Os mozos mariñeiros da fiada
lémbrase rindo alleos de coidados;
cheira a aceite e pemento requeimados
rustido de xurés e caldeirada.
Conta o patrón nunca corro a trebonada
do ano setenta, -historia de afogados;-
e empuxándose, inando, entran mollados
os homes dunha “lancha de enviada”.
Pasa de man en man a xerra roiba
de albariño, e namentres cae a choiva
e o vento fai tembrar a casa enteira,
detrás do mostrador clarexa o ceo
nas trenzas de ouro, no mirar sereo,
na surrisa de luz da taberneira.
V12UD4 