Na mar, olas salgadas, cabeleiras
verdenevadas, ledas coma o vidro
liso, suave e frío, ou vento duro.
Cobras de lentos lombos, olas, ondas
cara s tódal-as praias. Escaleras
de lúa en carriola, rebrilando.
Lirios sin sangue da non doce aquel.
Lúas novas en bercios, lavas de puro
dun sol inda doncel, garrido e forte
coma o dos vellos poemas do Helesponto[1].
Velahí redes a mar, a mar primeira,
navegada de noites e de ventos,
sin naufraxios non ledos argonautas,
terrible de inocencia, corte e bela.
En doces brazos de auga adormecida,
a terra, sin ninguén, leda e vizosa,
nun silencio de espacios infinitos
e un revóo sotil de abelaiñas.
[1] Antiguo nome do estreito dos Dardanelos. Se pensamos que a cidade máis importante destaca parte é Troia, podemos dicir que se quere referir ós poemas homéricos, especialmente á Odisea, como poema ou canto do mar.
V12UD4 