Soidade

Etiquetas

Alenxadrinos, Poesia, Vericidade, Xesto

Fonchos persoaxes carentes de amizades

valedores de honra nas escritas variedades

pouco tempo leva no camiño con súa idade

emocións que baldías salvo a da dignidade.

Logo penso no troco que vai de verba en verba

e so atopo atopo a lixereza do vento no aire

non cansa a densidade d’el cansa or que terma

apertados os uns contra os outros son a cápside

que me fan millor amigo teu, e tamén o irmán

xa nunca o foi máis e ben vivida chega a vivila.

Apertas de homes e mulleres de pai e nais dan

os que nada mal temen dos veciños d’arriba

e pola contra tiran do que fica deitado no chan

agochado da vida social chamanlle ser un paria,

mais non surxe da gaña, se non da necesidade

de decontar con a vida que lle devolve a humildade

tamén por as mesmas ten asumida a honestidade

¿ Poidera un só recabar toda a desexada verdade?

Paradoxas

Etiquetas

amistade, amor, desexo, pobo, Poesia, radical, soidade

Do rei e a sua familia afastadevos

ou pola contra seredes sempre escravos

Nos vaos nas que esteades pechados

tornan febles para poder el escacharvos.

Quen pode paralo namentres ficamos ebelesados

dámonos o noso taballo

máis él nos quere afogados.

Moito lle levo aturado,

e tamén moito calado.

Nin serás, nin amigos

que fagan ben o camiño

e xa postos o pes hulindo

os regos de cepa do viño

Os cartos que cobres do fio

telos que demostrar sen lio.

– O dereito o traballo haise que gañalo

namenteres él fica vivindo o seu carallo

” Ya toi volando baby “

Orixes

Etiquetas

Alexandrinos, Orixe, Poesia

A apostata e renagado estivo os latexos como un paria

B beneficio é pouco e vivir n’esta banda remata con raiba

C compoñer maís versos alexandrinos sen astio e sen dores

D desbotábel no é una opción fastosa de crisois e mil cores

E empregando ondas infidas podo ver que a tua e miña

F frotis das lembranzas que mateñen a esquiva ruina

G gromos de perdas desvaecidas polas contas dun reloxo

H hipoxeusia na desgana cotidia e tolo dun fogar sen tixolo

J non teño xogada para ista dixita mais acado bicos que tintan

K kafkiano resolto polo que pida lidar poucas mágoas e ledicias

L letalidade das frechas d’ese cupido semellante o fillo Ícaro

M marcos que varren polas de barallas inxentes do clamor

N non, non o dixen eu, mais podera conter folgos e asubiar

Ñ valeiro fico esperto enriba do leito de cotons no cadro da ria

O oasis de soños rematados por fermosas liñas de trincas

P pabeas da cor dos teus ollos reflexadas en avelaiños días

Q quebrado e misturado alo onde se fan o soños sen algarabia

R ruando a muido, viaxando nos cheiros do porvir arela e ansia

S sabedor da valía dunha sinxela pedra de seixo abatíbel

T termar do estrondo nas bágoas da rosada na mañan ceibe

U ufido afogado na calma dunha nai que quero por sempre

V vaos que tronzan como se foran follas dun aire que non lamente

W pois xa o fixen e no camiño do tempo ficou esquecendo amores

X xabre trocado de cachiños de lábaros mecenas dos tremores

Z zafada dos tedios agora o camiño mostrase con máis xente.

Erato (Musa da Poesía Romántica)

Etiquetas

Amable, amor alado, Amorosa, Óxido de Bronze, Blasón, cítara, Erato, Eros, flecha de oro, Ερατώ, Las Palmas, lira, mirto, Musa, Personal, Poesia, Pueblos, Romática, rosas, Sol, tórtolas picoteando, Teatro Pérez Galdós, Vacaciones

Marco Garcia – ” Terra de acolá”

Etiquetas

acolá, galego, Poesia, soneto, tercetos, Terra

Infame por non ver, o será

por recordar os compañeiros,

xa no camiño atopamonos

a sombra de arbóres algo terá.

A que sempre está comigo

da man voando vemonos,

na procura dun xeito tenaz.

Os servos dos mellores amigos

nas cantigas botan os folgos,

dos pormenores das festas.

Terreos de cores con agarimo

anuncian o troco por algo novo,

e non se esquezen dos celtas.

Loitas de suor e luxado limo

os bechos se recollen de novo,

dirixidos pola lúa entre herbas.

Marco Garcia – “Fun labrego”

Etiquetas

arte mayor, campo, hidalgos, labranza, outros tempos, Poesia, soneto libre, verso rimado 

Dun blasón esvaecido no tempo

xurde a incógnita familia labrega;

loitadora polos praos de fresca herba,

sesgada coa fouciña amodiño e pouco.

Sen perder camiño que os valos sinalan,

os pouquiños recunchos onde se agochar,

de raios ferintes do astro rey no ceo cobrar.

Unha xornada de esforzos e taballo calan;

mais non perder o tempo, agas para repousar,

e así sexa de paso festexar con ledicia

que axiña pasen as estacions máis frías,

logo haberá na mesa pan, centeo e o xantar.

A xuntanza o roedor da lareira que quenza,

cun lume vivo e acolledor os contos voan,

alentando, risadas, viño e a amizade acotan.

No muiño que xira a roda empurra a fervenza

( “En memoria de Elisa, a miña aboa” )

Antonio Noriega Varela ( Do ermo, 1920 ) “Lembranzas”

Etiquetas

anticaciquil, Antonio Noriega Varela,  neovirgilianista o humanista-paisajista, costumbristas, Día de las Letras Gallegas, Do ermo, franciscanista, Guau, Irmandades da Fala, língua galega, Lembranzas, literatura gallega, modernista, Mondoñedo, musicalidad de raigambre popular, periodística proagrarista, periodista y poeta, Poesia, poeta da montaña, ruralismo, saudosismo portugués, século XIX, Vivero

¡Oh, divina Saudade, compañeiras

che eu mostrara si é certo que as precuras;

son cal rosas contadas das roseiras,

estreliñas ausentes das alturas!

Lembranzas son de lindas pegureiras,

de fascinantes meigas criaturas,

que en noites de lunar das Coruxeiras

baixan ó fiandeiro de Cesuras.

A Lúas Chea brindalles raiolas

mentras, solene, as ve camiñar solas;

pero entóldase axiña… Coma bruxos

aparecen arteiros rondadores…

elas cantan, e os bravos aturuxos

turban a paz dos pinos turbadores.

Alfonso X el sabio ( Lírica profana galego-portuguesa ) “O que foi pasar a serra”

Etiquetas

Alfonso X de Castilla, Allariz, astrónomo,  «el Sabio» , Cantigas, Celada del Camino, científica, Escuela de Traductores de Toledo, galaicoportugués, histórica, Honrado Consejo de la Mesta, Jerez, jurídica , musulmanes, obra literaria, Orense, Poesia, prosa, Rabat, Salé, san Clemente, Sevilla, Toledo, valle del Guadalquivir, Villaldemiro

O que foi pasar a serea

e non quis servir a terra,

é ora, entrant’ a guerra,

que faroneja?

Pois el agora tan multó erra,

maldito seja!

O que levou os dinheiros

e non troux’ os cavaleiros,

é por non ir nos primeros

que faroneja?

Pois que ven cõnos prestumbreiros,

maldito seja!

O que filhou gran soldada

e nunca fez cavalgada,

é por non ir a Ganada

que faroneja?

Se é ric’omen ou á mesnada,

maldito seja!

O que meteu na taleiga

pouc’aver e muita meiga,

é por non entrar na Veiga

que faroneja?

Pois Chus mol[e] é que manteiga,

maldito seja!

Celso Emilio Ferreiro Míguez ( Longa noite de pedra, 1962 ) “Lembranza”

Etiquetas

 Caracas, candidato al Senado , Celanova, Celso Emilio Ferreiro Míguez, Día de las Letras Gallegas, Dereito, escritor, Federación de Mocedades Galeguistas, galeguista, Galicia canta, Guieiro, Hermandade Gallega, Longa noite de pedra, Madrid, Mocedades Galeguistas de Celanova , Partido Socialista Galego, Patronato da Cultura Galega, Poesia, poeta, político, Unión do Povo Galego, Venezuela, Vigo

Cicais non fuches máis que una lembranza

nascida na lembranza dende o abrente

dunha noite lonxana

de chuvia, vento e sangue.

Aquiles cás ladraban non sei ónde.

Mais ¿onde estaba Dios naquiles intres,

nos que eu ficaba só coma un penedo

cun telegrama tremendo na blusa

(stop) Dos derradeiros segredos?

Somentes eres lembranza, digo, fumo

dunha fogueira acesa no arrabalado

do mundo, sobre a neve,

baixo un rumor de peixes e formigas.

Estou eiquí, e ti, lembranza

xa non estás. Fuxiches polo río

como unha esquiva pomba que voara

por sobre centeeiras de vento,

dándote e fuxindo,

axóuxere do mar na leve praia.

Eladio Rodríguez González (Raza e terra, 1922) “A vindimia”

Etiquetas

"A vindimia", Academia Gallega,  lexicógrafo, Cova Céltica, Eladio Rodríguez González, escritor, La Coruña, língua galega, Leiro, Liga Gallega, Ourense, periodismo, Poesia, Raza e terra, San Clodio

Arde en bulla o Ribeiro;

ferven os eidos todos a cachón

n’un rebumbiar triunfante y-algueireiro;

henchese o val entero

de alegre animación.

È o tempo da colleita

que cobiza o labriego ribeiràn.

È a canción da esperanza satisfeita

que vèn sempre envolveita

no novelo do afán.

A terra deloirada

arrecende, abafante de lentor,

n’un cheiro de fartura traballada

que estivo da esperada

n’un ano de labor.

Pol-as viñas adiante,

soltos en baralleira libertà,

corren formando xolda baduante

os cantos da troulante

e barril mocedà.

Estoupan os viñedos

en risas e aturuxos a montòs,

porque os vindimiadores, sempre ledos,

dous seus días acedos

tamèn fan diversiòs.