Solitario n’un muiño certo rato,
Fariña e grao comendo sin mandato,
Ordenou (porque soio s’aburria)
Burcar entr’os parentes, compañía.
Ó monte saeu, pois moi caladiño
E outro rato atopou, tan flacuchiño,
Qu’entendeu o pasaba malamente.
Saudárons’entreambos cortésmente
E di logo o d’o muíño:-“Parentólo,
Ja ves que gordo estou como un carólo!
Ti andas coa barriga sempre lasa;
Eu vivo cal señor n’a süa casa,
Fago o que me dá a gana, non traballo
E ti dórmes d’o monte entr’o gasgallo.
Vente comigo, juntos viviremos
E, juntos n’o meu muiño brincaremos”.
-“Falas bén, parentólo, lle contesta.
Iría mais c’o jués non quéro festa.”
-“Anda, vente, o d’o muiño lle replica,
Qu’ali nadie á ajejarme se dedica”
Botan a andar os dous moi falangueiros
E, d’o muiño ó que tocan os lindeiros,
Dill’o gordo ó d’o monte -“Entra ti diante”
-“Non, non, ti qu’eres d’a casa habitante”
Entra o gordo n’a casa conocida;
Pró estaba o jués e pescam’o enseguida.
O d’afóra ós chilidos escapou
E dijo, ó qu’en seguro s’atopou:
-“¡Porreta! Vale mais flaco n’o mato,
Que gordo metido n’o c…. d’o gato.”
Po-l-a recoleución
V12UD4 