Hai lóstregos de esperanza
na lonxitú do mar
e comenza a alborada
nun céltico cantar.
A belida GALICIA
durmida nas súas magias
pon un ronsel de pirata
na inquedanza das augas.
Na súa misa lírica
leva o Santo Graal
e comulga con sol
no templo do aserán.
Os seus ollos chorosos
contemplan o camiño
que trazan as estrelas
en branco remuiño.
E a nosa santa TERRA
magoada de penares
escoita a canción brava
que balbordan os mares.
Soñando no futuro,
esquecendo o presente.
Leva no seu ollar
a lumeira do abrente.
Os roxos aturuxos
acenderon no lonxe,
lumeiradas de sangue
nos cabezos dos montes.
Camiña de vagar
unha estrela viaxeira
e na conca da ría
bebe o sangue da TERRA.
O mar salaia néboa
que vèn chamar as portas
e para a nosa patria
de amor pide unha esmola.
Caeron as súas verjas
nas nosas mans aguadas
co exilio melancólico
das rosas esfolladas.
Nevou na nosa alma
seu ollar bizantino
e a súa roiba voz
tornáramos meninos.
E pola corredoira,
ían entre as silveiras
as escumas de lúa
como tépedas breixas.
Hai lóstregos de esperanza
na lonxitú do mar
e comenza a alborada
nunca céltico cantar.
V12UD4 