Infame por non ver, o será
por recordar os compañeiros,
xa no camiño atopamonos
a sombra de arbóres algo terá.
A que sempre está comigo
da man voando vemonos,
na procura dun xeito tenaz.
Os servos dos mellores amigos
nas cantigas botan os folgos,
dos pormenores das festas.
Terreos de cores con agarimo
anuncian o troco por algo novo,
e non se esquezen dos celtas.
Loitas de suor e luxado limo
os bechos se recollen de novo,
dirixidos pola lúa entre herbas.
Na mar, olas salgadas, cabeleiras
verdenevadas, ledas coma o vidro
liso, suave e frío, ou vento duro.
Cobras de lentos lombos, olas, ondas
cara s tódal-as praias. Escaleras
de lúa en carriola, rebrilando.
Lirios sin sangue da non doce aquel.
Lúas novas en bercios, lavas de puro
dun sol inda doncel, garrido e forte
coma o dos vellos poemas do Helesponto[1].
Velahí redes a mar, a mar primeira,
navegada de noites e de ventos,
sin naufraxios non ledos argonautas,
terrible de inocencia, corte e bela.
En doces brazos de auga adormecida,
a terra, sin ninguén, leda e vizosa,
nun silencio de espacios infinitos
e un revóo sotil de abelaiñas.
[1] Antiguo nome do estreito dos Dardanelos. Se pensamos que a cidade máis importante destaca parte é Troia, podemos dicir que se quere referir ós poemas homéricos, especialmente á Odisea, como poema ou canto do mar.
V12UD4 