Camiño da India

Namesntres o veleiro vai adiantando polo ” Golfo de Bengala “, vótolle unha ollada o meu atlas e as narracións que fan sinal a ” India “. Vexo no mapa o feitío triangular que aflixe iste país, e vexo que atópase abeirado por montes, menos nas dúas zonas de terras chairas, atópadas correspondentemente, no este e oeste, e que son os furados por onde encontran paso cara o mar os dous grandes ríos ” Yndo ” e ” Ganges”.

Polo norte do país exténdese unha barreira case infranqueábel de montes, dando xeito o gran entrepano do ” Himalaya “, no cal érguense os catro bicos de maior altura do mundo, entre eles ” Gauritankar “, e no norte ” Everest “, o cal ergue o seu cume ata 8,840 metros sobor do nivel do mar.

A banda central da ” India ” atópase atravesada, de oeste a este, por outra cordal que se chama ” Vindya “, e percorre ista zona o río ” Narbeda “, o cal separa o país en dúas grandes rexións; a norte, ou ” Indostán ” e a sur ou ” Decán ” .

O ” Indostán ” conta con a rexión brava do “Ganges “: mais ten tamén amplas zonas sécuras e case desértas. O ” Decán “, en conxunto, é zona máis ben montuosa e menos vizosa. Mais ten unha rexión chamada ” Golconda “, na cal floreou a capital d’un gran reino, polas riquezas que se acadaban dos seus xacementos de pedras prezadas.

Dime o camareiro chinés, que tan afabelmente resposta as miñas inquiras, que o calor na ” India ” , é moi sufocante e as choivas, moi abondosas en certos meses.

A maior parte da poboación da ” India ” viven do cultivo das arroceiras, da triga e de outros cereáis: n’istas labouras lles axudan os elefantes desbravados, cuxa forza fastuosa fan uso de xeito senellante a como os agroeiros de ” España ” fan uso do bois e mulas.

A ” India “, como a ” China “, é un país de moita antigüidade, posto que a súa historia, chega ata uns 2,000 anos antergos a J.C.. A primeira toma da que se ten novas, é a dos ” Arios “, que metéronse na ” India ” polos montes do noroeste; logo que istes invasores tomaran en propiedade o país, subxugaron a os indíxenas como escravos. Tal semella ser a orixe das castas que foise mantendo na ” India “; os vincidos deron xeito a derradeira casta, a máis desprezábel, e non poideran, os que pertencían a ela, que foran case todos os indios, ter linaxe nin esposarse con xentes de outras castas, tidas por superiores. Con excepción, rexeitáronse os pais e sabidos d’ista casta chamada dos ” Brahmanes “.

Os invasores ” Arios ” erixíronse con peferencia nos váles do ” Ganges ” e do ” Yndo ” ; con seguridade por ser istes os lugares máis vizosos do país.

Depauperados os ” Arios “, invadiron logo o país, os persas primeiro, e os gregos logo, ainda que ámbalas dúas invasións no pasaron de tomar só unha parte dos ” Yndos-Tán “. Para diminuir o perigo de novas invasións, formouse no centro do país un forte estado baixo o poder d’un gran emperador chamado ” Asoka “, e íste fixo frorecer con notabilidade a civilización india.

Por aquél entón foi espallándose o ” Budismo ” ou relixión de ” Buda ” que foi unha mudanza do ” Brahamanismo “. O mesmo unha que outra decontan aínda en nosos días domeando na ” India “.

Aló polo ano 1,000, un exército de mahometanos, axeitado por tropéis turcas do ” Afganistán ” conquistou a ” India ” con fixeza na banda norte. Foi secesionado o país en varios reinos, dos cáles apodeiráronse varios príncipes mahometanos, e os indios ficaron novamente subxgados. Na metade do século XVI, sufríu a ” India ” outra Invasión de tropéis mongólas, baixo o control d’ún caudillo ” Raler “, cuxo neto chegou a ser un dos máis poderosos monarcas que xamáis se veu.

O desenrrolarse en ” Europa ” a costume as viaxes e decobrementos, algúns europeos comezaron a visitar a ” India “: e semellantes cousas de benaventuranza viron eiquí que, o retornar a ” Europa “, facíanse linguas do luxo asiático da corte do ” Gran Mongol “, cuxa fermosa capital é ” Delhi “.

Aquela forza e fulgor non foi duradeira, e a ” India ” rematou dividíndose en numereiros pequenos reinos. Entón os ingleses pediron e obtiveron d’un dos reiezuelos indios licenza para aveciñar produccións comerciáis en ” Calcuta “, ” Madrás ” e ” Jorata “. Foi ísta a orixe da chamada ” Compañía de la Indias ” que centralizou, por moitos anos, todo o comerzo de ” Inglaterra ” e ” Holanda ” con iste país.

” España ” tivo tamén, por algún tempo, un pequeno territorio eiquí, o cal contaba inclusive a cidade de ” Bombay “, elo foi en débeda a que tal territorio pertencía a ” Portugal “, e, o xuntarse iste país a ” España “, ” Felipe II ” foi señor d’aquela pequena colonia índica, a cal recobrou ” Portugal ” cando se voltaron a afastar.

O desenrrolarse en ” Europa ” os afáns por colonizar a ” India “, xurde unha guerra entre ” Francia ” e ” Inglaterra ” sendo o fin os franceses desbaratados. Entón un príncipe cru da ” India ” , o chamado ” Nabab de Carmatic “, para vingarse dos ingleses, fixo preso a 150 d’ístes e os pechou nun alxube de ” Calcuta “; as dimensións do alxube foron tan pequenas e a aeración tan parca, que aqueles malpocados morreron envelenados polo anhídrido carbónico do súa propia cautividade. Iste feito indignou, como foi de agardar, a ” Inglaterra “, e ísta mandou tropéis o mando de ” Clive “, que xa con anterrioridade discerniu pelexando na ” India “, o cal penou aquel feito sometendo os principáis reis indios.

En 1857 prodúxose na ” India ” un levantamento xeral contra ” Inglaterra “; mais, ista conseguiu sufocar aquel movemento, e o goberno inglés, aproveitando aquela situación, dirimiu o outorgamento que tiña feita a ” Compañía de las Indias ” e outorgoulle a raiña ” Victoria ” a misión de governar sobre iste país como soberana. En 1876 a raiña de ” Inglaterra ” recibiu a tituaridade de ” Emperatriz de la India “, titularidade que dende entón ven facendo alarde os reises de ” Inglaterra “.

A avoiña quixo contarme un conto indio, cousa que lle agradezo moito, pois as súas narracións son sempre para mín de moito interese.

Unha vez – Da comezo – encarreirándose un indixente agroeiro a praza de abastos, apeado n’un guindastre tirado por un burro, levando trás d’él, e anoada a unha corda, unha godalla. O viron partir tres garduños e decidiron furtarlle; un furtarialle a godalla, outro o burro e o terceiro foi tan afouto, que pensou en furtarlle o tabardo sen que él fixera contra algunha.
O primeiro garduño segiu o agroeiro no seu camiño e, sen que íste se dera de conta, cortou a corda que suxeitaba a godalla e colocou na cola do burro o campanil que a cabra levaba pendente do pescozo. O agroeiro, ata pasar un cacho de tempo, non se deu de conta que lle roubaran a cabra.
Volvéndo a mirada cara atrás case de inmediato para cachar o afouto garduño, e a pouco atópouse no cmiño con o segundo garduño, a quén inquiriu se vira un home que levaba unha cabra.
-Si – respondeulle íste – por ahí pasou fai un anaco, mais tomou por ista fraga tan mesta. Se queres seguilo, podes deixar eiquí o burro e eu a gardarei.
O fiado agroeiro conviño o trato mostrando agradecemento, e logo de percorrer aquela fraga volveu xadeante o camiño e non atopou nin o gardador, nin o burro.
Anoxado e temendo fora vítima d’un novo furto, volve a cara a súa casa, cando oiu, xunto a un goio, gallamouto doentes. Achegouse alí para ver que laiaba con gran dor.
-¡ Probe de mín ! – dicía . Caume un tesouro cheo de pedras prezadas n’iste goio, e non poido baixar a recollelo porque estou tullido e non sei nadar. É unha mágoa que por non poder baixar teña que perder semellante tesouro. Eu daria boa parte d’el a quén baixara a buscalo.
O crédulo agroeiro non dubidou. Razoando na recompensa que recebería, sacouse o tabardo e descendeu o goio.
En van procurou o tesouro perdido, e , cando resolveu sair de alí, veu con asomo que o tullido se desvanecera, e con él o tabardo tamén.
E o probe agroeiro tornou a casa moi apesarado, e laiando a súa concesiva credulidade, e a demasía maldade dos homes.

Notas sobre China e Siberia

As vías principáis de comunicación en ” China ” son as fluviáis : a banda náutica dos ríos acádase moi terra adentro, contan con numereiras canles, sendo o maior de todos o chamado ” Gran Canal “, que ten unha lonxitude de 2,700 kilómetros e pon en comunicación ” Pekín ” e ” Cantón “

A ocupación principal dos chineses é o agro: os seus parados de labranza semellan xadines, e como a cachaza do chinés é fastuosa. Labran ata os lugares máis pequenos ou inantinxíbels. As colleitas de maior importancia d’iste país son as dos cereáis, as arroceiras, o té, o cotón, a serda, o opio da papoula e o índigo. En riqueza mineráis é incalculábel a fonte de recursos con que conta ” China “, carbón, maioritariamente. Mais todas istas riqueza atópanse case sen explotar.

Por mor a súa gran poboación, xa a súa presente penuria, ” China ” é un país de moita migración.

En ” Asia ” e na ribeira americana do ” Pacífico ” atópanse chineses por tódalas bandas: ista fartura de fillos do ” Celeste Imperio ” obrigou algúns estados, ” Norte América ” facendo incapé, a tomar en conta moi radicáis para previr a chegada de máis poboación chinesa. A orixe d’istas medidas tense que supor xerada pola loita que o chinés presenta a o home branco en tódolos traballos. A maior rendemento, porque non esgota endexamáis; é máis apracíbel, cobra menores xornales, e semella afábel como pouco. Ben que istas derradeira cualidade se cadra é só una traza oca, porque o chinés, baixo una face apracible e xélida, agocha en moitas ocasións a treboada que ruxe na fonda do seu corazón.

É de saber a costume que prevaleceu en ” China “, por moitos séculos, o avialdo do idóneo na beleza feminina en ter moi mermados os pés. Para acadar ista suposta mellora nas súas fillas, os país as obrigaban, xa de moi cativas a levar os pés fortemente cunha vendaxe para sortear o seu normal desenrrolo. Pode supoñerse o padecementos os que estaban condeadas as pequenas e tamén as rapazas, pois istas derradeiras deberan levas uns zapatiños xuntísimos para que os pés non creceran de maís. Hoxe en día, ista costume vaise perdendo con prontitude.

A que se mantén ainda é a de deixarse medrar unha trinca nos homes. As novas correntes de civilización que, de algúns anos cara eiquí, advírtense tanto en ” China “, como, non puideron resolver a os chineses a que inmolen as súas trenzas.

” China ” ten cidades moi poboadas: ” Pekín “, ata fai uns 25 anos, foi a cidade de maior extensión do planeta. non é extrano, pois os fogares chineses son baixos; e se ” Madrid “, poñamos un exemplo, tivese os seus edificios todos de pranta baixa, a área que entón tomaría fora catro ou cinco veces a que ten agora. ” Pekín ” con a súa poboación de máis de un millón de poboadores, ten unha extensión inxente. Conta con unha rúa, que remata fronte o pazo imperial, a cal atravesa a ” Ciudad Tátara ” e deconta cruzando a cidade chinesa, n’unha lonxitude de moitos kilómetros.

” Nanking “, cuxo nome quere dicer a ” Corte del Sur “, é unha gran cidade éguida nas ribeiras do ” Yang-Tsé Kiang “. É a capital literaria, e n’ela pasan os exámens os que desexan levar cargos públicos. Teñen unha fastuoso roque de terracota. Hoxe desfeita por cachos.

” Hong-Kong ” é o gran peirao anglosaxón da ” China “; o conforman unha illa posta na embocadura do río ” Si-Kiang “, o río de poñente.

” Cantón ” que en chinés ten o significado de ” Ciudad Ideál “, ten a chamativa vista de numereiras casas sobor de chalanas vellas. O problema da morada fíxose complexa para aquelas xentes pobres e apearon os seus fráxiles fogares sobor dos capacetes húmidos dos xuncos inservíbels.

” Hang-Chen ” é tamén cidade, con un millón de poboadores, atopada no moi lonxe de ” Shang-Hai “.

Nas ribeiras chinesas os europeos posuían varios dominios: amáis de ” Hong-Kong “, que comentei, pertence a os anglosaxóns, atópase a cidade de ” Macao “, que pertencen a ” Portugal “. N’ista cidade o afamado poeta potuxés ” Luís de Camoes ” compuxo o seu gran poema ” Los Lusíadas “. ” Francia ” posúe na ribeira, o territorio de ” Kuang-Chen “, que ten un millón de kilómetros cadrados, con unha poboación de preto de 200,000 poboadores.

Máis o norte que ” China ” atópase ” Siberia “, o país silencioso e apesarado que sofre as severidades de invernos inacabábels, desfrutando de curtos veráns. Namentres os primeiros, unha mesta cobertura de xelo e sóe manterse n’un silenzo de morte, as inxentes chairas siberianas. Con a chegada da primaveira, comezan derreter as neves e entón as augas enchen as terras en colosáis extensións, porque os ríos non poiden levar tantos caudáis o mar e teamén porque as súas embocaduras, atópadas máis o norte, fican xeadas.

No verán, curto e seco, o sol quenta a terra, e os cereáis xeminan, medran e madurecen axiña, como se permitiran que logo de agosto ven outra vez sobor do país un fuxidío outono para afundirse a naturaza novamente no coxilar xeado d’un inverno longísimo de sete u oito meses.

Os chineses sinalan con intensidade no corazón dos nenos o amor filial. Para tomar un exemplo d’elo, meu avoiño contoume dous pequenos contos.

Os pais de " Wu-Mang " - díxome - que é fermoso neno de nove anos, obrigado a ir sempre sen calzas por que sonche tan pobres seus pais que non poden mercarlle zapas, teñen que traballar moito para poder xantar.
Isto o sabe o pequeno, e cada día, cando seus pais durmen xa, " Wu-Mang " escorrégase en silencio do seu leito e vai o habitáculo do seus pais. Unha vez alí, ponse xunto a cama dos mesmos, con a finalizade de que os  cínifes lle tanxen a él e deixen de tanxer os seu pais. D'iste xeito, sacrificase él, e acouga, os seu pais das tanxeduras dos cínifes e de non poder durmir.

" Yen ", cando foi pequeno, foi o gozo dos seus pais, e lles aledaba sempre con os seus xogos e das viveza do neno, porque íste foi un xoven. Mais " Yen ", que o entendía, decontaba os seus xogos e risadas. 
Pasaron máis anos. " Yen " volveuse un home chegado e seus pais uns velliños apesarados: máis a ístes non lles faltaba ainda o coidado do fillo, nin os seus xogos, nin as súas risadas.
" Yen " é vello xa, e seus pais atópanse tan esgotados que non poden valer, nin camiñar. Mais  " Yen ", para facer máis levadeira e menos apesarada a lonxeba vellez dos mesmos, deconta xogando como un neno pequeno, e lles da ledicia con as súas risadas, súas grazas, e súas ocorrencias.

Polo mar da China

Atravesamos agora o mar da ” China ” e, o roteiro polo que decontamos, deixaremos a nosa dereita a colonia francesa de ” Indo China ” e o reino de ” Siam “, e a nosa esquerda a gran illa de ” Borneo ” da cal falei xa o descobrer as ” Indias Holandesas “. Noso veleriro fará unha curta escala en ” Singapur “, na ” Península de Malaca “, que é a terra asiática que máis se colle cara o sur.

Aproveitando istos días de náutica – tres ou catro segundo me din – e tendo en conta a proposta que me fixo o avoliño de aclarearme algo sobor da ” China “, e con o que me conte tamén sobor d’ela un pándego camareiro chinés que ven no veleiro, vou tomar algúns apuntamentos sobre dito país, pois ainda cando é certo que eu non vou ver nada de ” China “, semellame que o atoparme tan preto d’iste arcano país, move con maior forza o meu interese.

Decontarei logo, istos apuntamentos con o que poida reter dos argüidos e datos que me poidan dar.

Inxente país é a ” China “: a súa superficie é maior de 20 veces a de ” España “, mais boa parte d’ela, especialmente a zona norte, o ” Tibet “, a ” Mongolia ” e o ” Turquistán ” oriental, son tan só fastuosas soidades, verdadeiros desertos, e por mor a súas indixentes condicións, vive n’elas moi pouca poboación. Só as percorren algunhas tribos nómades de pegureiros. Unicamente a ” Mandchuria ” é rexión dabondo poboada e comeza a desenrrolarse n’ela o agro.

Toda ista banda norte do país, que da xeito o magno deserto do ” Gobi “, atópase restrixido a o sur pola ” Gran Muralla China “, construción verdadeiramente xigantesca e que curtan en dous puntos as augas do río ” Hoang-ho “, que é un dos que máis auga levan no seu percorrido polo continente asiático.

A poboación total da ” China ” é duns 330 millóns de habitantes; d’eles 300 millóns viven na ” China ” propia, e só os 30 millóns que restan poblan as inxentes e desertas estensións do norte, da que fixemos mención con anterioridade.

No centro érgense os montes ” Pe-ling ” e, a oeste, atópase o gran macizo do ” Tibet “, extendéndose alí as dúas grandes fontes dos ríos máis grandes chineses; o ” Huang-Tsó “, o río amarelo, que rega as vizosas terras amarelas de oriente norte, e o ” Jang Tsé-Kiang “, o río azúl que é unha grande arteria fluxuar que abona as terras vermellas da ” China ” central. Iste derradeiro río é navegábel nunha estensión de moitos miles de kilómetros, e, a semellanza do ” Nilo “, as súas cíclicas inundacións abonan os terreos ribeireños.

A ” China ” é como un país enfeitizado: pasaron séculos sen que os chineses tiveran presa en acomodar as vantaxes da civilización europea. Polo seu segretismo segrular, case podería dicir que a desprestixaban. Mais por mor d’ista traza calcaria é indubudábel que recentemente iste pobo mostra unha fonda inquedanza, que fai presaxiar o seu vindeiro despertar. Eles orgullanse en dicer que seu país é o máis antigo do mundo.

A súa historia escrita dou comezo fai 4,000 anos, é dicer, que 2,000 anos antes de que salira ” Europa ” do lapso prehistórico. ” China ” comenzou xa a ter conta por escrito con notas dos seus feitos de maior importancia.

Suponse que os primeiros poboadores de ” China ” viñeron da bacía do ” Farim “, río do ” Turquistán ” oriental e aveciñaronse o norte do país, na rexión das terras amarelas que abona o ” Huang-Tsó “.

Fai 2,500 anos xurdiu na ” China ” un gran reformista, ” Confucio “. Dise que contados seguintes d’iste filósofo, que a cada día que ía concurrindo facía máis prosélitos, amosouse un príncipe imperial, o cal puniu a os incondicionais de ” Confucio ” ordeándolles traballar na ” Gran Muralla China ” que entón facía contruir para liberar o país das invasións dos pobos do norte da ” China “, ( Mongoles e Manchúes ), os cales, por atoparse vivindo en terras moi necesitadas, facían decontadas incursións nas terras vizosas amarelas. Ista gran muralla, que é en grande medida ainda consevase, medía máis de 2,400 kilómetros de lonxitude, por unha altura de 9 metros de treito en treito o lenzo da muralla atopábase recortado por pudentes roques con forma de cuadrilátero.

Tempo logo, espallouse polo país o budismo, relixión que veu da ” India ” , e para darlle culto a ” Buda “, construíronse na ” China ” numereiras pagolas, onde se gardan os deuses do culto.

Tiveron os chineses alguns tempos de grande luxo nas ciencias e nas artes: semella proba que, moito antes de inventarse en ” Europa ” a imprenta, os chineses impremian xa livros valéndose de colores gravados. Tamén inventaron a brúsola.

No século XIII, o afamado veneciano ” Marco Polo ” estivo durante algúns anos o servizo do emperador mongol que domeaba na ” China “, o cal fixo de ” Pekín ” o seu pazo e extendeu as súas conquistas e influenzas pola ” China ” meridional. No século XV os chineses acadaron arroxar do seu chan a os mogoles que, por moito tempo domearon o teritorio, obrigándolles a pasar de novo a ” Gran Muralla China “, e ficando entón a ” Mongolia ” condicionada a ” China “.

Os portuxeses e españois, nos seus viaxes polos océanos ” Índico ” e ” Pacífico “, chegaron ata as ribeiras de ” China ” no século XVI.

No decorrer da dinastía ” Ming “, volveron a brillar, por pouco tempo, as ciencias e os fabricados chineses. Como unha sobra do fulgor acadado, por aquela dinastía, gárdase ainda unha grande avenida que, nas proximidades de ” Pekín ” leva as tumbas dos emperadores. Ista avenida atópase franqueada de fastuosas estátuas de pedra suplindo camelos, elefantes e outros moitos orixes.

Logo d’iste fuxidío periodo de refulxencia, xurden de novo gobernando china os ” Mandchines” descendentes dos antiguos mongoles; e aquela dinastía decontou rexindo ata os nosos días, xa que o derradeiro emperador que tivo o país pertencía a ela. En 1912 estableceuse a república.

O aillamento segrar de ” China ” fíxolle, a patires do 1840, diversos atrancos e ainda loitas con as potencias europeas. En 1900 estalou unha inxurreción xeral contra os europeos, coñecida con o nome de ” Levantamiento de los bóxers “: prodúxose entón unha exterminación sistémica dos europeos quenes tiveron que xuntarse e defenderse en ” Pekín ” ata que as forzas deglutidas por ” Europa ” puideron socorrer e libertar a os superviventes d’aquelas salvaxes matalotas.

” China ” é un pobo con certos atrasos: parte da poboación vive case na indixencia. As comunicacións están cheas de caóticas interpretacións. Carecen de rede do ferrocarril, pois só teñen algunhas liñas unindo as súas cidades de maior importancia.

Con a república desvaneceuse o tradicional fulgor de ” Pekín “. O emperador vivía n’un luxoso pazo cinguido de fermosos edificios e situado no interior do que se lle chama a ” Ciudad Tártara “, que foi a banda de ” Pekín ” onde moraban os altos dignitarios, os diplomáticos e os ministros.

Agora non queda nada d’aquél exaxerado e pitoresco boato imperial: só mantense alí os rastroxos amarelos que o enche todo e o emporca todo.

Con roteiro as Filipinas. – Manila.

Logo facer algunhas visitas polos arredores de ” Tokio ” e ” Yokohama ” e acougar tres días na pousada . Tempo que aproveitou o avó para darlle o a adeus as súas amizades, aveciñamonos nas nosas cabinas no veleiro ” Galacea ” o cal non votou moito tempo en facerse o mar.

Cruzámolo mar interior do ” Japón ” e pásamos fai moito, polo estreito de ” Gorka ” xunto a ” Toshima “, lugar onde a frota xaponesa bateu e escachou a armada rusa. Logo metímonos xa no mar ” Oriental de la China “.

Facemos roteiro a ” Shang-hai “, o gran peirao chinés e internacional o influxo do movemento d’iste fastoso peirao foise axeitando alí unha gran cidade de dous millóns e medio de poboadores. A cidade érgese preto a embocadura do gran río chinés ” Yang-Tzie Kiang “. Xunto os peiraos vense edificacións europeas e moitas axencias mariñas, coruscando ístas os brasóns e bandeiras dos seus correspondentes países.

Baixamos con pai e o avó e metímonos por unha ampla rúa, chea de movemento e traxin; chamoume a atención o ver que os cartaces dos comerzos os poñen eiquí ornados con banderolas d’iste xeito o mesmo sistema do ” Japón ” e é moi dispar o xeito europeo.

Entramos nun café a tomar unha cunca d’iste líquido ; ainda que e corrente que o chinés tome té, n’istas cidades cosmopolitas atópanse locais fastuosos onde se pode tomar tamén unha cunca de café.

De volta o veleiro, iste non votou moito tempo no peirao, e partiu de novo con roteiro dereito a ” Manila “.

Dixo o avoiño, que teñen tamén unha temperatura boa en ” Manila “, dime que mañá contarame tousas de alí. D’istes xeito o chegar a capital de ” Filipinas ” terei maior impresión do país e o froito da miña visita poderá ser de maior claridade.

En ” Shang-hai ” e en mar aberto chaman o coidado moitas chalana chinesas con ornamentos de dragóns e pintadas moi exaxeradas: o velamen pintarraxeado é tamén moi xeitoso. Moi orixinal de certo, istas chalanas, mais en verdade semellan un transitar manso.

O avoiño cumpliu o seu ofrecemento a tarde, sentados todos xuntos na gran andadeira do veleiro, desfrutando d’un tempo caralludo, e admirando as augas azúis do mar da ” China “, contoume cousas d’un gran interese sobre as illas ” Filipinas ” a cuxa capital chegaremos mañá pola mañá, Dio lo queira.

As ” Filipinas ” ata 1898 pertenceu a ” España “, atópadas a medio camiño entre o mar da ” China ” e o ” Pacífico ” é en tal cantidade o número das súas illas que se lle supoñen preto de 1400 contando con os illotes.

A natureza do seu chan é oceánica, e sofren alí tamén con periocidade, os tremores; o clima é tropical, e a conentración da calor produce nos naturais e nos estranxeiros, que eiquí viven unha relaxación pronunciada das forzas.

Por mor do clima e a moita humidade, a vexetación desenrrolase vizosa e exuberante chegando as fragas ata as cumios dos máis elevados montes. A vexetación d’istas fragas e cultivos de arroceiras, de tabaco, de café e do cotón, constitúen a maior riqueza do agro do país.

O besta que alí axuda o agroeiro na súa tarefa é o búfalo, semellante o boi con grandes e achatados cornos; é curioso o feito de que non se encontran bestas nas xunglas de ” Filipinas “.

As dúas illas maiores son as de ” Luzón “, o norte, que é a máis poboada e a mellor cultivada, e a de ” Mindanao ” o sur. Na primeira e dirixida cara o ” Asia “, atópase ” Manila ” o fondo da rada do seu nome.

Suponse que os primeiros poboadores d’istas illas foron xente duna tece acaramelada escura da casta oceánica, individuos todos de curta talaxe; chegando logo primeiro os malaios ( Indos ou indios, primordialmente ), e a posteriori moitos españois. A mistura de todas istas castas orixinou o tipo de hoxe en día do filipino.

As illas foron descubertas polo percorrido de ” Magallanes “, a cal saiu de ” Sevilla ” o 10 de agosto de 1519 e logo de un ano máis tarde dobrou o estreito do seu nome na ” América del sur ” ; ” Magallanes ” moreu eiquí, nas ” Filipinas “, o tentar sufocar un levantamento que produxose entre os indíxenas.

” Magallanes ” non deu nome a istas illas, se non que deullo logo máis tarde o navegante español ” Villalobos “, chamando as ” Filipinas ” na honrra o entón ” Príncipe de Asturias “, tempo despóis ” Felipe II “.

Quén alixerzou a conquista das mesmas para ” España ” foi ” Legazpi “.

Non é extrano que tantos españois prefiriran paraxes tan alonxados do seu país. Con anterioridade do descobremento de ” América ” os poucos buques que chegaban as ” Indias “, deberan de dar unha volta a ” África ” polo ” Cabo de Buenaesperanza “, pois no se atopaba salvado o país pola canle de ” Súez “.

Do comerzo fariase en ” Europa ” as especies, que encarnaban unha verdadeira riqueza comercial. Logo descoberta ” América ” e coñecido xa o ” Pacífico “, os españois xulgaron millor chegar as ” Indias ” polo ruteiro de ” América “. D’iste xeito os buques españois saían do ” Perú ” ou de ” Méjico “, e atravesando o ” Pacífico ” chegaban as ” Indias “, e pouco tempo despóis a enseada de ” Manila “.

Segundo o prometido ista mañá chegábamos a ” Manila “; a esquerda d’ista gran enseada, érgese o monte da ” Sierra de Marivela “. Lindando a enseada, a man dereita vemos ” Cavité “, o apesarado lugar onde houbo unha batalla naval entre os ” Estados Unidos ” e ” España ” en 1898. A o fondo, mostrase o peirao e os caseríos de ” Manila “.

O desembarcar n’ista cidade, fágome cargo que é máis poboación de grande significación comercial e industrial. Din que ten máis de 200,000 poboadores e pola súa grande extensión e polo fervor das súas rúas, dixera que tería ainda máis dabondo.

Entre os seus edificios máis notábels atópanse a catedral, o axuntamento, a bibloteca, a universidade que foi erixida polos dominicos.

O meu avoiño semella un pouco apesarado, o pasear por istas rúas, e o admirar os monumentos e edificios que, como a sé, o axuntamento, e a universidade, tanto ainda falaba de ” España “. Pai dase de conta d’elo e, como protestando que se nos fai tarde tornarémos cedo o veleiro.

O veleiro leva áncoras e, cando escribo istas liñas a cidade xa pérdese con lentitude da nosa vista entre a brétema que comeza a coller forza no mar.

Tokio. Algo sobre a historia de Tokio.

Hoxe visitei a fastosa capital do ” Japón “.

” Tokio ” ten tódalas peculiaridades dunha gran cidade; amplas avenidas, maxestuosas construcións de edificacións o xeito europeo nas principáis rúas, e luxosas tendas, moitos trolebuses e autocarros tamén nas principáis rúas e xunto a todo isto, tan noso, veciñanzas humildes con fogares febles, lixeiros carros ou ” Korumas “, soleadas cada unha por un home, pavilóns con madeiras locáis, pontes miúdas, milleiros de porcións fráxiles e características do pobo xaponés.

As ropaxes dos xaponeses é moi variada; impera , o traxe europeo, son as mulleres as que decontan con o uso, aínda de algunhas roupas propias do país: máis a banda máis pintoresca da vestimenta. Desencontrase con celeridade o influxo da civilizacón europea.

Con o avó fumos a un parque xeneroso, no cal ensinoume as árbores repousadas mais acadan lonxitudes incomúns polo pequenas; son moi afeicionados os xadineiros xaponeses a acadar istas lindezas árboreas; facer vivir, por exemplo ecinas seculais sen que acaden lonxitudes maiores de medio metro a maiores. Entramos logo nunha pequena tenda de frores e alí abraiome cuns centros de mesa e numereiros motivos de adobío contendo cada un d’eles una ou máis prantas de miudo tamaño.

Para acougar imos a unha pequena casiña de té, xunto a unha canle, e alí tomabamos unha pastas e unha cunca d’isa recedente bebida; E meu avó cumprindo o seu ofrecemento, falame da historia d’iste país de tanto interés.

Suponlle. – Díxome. – que en tempos máis lonxanos viveu n’istas illas unha casta moi basta que facíase chamar ” Ainos “, tempo logo sufriron aqueles poboadores primixenios varias invasións; unha d’elas foi pola casta ” Mongol “, a cal fixo correría dende a ” China “. Outra foi de casta ” Malayo “, que debeu chegar por lo mar do mediodía.

Da fusión de todas isas castas se orixinou con toda seguridade o pobo xaponés; chegadas xa en espazo histórico, sobresae na ordenación d’iste país a figura do emperador ou ” Mikado “. Iste persoaxe acada en sí tódolos privilexios e honras, é o pobo sinte por él semellante respeito e reverencia que case non se atrevera miralo, así foi receado a poucos, como inviolábel, a figura do emperador.

Cara o século VI, fai o seu espertar no ” Japón ” a relixión de ” Buda “, proveninte da ” India ” e conducida polos chineses que alí atopabanse subxugados. ” Kioto ” foi a capital do budismo no ” Japón ” e atópanse n’esta cidade numereiros fanos e pagodas adicadas a ” Buda “.

N’aqueles tempos desenrrolábase o ” Japón ” nun rexímene somentes feudal; os nobres, habitaban nos seus fortes e castelos e tiñan o seu servizo magnos exércitos a quenes chamaban ” Samurais “. Istes atopabanse leados o seu señor e tiñan a obriga de xurarlle fidelidade, que moitos abrianse o ventre como unha sinal de dor, cando o señor feudal ou o emperador falecían. Ista salvaxe costume, que ainda por acervo pratica algún xaponés desenganado, chamase ” Harakiri “.

O remate do século XIII o emperador mongol que domeaba entón cun clima guerreiro e conquistador en ” Japón “; mais unha treboada aniquilou as trulladas invasoras.

Europa tivo nova de ” Japón ” por as viaxes do veneciano ” Marco Polo “, quen residui moitos anos na ribeira de ” China “: él a chamaba como os chineses, ” Cipango ” e dicían d’el que é unha gran illa localizada o este de ” China ” na mareira. Os seus poboadores son brancos e de requintadas roupas.

Tiveron máis decontadas novas do ” Japón ” logo do descobremento de ” América “, pois entón moitos misioneiros votáronse a ” China ” e o ” Japón “.

O afamado ” Jesuita San Francisco Javier ” percorreu eiquí amplas bisbarras espallando o ” Evangelio ” e batear as xentes.

O remate do século XV un valente soldado chamado ” Kideyoshi “; a o que os xaponeses chaman hoxe o seu ” Napoleón “, acadou o poder e conquistou ” Korea “.

Onde tempo imemorial os xaponese tiñan pechados seus portos a tódolos europeos agás os holandeses; os ” Estados Unidos ” mediado o século pasado, quixeron abrir canles de comerzo xaponés as actividades de ” Europa ” e de ” América ” enviaron unha unha comitiva o ” Japón “: iste chance determinou o que ficara aberto a o porto de ” Yokohama ” o comerzo internacional.

Istas medidas obrigadas fixeron gran mella no azo dos xaponeses noi independentes e píos do seu país; o ver non tiñan forzas para opoñerse o que se cadra xulgaron como vexámen, recearon en sixilo os seus resentimentos e se botarón a poñerse o nivel dos estados que os vexaron, data no trancurrir duns 40 anos, torocou por completo o país.

Para acadala rápidamente forn enviados a estudar a ” Europa ” numereiros rapaces xaponeses; comezaron a instalar fatorías. O ” Japón ” quixo levar a súa mariña de batalla e ordeou tamén un podente exército.

Surxiu en 1894 a gerra con ” China “, a que domeou velozmente o ” Japón ” incorporando con celeridade a illa de ” Formosa ” a actual ” Taiwán ” .

En 1904 e 1905 sostivo batalla con ” Rusia “, a cal derrotou por terra e por mar, apropíandose de ” Korea “. A súa derradeira fazaña guereira foi entrar na guerra europea apoiando os aliados.

Ista é, a grandes trazas, a historia d’iste pobo . O xaponés ten un fondo sentemento da honra e se supón con moita delicadeza na súa conversa e nos seus modáis. Acostumado nos seus empregos comerciáis, é romántico o contemplar a natureza, e, sobre todo o seu apego as frores; ante elas mantense quedo e enfeitizado.

As festas propias dos xaponeses demostran a pertenza que o xaponés sinte polas frores; d’iste xeito, a ” Fiesta de los Ciruelos en Flor ” as dos ” Cerezos ” e a das ” Peonias ” y logo as dos ” Crisantemos “.

Xa se facía tarde e o avó dixome que deberíamos marchar para tomar o tren que con celeridade nos levou a ” Yokohama ” onde nos agardan xa pai e a avoiña para vernos. Eles fixeron tamén unha bóa excursión polos arredores, vendo as plantación de té e abraiando, a o lonxe, a contorna característica do ” Fuji-Yama “, o afamado cono volcánico xaponés.