Choraba eriba de un muro
Un minino inda manchado,
Mal mantido, mal seguro,
Non o había bautizado
Quen lle deu vêrse tan duro.
O can que alí ó botou
Miña joya, que mal fixo?
Que pecado lle mandou
Que afogados non o quixo
O leite que non mamou?
A Curuja e mai lo Ralo
Que son paxaros da morte
Ja agoiraban de levalo
Cantando da súa sorte
Un de un pino outro de un valo.
Mais a probe caridade
Dalle a vida ao achadizo,
Que Dios na súa bondade
A quien non ten pais, por iso
Dalle pai na humanidade.
Na aldea onde apareceu,
Onde coiro o atoparon
De limosna se cubreu,
Nun-has pallas o deitaron
Entre crabitos creceu.
Logo que se despertou
Deronlle outro alojamento;
Pouco num mesmo parou,
Comia pan barolento
Que sempre en choroos mollou
Ninguen seu choro alimpaba,
Nin mimo algun lle facia,
Que sua nai lle faltaba
Unico ben que queria
E por seu mal non o achaba.
Sempre aquelas badaladas
Lle magoaban o peito,
E sabian bagoadas
Po los dous ollos a heito
De saloucos misturadas.
Si miraba outro minino
Que praceres estudiaba
Nos ollos do seu paisiño,
E que cabuxos tomaba,
Porque lle de se un biquiño.
A vista se lle apagaba,
E morbo coa sua tristura
Nos seus adentros chamaba
Deventurada criatura
A quen sua nai refugaba.
Entre miserias, rigores,
Desdichas sempre bafado,
Desprezos, e sinsabores,
De alleos ollos mirando
Pasa os seus dias mellores.
Como a semente perdida
Que cae o pé da figueira
Que alí se lle aceda a vida
E o cabo e derradeira
Crece mirrada e tullida.
Fillo de gracia cativa
Pouco che importa ser Rey,
Que aquelas chaga nativa
Non a cura ningun-ha ley
Antes de cote se aviva.
Pescudaras por teu pai
Que non se lembra de tí,
Chamaras por tua nai
Que o fillo botou de si
E non responde ò teu ay!
Irás a cavo do muro
Por si quien alí botou
Naquela noite de escuro
Algun-ha vez lle pesou
E volve no teu precuro.
Mal pecado en valde esperas
O pé do teu verse duro,
Que son mais branda las pedras
Donde foches mal seguro
Arroupado cun-has edras.
V12UD4 