¡Oh, divina Saudade, compañeiras
che eu mostrara si é certo que as precuras;
son cal rosas contadas das roseiras,
estreliñas ausentes das alturas!
Lembranzas son de lindas pegureiras,
de fascinantes meigas criaturas,
que en noites de lunar das Coruxeiras
baixan ó fiandeiro de Cesuras.
A Lúas Chea brindalles raiolas
mentras, solene, as ve camiñar solas;
pero entóldase axiña… Coma bruxos
aparecen arteiros rondadores…
elas cantan, e os bravos aturuxos
turban a paz dos pinos turbadores.
Folleou nos vieiros do mar
insospeitados atlas de estrelas
e a partitura das maregadas
que a eslora quer desacompasar.
Atracou outras noite
as constelacións artificiaes
das cidades varadas
dibuxadoras da sorrisa
dos oitavos pecados capitaes.
No seu lírico álgum da Ría
rubran antípodas decoracións.
O seu remo soneante
as vegadas
sofre un exerto de nordecía.
Trouxo de cada meridian
uns ouvidos políglotas
un novo retrato do splenn
e un taravico tatuado na man.
Nas tardes deitadas ó sol
o cachimbo saudoso
ven a follear o xornadario
interliñado nas follas do rol.
O serán
vainzos zugando o sangue
Hai un ronsel que nos chama
S.O.S.
A cruz dos afogados
no con
ergue o seu crucificado radiograma.
Na mar, olas salgadas, cabeleiras
verdenevadas, ledas coma o vidro
liso, suave e frío, ou vento duro.
Cobras de lentos lombos, olas, ondas
cara s tódal-as praias. Escaleras
de lúa en carriola, rebrilando.
Lirios sin sangue da non doce aquel.
Lúas novas en bercios, lavas de puro
dun sol inda doncel, garrido e forte
coma o dos vellos poemas do Helesponto[1].
Velahí redes a mar, a mar primeira,
navegada de noites e de ventos,
sin naufraxios non ledos argonautas,
terrible de inocencia, corte e bela.
En doces brazos de auga adormecida,
a terra, sin ninguén, leda e vizosa,
nun silencio de espacios infinitos
e un revóo sotil de abelaiñas.
[1] Antiguo nome do estreito dos Dardanelos. Se pensamos que a cidade máis importante destaca parte é Troia, podemos dicir que se quere referir ós poemas homéricos, especialmente á Odisea, como poema ou canto do mar.
V12UD4 