dos ríos acádase moi terra adentro, contan con numereiras canles, sendo o maior de todos o chamado ” Gran Canal “, que ten unha lonxitude de 2,700 kilómetros e pon en comunicación ” Pekín ” e ” Cantón “

A ocupación principal dos chineses é o agro: os seus parados de labranza semellan xadines, e como a cachaza do chinés é fastuosa. Labran ata os lugares máis pequenos ou inantinxíbels. As colleitas de maior importancia d’iste país son as dos cereáis, as arroceiras, o té, o cotón, a serda, o opio da papoula e o índigo. En riqueza mineráis é incalculábel a fonte de recursos con que conta ” China “, carbón, maioritariamente. Mais todas istas riqueza atópanse case sen explotar.

Por mor a súa gran poboación, xa a súa presente penuria, ” China ” é un país de moita migración.

En ” Asia ” e na ribeira americana do ” Pacífico ” atópanse chineses por tódalas bandas: ista fartura de fillos do ” Celeste Imperio ” obrigou algúns estados, ” Norte América ” facendo incapé, a tomar en conta moi radicáis para previr a chegada de máis poboación chinesa. A orixe d’istas medidas tense que supor xerada pola loita que o chinés presenta a o home branco en tódolos traballos. A maior rendemento, porque non esgota endexamáis; é máis apracíbel, cobra menores xornales, e semella afábel como pouco. Ben que istas derradeira cualidade se cadra é só una traza oca, porque o chinés, baixo una face apracible e xélida, agocha en moitas ocasións a treboada que ruxe na fonda do seu corazón.

É de saber a costume que prevaleceu en ” China “, por moitos séculos, o avialdo do idóneo na beleza feminina en ter moi mermados os pés. Para acadar ista suposta mellora nas súas fillas, os país as obrigaban, xa de moi cativas a levar os pés fortemente cunha vendaxe para sortear o seu normal desenrrolo. Pode supoñerse o padecementos os que estaban condeadas as pequenas e tamén as rapazas, pois istas derradeiras deberan levas uns zapatiños xuntísimos para que os pés non creceran de maís. Hoxe en día, ista costume vaise perdendo con prontitude.

A que se mantén ainda é a de deixarse medrar unha trinca nos homes. As novas correntes de civilización que, de algúns anos cara eiquí, advírtense tanto en ” China “, como, non puideron resolver a os chineses a que inmolen as súas trenzas.

” China ” ten cidades moi poboadas: ” Pekín “, ata fai uns 25 anos, foi a cidade de maior extensión do planeta. non é extrano, pois os fogares chineses son baixos; e se ” Madrid “, poñamos un exemplo, tivese os seus edificios todos de pranta baixa, a área que entón tomaría fora catro ou cinco veces a que ten agora. ” Pekín ” con a súa poboación de máis de un millón de poboadores, ten unha extensión inxente. Conta con unha rúa, que remata fronte o pazo imperial, a cal atravesa a ” Ciudad Tátara ” e deconta cruzando a cidade chinesa, n’unha lonxitude de moitos kilómetros.

” Nanking “, cuxo nome quere dicer a ” Corte del Sur “, é unha gran cidade éguida nas ribeiras do ” Yang-Tsé Kiang “. É a capital literaria, e n’ela pasan os exámens os que desexan levar cargos públicos. Teñen unha fastuoso roque de terracota. Hoxe desfeita por cachos.

” Hong-Kong ” é o gran peirao anglosaxón da ” China “; o conforman unha illa posta na embocadura do río ” Si-Kiang “, o río de poñente.

” Cantón ” que en chinés ten o significado de ” Ciudad Ideál “, ten a chamativa vista de numereiras casas sobor de chalanas vellas. O problema da morada fíxose complexa para aquelas xentes pobres e apearon os seus fráxiles fogares sobor dos capacetes húmidos dos xuncos inservíbels.

” Hang-Chen ” é tamén cidade, con un millón de poboadores, atopada no moi lonxe de ” Shang-Hai “.

Nas ribeiras chinesas os europeos posuían varios dominios: amáis de ” Hong-Kong “, que comentei, pertence a os anglosaxóns, atópase a cidade de ” Macao “, que pertencen a ” Portugal “. N’ista cidade o afamado poeta potuxés ” Luís de Camoes ” compuxo o seu gran poema ” Los Lusíadas “. ” Francia ” posúe na ribeira, o territorio de ” Kuang-Chen “, que ten un millón de kilómetros cadrados, con unha poboación de preto de 200,000 poboadores.

Máis o norte que ” China ” atópase ” Siberia “, o país silencioso e apesarado que sofre as severidades de invernos inacabábels, desfrutando de curtos veráns. Namentres os primeiros, unha mesta cobertura de xelo e sóe manterse n’un silenzo de morte, as inxentes chairas siberianas. Con a chegada da primaveira, comezan derreter as neves e entón as augas enchen as terras en colosáis extensións, porque os ríos non poiden levar tantos caudáis o mar e teamén porque as súas embocaduras, atópadas máis o norte, fican xeadas.

No verán, curto e seco, o sol quenta a terra, e os cereáis xeminan, medran e madurecen axiña, como se permitiran que logo de agosto ven outra vez sobor do país un fuxidío outono para afundirse a naturaza novamente no coxilar xeado d’un inverno longísimo de sete u oito meses.

Os chineses sinalan con intensidade no corazón dos nenos o amor filial. Para tomar un exemplo d’elo, meu avoiño contoume dous pequenos contos.

Os pais de " Wu-Mang " - díxome - que é fermoso neno de nove anos, obrigado a ir sempre sen calzas por que sonche tan pobres seus pais que non poden mercarlle zapas, teñen que traballar moito para poder xantar.
Isto o sabe o pequeno, e cada día, cando seus pais durmen xa, " Wu-Mang " escorrégase en silencio do seu leito e vai o habitáculo do seus pais. Unha vez alí, ponse xunto a cama dos mesmos, con a finalizade de que os  cínifes lle tanxen a él e deixen de tanxer os seu pais. D'iste xeito, sacrificase él, e acouga, os seu pais das tanxeduras dos cínifes e de non poder durmir.
" Yen ", cando foi pequeno, foi o gozo dos seus pais, e lles aledaba sempre con os seus xogos e das viveza do neno, porque íste foi un xoven. Mais " Yen ", que o entendía, decontaba os seus xogos e risadas. 
Pasaron máis anos. " Yen " volveuse un home chegado e seus pais uns velliños apesarados: máis a ístes non lles faltaba ainda o coidado do fillo, nin os seus xogos, nin as súas risadas.
" Yen " é vello xa, e seus pais atópanse tan esgotados que non poden valer, nin camiñar. Mais  " Yen ", para facer máis levadeira e menos apesarada a lonxeba vellez dos mesmos, deconta xogando como un neno pequeno, e lles da ledicia con as súas risadas, súas grazas, e súas ocorrencias.

Con roteiro as Filipinas. – Manila.

Logo facer algunhas visitas polos arredores de ” Tokio ” e ” Yokohama ” e acougar tres días na pousada . Tempo que aproveitou o avó para darlle o a adeus as súas amizades, aveciñamonos nas nosas cabinas no veleiro ” Galacea ” o cal non votou moito tempo en facerse o mar.

Cruzámolo mar interior do ” Japón ” e pásamos fai moito, polo estreito de ” Gorka ” xunto a ” Toshima “, lugar onde a frota xaponesa bateu e escachou a armada rusa. Logo metímonos xa no mar ” Oriental de la China “.

Facemos roteiro a ” Shang-hai “, o gran peirao chinés e internacional o influxo do movemento d’iste fastoso peirao foise axeitando alí unha gran cidade de dous millóns e medio de poboadores. A cidade érgese preto a embocadura do gran río chinés ” Yang-Tzie Kiang “. Xunto os peiraos vense edificacións europeas e moitas axencias mariñas, coruscando ístas os brasóns e bandeiras dos seus correspondentes países.

Baixamos con pai e o avó e metímonos por unha ampla rúa, chea de movemento e traxin; chamoume a atención o ver que os cartaces dos comerzos os poñen eiquí ornados con banderolas d’iste xeito o mesmo sistema do ” Japón ” e é moi dispar o xeito europeo.

Entramos nun café a tomar unha cunca d’iste líquido ; ainda que e corrente que o chinés tome té, n’istas cidades cosmopolitas atópanse locais fastuosos onde se pode tomar tamén unha cunca de café.

De volta o veleiro, iste non votou moito tempo no peirao, e partiu de novo con roteiro dereito a ” Manila “.

Dixo o avoiño, que teñen tamén unha temperatura boa en ” Manila “, dime que mañá contarame tousas de alí. D’istes xeito o chegar a capital de ” Filipinas ” terei maior impresión do país e o froito da miña visita poderá ser de maior claridade.

En ” Shang-hai ” e en mar aberto chaman o coidado moitas chalana chinesas con ornamentos de dragóns e pintadas moi exaxeradas: o velamen pintarraxeado é tamén moi xeitoso. Moi orixinal de certo, istas chalanas, mais en verdade semellan un transitar manso.

O avoiño cumpliu o seu ofrecemento a tarde, sentados todos xuntos na gran andadeira do veleiro, desfrutando d’un tempo caralludo, e admirando as augas azúis do mar da ” China “, contoume cousas d’un gran interese sobre as illas ” Filipinas ” a cuxa capital chegaremos mañá pola mañá, Dio lo queira.

As ” Filipinas ” ata 1898 pertenceu a ” España “, atópadas a medio camiño entre o mar da ” China ” e o ” Pacífico ” é en tal cantidade o número das súas illas que se lle supoñen preto de 1400 contando con os illotes.

A natureza do seu chan é oceánica, e sofren alí tamén con periocidade, os tremores; o clima é tropical, e a conentración da calor produce nos naturais e nos estranxeiros, que eiquí viven unha relaxación pronunciada das forzas.

Por mor do clima e a moita humidade, a vexetación desenrrolase vizosa e exuberante chegando as fragas ata as cumios dos máis elevados montes. A vexetación d’istas fragas e cultivos de arroceiras, de tabaco, de café e do cotón, constitúen a maior riqueza do agro do país.

O besta que alí axuda o agroeiro na súa tarefa é o búfalo, semellante o boi con grandes e achatados cornos; é curioso o feito de que non se encontran bestas nas xunglas de ” Filipinas “.

As dúas illas maiores son as de ” Luzón “, o norte, que é a máis poboada e a mellor cultivada, e a de ” Mindanao ” o sur. Na primeira e dirixida cara o ” Asia “, atópase ” Manila ” o fondo da rada do seu nome.

Suponse que os primeiros poboadores d’istas illas foron xente duna tece acaramelada escura da casta oceánica, individuos todos de curta talaxe; chegando logo primeiro os malaios ( Indos ou indios, primordialmente ), e a posteriori moitos españois. A mistura de todas istas castas orixinou o tipo de hoxe en día do filipino.

As illas foron descubertas polo percorrido de ” Magallanes “, a cal saiu de ” Sevilla ” o 10 de agosto de 1519 e logo de un ano máis tarde dobrou o estreito do seu nome na ” América del sur ” ; ” Magallanes ” moreu eiquí, nas ” Filipinas “, o tentar sufocar un levantamento que produxose entre os indíxenas.

” Magallanes ” non deu nome a istas illas, se non que deullo logo máis tarde o navegante español ” Villalobos “, chamando as ” Filipinas ” na honrra o entón ” Príncipe de Asturias “, tempo despóis ” Felipe II “.

Quén alixerzou a conquista das mesmas para ” España ” foi ” Legazpi “.

Non é extrano que tantos españois prefiriran paraxes tan alonxados do seu país. Con anterioridade do descobremento de ” América ” os poucos buques que chegaban as ” Indias “, deberan de dar unha volta a ” África ” polo ” Cabo de Buenaesperanza “, pois no se atopaba salvado o país pola canle de ” Súez “.

Do comerzo fariase en ” Europa ” as especies, que encarnaban unha verdadeira riqueza comercial. Logo descoberta ” América ” e coñecido xa o ” Pacífico “, os españois xulgaron millor chegar as ” Indias ” polo ruteiro de ” América “. D’iste xeito os buques españois saían do ” Perú ” ou de ” Méjico “, e atravesando o ” Pacífico ” chegaban as ” Indias “, e pouco tempo despóis a enseada de ” Manila “.

Segundo o prometido ista mañá chegábamos a ” Manila “; a esquerda d’ista gran enseada, érgese o monte da ” Sierra de Marivela “. Lindando a enseada, a man dereita vemos ” Cavité “, o apesarado lugar onde houbo unha batalla naval entre os ” Estados Unidos ” e ” España ” en 1898. A o fondo, mostrase o peirao e os caseríos de ” Manila “.

O desembarcar n’ista cidade, fágome cargo que é máis poboación de grande significación comercial e industrial. Din que ten máis de 200,000 poboadores e pola súa grande extensión e polo fervor das súas rúas, dixera que tería ainda máis dabondo.

Entre os seus edificios máis notábels atópanse a catedral, o axuntamento, a bibloteca, a universidade que foi erixida polos dominicos.

O meu avoiño semella un pouco apesarado, o pasear por istas rúas, e o admirar os monumentos e edificios que, como a sé, o axuntamento, e a universidade, tanto ainda falaba de ” España “. Pai dase de conta d’elo e, como protestando que se nos fai tarde tornarémos cedo o veleiro.

O veleiro leva áncoras e, cando escribo istas liñas a cidade xa pérdese con lentitude da nosa vista entre a brétema que comeza a coller forza no mar.

Chegada o Japón. – Yokohama

¡ O fin  atópome entre os meus, xa que non poido dicir que estou na casa. ! Apertei os avós, e pai, eles e eu estamos moi ledos por poder cumprir o noso afouto desexo de vernos e apertarnos, cousas que arelamos dende tanto tempo.

Os avós  atópanse moi ben, fortes e áxiles. Gradáronos, o mesmo tempo, unha agradábel surpresa. Como coñecian de tempo xa, a nosa chegada, meu avó xestionou, sen dicir nada a pai, que se lle xubilará no cargo que desenrrolaba, e o froito foi tal que, o chegar nos eiquí eles, estabanos xa agardando para retornar xuntos a ” Galicia “. ¡ Ista foi a nosa grande sorpresa e ledicia. !

Para gañar tempo, deixaron xa a súa casita, venderon os mobles e se foron a vivir a un hotel. No hotel, atopámonos todos xuntos.

O avó dixome que fora o seu proxecto o que ficaríamos eiquí sete u oito días, para que coñezamos algo do aspeito e das costumes xaponesas; logo embarcaremos todos no veleriro e faremos régua nas ” Filipinas “. Èl ten, ama´ís unha misión que cumprir en ” Caleinta “, nas ” Indias “, alí iremos todos.

É dicir, que se Deus quere, poderei ver do ” Asia ” moito máis do que eu agardaba. E isto sen alongar a viaxe, pois pai pensou pasar con os avós de tres semáns a un mes, e como só ficaremos eiqu´í unha semá, dispoñeremos de 15 días máis para empregalas en visitar outros países. O remedio non me desgosta nen me gosta, tampouco a pai nin os avós, quenes están ledos de poder retornar con nós, e cheos de devezo por  pasar no seu país os anos da súa vellez.

A chegada o ” Japón ” produciume máis impresión que a chegada a ” Nueva York “. Eu creo que é porque, ainda cando hai moito europeo por eiquí, deconta habendo dabondo de xaponeses, e é a diferenza de dúas civilizacións tan diversas o que xera maior senso.

Dende o veleiro, e o coller no porto de ” Yokohana “, vimos na lonxanía o clasico monte do ” Fuji – Yama “, o clásico volcán xaponés que sae con tanta profusión nas postais d’iste país. A súa mol xiganesca, con o seu cumbio escachada e coberta de neve, pon unha nota mois especial e propia na paisaxe.

” Yolohama ” é, en verdade, o porto de ” Tokio “, que é hoxe a capital do ” Japón “. ” Yokohama ” foi porto de parada para todolos buques das grandes liñas que poñen en comunicación o ” Japón ” con ” América “, con a ” India ” e con ” Europa “. O seu porto é fastoso e cheo de movemento. No peirao no que arribou o veleiro esperabanos os avós, a quenes apertamos con agarimo tan cedo como puxemos pé en terra firme.

Dime logo o avó que atopámonos na illa ” Nión “, a de maior inportancia por conter a poboación máis mesta, e pola súa vizosidade. Entre ista illa e, outra, chamada ” Sikok “, situada máis o sur, atópase un mar interior que os xaponese chaman ” Mediterráneo “. Iste mar está moi abrigoso e hai n’el moitas percas; a poboación é moi abondante nas súas ribeiras, e millóns de xuncos ou barcos pesqueiros o atravesan a todalas horas, ata o punto de que os grandes buques teñen que deter a súa marcha para non atropelar o enxambre de tan febles embarcións que semellan navegar sobor das augas.

Outras illas de importacia no ” Japón ” son as de ” Kin-Zin “, o sur, e a de ” Yezo “, o norte. Ista derradeira é de clima moi xeado, mais moi rica en fragas de árbores.

Os xaponeses chamn o seu país ” Nihon ” ou ” Nippon “, cuxo senso quere dicir, no seu idioma, ” Imperio del Sol Naciente “, e o confrontan cun cabaliño do demo pola disposición que afeita o conxunto das súas illas. Con todas elas dan xeito alongada e seguen unha direición paralela a ribeira asiática, que se extende fronte as mesmas.

Pola súa posición e polo seu imperialismo conparase o ” Japón ” a ” Inglaterra “: ven sendo como unha ” Inglaterra ” asiática.

Atópanse no país numereiros volcáns. Contanse 129 nas illas que dan xeito o antigo ” Japón “, d’eles 35 en pléa actividade.

Semellante número de volcáns orixinan con frecuencia calamidades tremebundas, como o rexistrado en 1923 que destruíu gran parte de ” Tokio “. Para aturar mellor os habituáis  tremores, os xaponeses constrúen os seus fogares moi lixeiros: con madeira en boa parte e con esteiras e cristais.

As zonas chairas son parcas no país. non entanto, ” Yokohama ” e os seus arredores forman unha fastosa chaira moi vizosa, a cal forma tamén ” Tokio ” e seus arredores.

O clima de ” Japón “, que sería no canto dos extremos xelo, mostrase temperada pola corrente marítima chamada ” Kuro-Sivo “, a cal leva ata as ribeiras xaponesas o auga quente do sur; mais, a pesares d’elo, o clima é máis rigoroso que o de ” Europa Central “.

A vexetación é moi vizosa. Ten fragas, pradeiras, fastosos cultivos de arroceiras, árbores frutáis e frores, moitas frores en todalas partes, porque os xaponese teñen un fondo sentimento estético que lles fai amar e coidar istas xoias que prodixiosamente ofrécenos a natureza.

Remato istas notas hoxe, pois quero escribir a mai e a miá irmá comunicándolles as agradábels impresións do día e os bos que chegáramos a ver os avós. Non sei se dicirlles que eles van vir con nos a ” Galicia “… , mais non será millor non dicirlles nada e que teñan elas a surpresa de ver que, o baixar do tren, somos catro os que chegamos a ” La Coruña ” no canto de só dous que partiramos. Deste xeito direillo a pai; para que él lles agoche tamén a agradábel nova.

Monster Wheel · Funky Tecno

As Indias Holandesas.- Illas da Polinesia

Aínda cando non se soubera que imos a chegar en pouco tempo, Deus o queira, o remate da nosa viaxe, a traza que vai tomando a vida a bordo sería dabondo para dalo a entender. Todo o mundo semella máis xovial que de costume e, ainda os de natureza máis calada, espallanse n’istes intres. As risadas sonche máis sinceiras e sonóras, e ata semella que o veleiro navega a ritmo dos ventos que por eiquí sopran. ¿Puro sono todo?. Se cadra, mais ……, o certo é que un leva o anelo de que todo colle velocidade.

Deixamos o sur algunhas illas do ” Archipiélago de Magallanes “, e o oficial do veleiro, alguén inquiriu, dime que imos agora con rumbo direito a ”  Yokohama “, ónde chegaremos, se Deus quere, pasado maña o mediodía.

O bon Pai  Eliberto deume hoxe unha interesante parola: e hoxe faloume das ” Indias Holandesas “, que as compoñen toda a ” Malasia ” , salvo das ” Flilipinas ” e do norte de ” Borneo “. É un imperio rico, que por sí só pode dar vida a pequena ” Holanda “.

Istas   ” Indias Holandesas ”  compoñenas  as  illas de  ” Sumatra “,  ” Java “,  ” Borneo “,  ” C´elebes “,  ” Molukken “, e outras máis, que adecontan o sur de ” Asia ” como se foran unha prolonga da ” Península de Malasia “.

O clima d’istas illas é ecuatorial nas ribeiras e temperado no interior. As illas máis grandes son as de ” Sumatra ” e ” Borneo “; mais a de maior importancia é ” Java “, que ten poboación maior a de ” España ” e chan moi vizoso e rico: a actividade volcánica n’ista illa é moi grande.

” Java ” atópase afastada de ” Sumatra ” polo estreito de ” Sonda “. Todas elas son illas volcánicas. Tendo cráteres que mostra con periocidade a súa actividade, ainda que os escachos n’elas non tiveron endexamáis a magnitude dos que produxo en 1883 o volcán ” Krakatoa ” na veciña illa d’iste nome.

” Java ” é unha illa fastosa: é unha espece de edén ónde a vida desenrrolase doado e amábel, grazas a o favorábel do seu clima e a vizosidade da súa terra.

É curioso eiquí, o traxe enxebre dos poboadores de ” Java “: levan unha especie de saia de teas de cores moi vivos, suxeita a cós por unha ancha faixa; o peito o levan espido e, sobor a testa, un gran chapeu malaio, como un enorme prato de medio metro de diámetro, xa arredondado, xa algo alongado en xeito de cono.

Nas rúas vense numereiros carros xugados por miúdos animais, e pesado támen, arrastrados por bufalos.

A capital de ” Java ” é  ” Batavia ”  cidade de comercio de moita importacia, que érguese na cara norte da illa.

” Borneo ” é unha illa ínfida, mais pouco poboada. Foi descoberta pola expedición de ” Magallanes “, o dar por primeira vez a volta o mundo.

Atópanse en ” Borneo ” poboaciones de tribos moi salvaxes, os cales, pola súa ferocidade, mereceron o calificativo de ” Cortadores de Cabezas “.

Parte de ” Borneo ” pertence a ” Inglaterra “, a outra parte é de ” Holanda ” e outra zona da illa da xeito a un pequeno estado independente.

En outras illas, sobre todo nas menos exploradas, vive poboación, algo parca xa, e os        ” Papúas “, os cales poboan tamén outras illas máis orientais de ” Oceanía ” .

O grado de civilización d’istas illas é moi feble e algunhas practican ainda o canibalismo.

As ” Indias Holandesas ” son a maior fonte de prosperidade dos  ” Países Bajos “: Antigamente se cultivaban só n’elas as especies: mais agora tamén extensas plantacións de arroz, en semellante escala, que figuran como uns dos países máis produtores do globo. Tamén cultivase a caña de sucre, o caucho, e a quina.

Máis o este das illas de ” Nueva Guinea “, a maior do mundo logo de ” Australia “: o seu interior é pouco coñecido e explorado. e na súa direción máis o este ainda, en plea fastosidade do  ” Pacífico “, atópase a illa francesa de  ” Nueva Caledonia “. Polas súas condicións de clima que se dan n’ela moi ben o cuacho. Os poboadores viven moitos en estado semisalvaxe, pertencen a casta dos ” Canacues ” e viven en casoupas con teitos altisimos en xeito de cono e feitas de palla ou de follas de caña. A capital d’ista illa é a pequena cidade de ” Noumea “.

O pai Eliberto, o facerme istas deseripcións, mostrame as illas nun gran mapa de ” Oceanía ” da parede do gran salón do veleiro. Eu fixome que non me falou de dúas grandes illas que se atopan o sur do ” Pacífico “, que dan xeito a colonia inglesa de ” Nueva Zelanda ” .

-¿ Estivo vostede ahí ?.- Inquirolle.

– Tamén estiven ahí meu amigo.- dime – e por certo que n’elas vin o maxestuoso espetaculo do seus numereiros géyseres, que son cichóns intermitentes que botan do chan altos piáres de auga en vaos: o miramento d’istes belos documentos da actividade da terra constitúe un espetáculo inesquecíbel. Por istos géyseres admirábels, foi chamada a rexión na que se atopan ” Tierra de las Maravillas “.

Os indixenas que poboan as illas de ” Nueva Zelanda ” son de casta ” Mahorí “, fermosa casta ” Polinesia ” moi intelixente. Hachanse, tamén, ata formar a maior parte da poboación numereiras familias anglo-saxónas,

A cidade máis poboada é ” Auckland “: mais ista no é a capital, que os ingleses fixaron na cidade de ” Welington “.

– Oia pai – consintome ainda en inquirirle.-¿ E as prántas e animáis que viven no archipélago malaio, ou seña nas ” Indias Holandesas “?.

– Os ahi moi curiosos, como tamén n’istas illas da ” Polinesia “. Ademáis de altos cocoteiros, que medran por milleiros, atópase a chamada árbore  do pan, do cal sacase o sagú; a palmeira do viaxeiro, que ten xeito de abano e cuxo toro sae unha especie de auga leitosa cando se lle crava unha caña, que utilizase espita. E entre os animáis, o máis xeitoso é o ” Orangután ” de ” Borneo ” e de ” Sumatra “, mono que chega a acadar case a altura dun home e que ten uns anchos e fortes brazos con os cales pode afogar con moita facilidade a súas vítimas. Cando está enrrabeado, é un animal tremible.

 

SUMATRA · Raveena – I Won’t Mind (Sumatra Remix)

Un conto sobre Australia

Cumplindo a súa promesa o pai Eliberto faloume hoxe de ” Australia “: d’ista illa maxestuosa que é todo un continente colocada o sureste da ” Asia “, un pouco máis abaixo da liña do ” Ecuador “.

A súa superficie ven sendo como as 3/4 partes de ” Europa “: o seu chan está constituido por un gran bloque de rochas macizas, sen grandes montes nas súas ribeiras; istas xurden no lado oriental do país e se extenden un pouco cara o sur. O oeste está formado por un fastoso altiplano, e a parte central o constitue unha depresión en verdade, ista depresión é o fondo d’un mar desecado.

 O clima é tropical nas chairas e quente nas zonas de montes: ístas deteñen os ventos húmidos do este e por semellante orixe tan seco a depresion central debido a falta de choivas, os ríos son escasos, só se poden considerar como tales algúns que se atopan o norte e este do país, o principal é o ” Murray “.

Lembrei ben que ”  Australia ” ten animáis moi caraterísticos que non se atopan en ningún outro lugar da terra: tal como son o canguro, con as súas longas patas traseiras que lle permitesn dar grandes brincos, o ornitorrinco e o casuario, semellante a unha avestruz que leva na fronte unha portuberancia de óso .

A case totalidade da poboación australiana pertence hoxe a casta branca: restan no país uns 30.000 aborixes australianos, moi pouco civilizados, e que van perdendose no canto que vai aumentando a expansión do chan agrario; a raiz de que, o adiantar o agro, os aborixes van sendo botados as zonas das fragas.

Ista grande illa foi descuberta en 1770 polo afamado navegante e explorador ” Cook “. De primeiras foi só unha cidade erguida ex professo para capital: é dicir, construironse n’ela os grandes inmóbels e pazos ofociais sen ter con anterioridade poboación. O traballar aqueles organismos, pobouse a cidade de empregados, técnicos, tendeiros, e comerciantes. É un caso vredadeiramente origxinal e prodixioso.

O curruncho sureste da ” Australia ” o ocupa o estado de ” Victoria “: pola súa beleza se lle chama ” El Estado Jardín ” é o país máis vizoso e poboado e a súa capital, ” Melbourne ” ten máis de 80.000 poboadores.

O Altiplano que ocupa todo o oeste e parte do norte d’iste continente é a rexión chamada ” Australia Desierta “.

Logo da gran guerra europoea, ” Australia ” recibiu a encarga de administrar a antiga colonia de ” Nueva Guinea Alemana “.

¿ Que farán agora miña nai e miña irmá ?¡ Cánto tenpo sen velas !. Isto dame moita mágoa: se elas estiveran con nos, os días serían máis ditosos para todos. Decátome tamén que pai está algo apesarado as veces: deseguro lle pasará o mesmo que min.

Penso que de eiquí a tres ou catro días chegaremos a ” Yokohama “. Mañá enviaremos un radiotelegrama os avós, anunciéndolles a nosa vindeira chegada o país do ” Sol Naciente “. ¡ Teño gañas de pisar terra firme !.

BrandonPetrovic · Stitches – Shawn Mendez