Etiqueta: Poesia

Velaxe

Tremo cando oio vir o medo

perdo, perdo e no me teño.

Pago moito e cobro pouco

Vivo máis sen ter  remedio

agocho futuros sendo miudo

arranxo camiños sen ter ido.

Collerme na fala é un mundo

bater contra as ondas do río

amorear manso de cumulos

de lembranzas para acougar

os nervos a flor de piel, rebulo

carnaxe da liberdade do luar

lumea por astros recapítulo

sentimentos en contra, suar

percorrenco o corpo ben rudo.

Estrano do Edén, lecer a velar

a noite volve, escura e nula

no corazon desexo que poidera

trocar propios da nai natura

decontado surxo das candelas

sen fame, sen carne que aturar.

Soidade

Fonchos persoaxes carentes de amizades

valedores de honra nas escritas variedades

pouco tempo leva no camiño con súa idade

emocións que baldías salvo a da dignidade.

Logo penso no troco que vai de verba en verba

e so atopo atopo a lixereza do vento no aire

non cansa a densidade d’el cansa or que terma

apertados os uns contra os outros son a cápside

que me fan millor amigo teu, e tamén o irmán

xa nunca o foi máis e ben vivida chega a vivila.

Apertas de homes e mulleres de pai e nais dan

os que nada mal temen dos veciños d’arriba

e pola contra tiran do que fica deitado no chan

agochado da vida social chamanlle ser un paria,

mais non surxe da gaña, se non da necesidade

de decontar con a vida que lle devolve a humildade

tamén por as mesmas ten asumida a honestidade

¿ Poidera un só recabar toda a desexada verdade?

Paradoxas

Do rei e a sua familia afastadevos

ou pola contra seredes sempre escravos

Nos vaos nas que esteades pechados

tornan febles para poder el escacharvos.

Quen pode paralo namentres ficamos ebelesados

dámonos o noso taballo

máis él nos quere afogados.

Moito lle levo aturado,

e tamén moito calado.

Nin serás, nin amigos

que fagan ben o camiño

e xa postos o pes hulindo

os regos de cepa do viño

Os cartos que cobres do fio

telos que demostrar sen lio.

– O dereito o traballo haise que gañalo

namenteres él fica vivindo o seu carallo

” Ya toi volando baby “

Orixes

A apostata e renagado estivo os latexos como un paria

B beneficio é pouco e vivir n’esta banda remata con raiba

C compoñer maís versos alexandrinos sen astio e sen dores

D desbotábel no é una opción fastosa de crisois e mil cores

E empregando ondas infidas podo ver que a tua e miña

F frotis das lembranzas que mateñen a esquiva ruina

G gromos de perdas desvaecidas polas contas dun reloxo

H hipoxeusia na desgana cotidia e tolo dun fogar sen tixolo

J non teño xogada para ista dixita mais acado bicos que tintan

K kafkiano resolto polo que pida lidar poucas mágoas e ledicias

L letalidade das frechas d’ese cupido semellante o fillo Ícaro

M marcos que varren polas de barallas inxentes do clamor

N non, non o dixen eu, mais podera conter folgos e asubiar

Ñ valeiro fico esperto enriba do leito de cotons no cadro da ria

O oasis de soños rematados por fermosas liñas de trincas

P pabeas da cor dos teus ollos reflexadas en avelaiños días

Q quebrado e misturado alo onde se fan o soños sen algarabia

R ruando a muido, viaxando nos cheiros do porvir arela e ansia

S sabedor da valía dunha sinxela pedra de seixo abatíbel

T termar do estrondo nas bágoas da rosada na mañan ceibe

U ufido afogado na calma dunha nai que quero por sempre

V vaos que tronzan como se foran follas dun aire que non lamente

W pois xa o fixen e no camiño do tempo ficou esquecendo amores

X xabre trocado de cachiños de lábaros mecenas dos tremores

Z zafada dos tedios agora o camiño mostrase con máis xente.

Marco Garcia – ” Terra de acolá”

Infame por non ver, o será

por recordar os compañeiros,

xa no camiño atopamonos

a sombra de arbóres algo terá.

A que sempre está comigo

da man voando vemonos,

na procura dun xeito tenaz.

Os servos dos mellores amigos

nas cantigas botan os folgos,

dos pormenores das festas.

Terreos de cores con agarimo

anuncian o troco por algo novo,

e non se esquezen dos celtas.

Loitas de suor e luxado limo

os bechos se recollen de novo,

dirixidos pola lúa entre herbas.

Marco Garcia – “Fun labrego”

Dun blasón esvaecido no tempo

xurde a incógnita familia labrega;

loitadora polos praos de fresca herba,

sesgada coa fouciña amodiño e pouco.

Sen perder camiño que os valos sinalan,

os pouquiños recunchos onde se agochar,

de raios ferintes do astro rey no ceo cobrar.

Unha xornada de esforzos e taballo calan;

mais non perder o tempo, agas para repousar,

e así sexa de paso festexar con ledicia

que axiña pasen as estacions máis frías,

logo haberá na mesa pan, centeo e o xantar.

A xuntanza o roedor da lareira que quenza,

cun lume vivo e acolledor os contos voan,

alentando, risadas, viño e a amizade acotan.

No muiño que xira a roda empurra a fervenza

( “En memoria de Elisa, a miña aboa” )