As mans como navíos,
asulcan teu cabelo,
mar que se escacha en fíos
na frente sete-estrelo.
Sob as douradas olas
o corazón moiña,
e enfoulas as almas tolas
a infinida fariña.
O misterioso goce,
que sofre o espirito lene,
relampa no teu doce
ollar para-selene.
Dun recanto do ceo
meu amor estreleiro,
pra pousar no teu seo,
prisa un bico luceiro.
E, alcendendo a candea
da venturanza mina,
canta a boa serea:
-“Acariña, acariña…”.