Os mozos mariñeiros da fiada
lémbrase rindo alleos de coidados;
cheira a aceite e pemento requeimados
rustido de xurés e caldeirada.
Conta o patrón nunca corro a trebonada
do ano setenta, -historia de afogados;-
e empuxándose, inando, entran mollados
os homes dunha “lancha de enviada”.
Pasa de man en man a xerra roiba
de albariño, e namentres cae a choiva
e o vento fai tembrar a casa enteira,
detrás do mostrador clarexa o ceo
nas trenzas de ouro, no mirar sereo,
na surrisa de luz da taberneira.
O corazón ben o sabía,
e na frente da noite
a música rompía frores de marfil
pra o piano pulido de silencio.
Eu pensábache regalar a iauga da noite
pra vestir os teus hombros acaídos.
¿I as voceciñas das frores da amendoeira?
¡Cánto medo sobre o tronco negro
e cánto espía a una i outra beira do río
contando as estrelas que se queren afogar!
Non sabes que o muiño devolverache màis puro o vidro.
Relanzo, vitral…
¡Que medo dan as frores na noite,
sin sangre, sin voz!…
As dalias marelas, nunca aire mouro choídas,
mortas estrelas en caixas de ébano.
O alciprés defende o silencio das escalinatas.
Auga de mirtos, verde auga, dura
fonte que me acompañas.
Si tu non foras…
¡Que medo dan as frores da noite!
O corazón ben o sabía,
e na frente da noite
a música rompía frores de marfil
pra o piano pulido de silencio.
Eu pensábache regalar a iauga da noite
pra vestir os teus hombros acaídos.
¿I as voceciñas das frores da amendoeira?
¡Cánto medo sobre o tronco negro
e cánto espía a una i outra beira do río
contando as estrelas que se queren afogar!
Non sabes que o muiño devolverache màis puro o vidro.
Relanzo, vitral…
¡Que medo dan as frores na noite,
sin sangre, sin voz!…
As dalias marelas, nunca aire mouro choídas,
mortas estrelas en caixas de ébano.
O alciprés defende o silencio das escalinatas.
Auga de mirtos, verde auga, dura
fonte que me acompañas.
Si tu non foras…
¡Que medo dan as frores da noite!
As mans como navíos,
asulcan teu cabelo,
mar que se escacha en fíos
na frente sete-estrelo.
Sob as douradas olas
o corazón moiña,
e enfoulas as almas tolas
a infinida fariña.
O misterioso goce,
que sofre o espirito lene,
relampa no teu doce
ollar para-selene.
Dun recanto do ceo
meu amor estreleiro,
pra pousar no teu seo,
prisa un bico luceiro.
E, alcendendo a candea
da venturanza mina,
canta a boa serea:
-“Acariña, acariña…”.
Todo è de lume o mar, ouza-se
a tarde no seu latexo último
entre ouros e motoras que lle dan ao silèncio
rumor evanescente de viver. Risca a vela
no derradeiro azul e o mascato perfura
o corazón do océano, mentras a tarde
se derruba e ferve a sua cinza
a chilrar como ferro na safra ou corazón no esquezo.
A man no leme, os ollos na voraxe,
redùcio que nos leva por vieiros de lampos
onde reverbera o amor que desde antiguo
vai e vèn n’este mar en barcos novos
– trirremes e fragatas das idades do sonó.
Os barcos aran ouros na poeira do sol,
E vèn a miña nau trazando a sus
derrota inexoràvel: O tempo è un sospiro.
Ter una casa en Chachahuì sobre do cume
do Cùndur-Cùndur que os incas bautizaron
polas grandes aves míticas. Ter una casa en Chachahuì
a ver no fondo do precipìcio o Putumaio
brincar como un regueiro pequeniño.
Ter unha casa en Chachahuì
e escoltar à noitiña o zunido dos vagalumes,
dos cocuios, o canto do turpial
e o mìar estremecedor do puma negro.
Ter una casa en Chachahuì,
esquecerse do tempo, estar a o pè dun deus antiguo
amigo do sol.
Ter una casa en Chachahuì.
Abaixo, no camiño de Ipiales, na estrada do Ecuador,
brillan as flores ventureiras.
Pero as estrelas son màis grandes.
Ter una casa en Chachahuì.
Hoxe amiga quero soñarte nùa,
nùa coma un cristal na escuridade.
E primaveira en Noia, e a norte
será una ponga mina de diamantes.
Ando lonxe e senlleiro triste e lonxe,
coma una gesta acoitelada brùo
e arrepianse os Andes o meu paso.
Camponesa de Caqueza, ferida
quixera verte hoxe nos meus brazos
eivada coma un anxo en rebeldía,
entòn sería o meu amor na furna
da tùa frontera aterecida e pálida.
E sería o meu nome a tùa patria.
En primaveira en Noia e ando lonxe
ermo na mina dor diante da norte:
montañesa dos Andes con que gozo
apretó a tùa man extrana e única.
Vives no soave corazón da choiva,
d’ista salvase noiva que me alerta
na quentura das eiras amorosa.
A morriña dos albres no teu corporal
de delgadas sórdidas,
no teu acordeón ferindo o vento.
Iste ouriol senlleiro do teu froito,
de esmorecidas corredoiras lennes
durmindo encol do verde en que eres nado.
Meu leviàn paxaro, compañero
das fenestras da tarde, das fenestras
de todo-los paxaros apagados.
Pol’a melancolía dos fieitos
escorre o teu cristal, e levo longas
verbas de amiga choiva no meu albre.
V12UD4 