Anton Avilés de Taramancos (Última fuxia a Harar, 1992)”Barcos nó por do sol”

Todo è de lume o mar, ouza-se

a tarde no seu latexo último

entre ouros e motoras que lle dan ao silèncio

rumor evanescente de viver. Risca a vela

no derradeiro azul e o mascato perfura

o corazón do océano, mentras a tarde

se derruba e ferve a sua cinza

a chilrar como ferro na safra ou corazón no esquezo.

A man no leme, os ollos na voraxe,

redùcio que nos leva por vieiros de lampos

onde reverbera o amor que desde antiguo

vai e vèn n’este mar en barcos novos

– trirremes e fragatas das idades do sonó.

Os barcos aran ouros na poeira do sol,

E vèn a miña nau trazando a sus

derrota inexoràvel: O tempo è un sospiro.

Anton Avilés de Taramancos (Cantos caucanos, novembro 1983-xaneiro 1984) “Chachahuì”

Ter una casa en Chachahuì sobre do cume

do Cùndur-Cùndur que os incas bautizaron

polas grandes aves míticas. Ter una casa en Chachahuì

a ver no fondo do precipìcio o Putumaio

brincar como un regueiro pequeniño.

Ter unha casa en Chachahuì

e escoltar à noitiña o zunido dos vagalumes,

dos cocuios, o canto do turpial

e o mìar estremecedor do puma negro.

Ter una casa en Chachahuì,

esquecerse do tempo, estar a o pè dun deus antiguo

amigo do sol.

Ter una casa en Chachahuì.

Abaixo, no camiño de Ipiales, na estrada do Ecuador,

brillan as flores ventureiras.

Pero as estrelas son màis grandes.

Ter una casa en Chachahuì.

Anton Avilés de Taramancos (O tempo no espello, 1982)

Hoxe amiga quero soñarte nùa,

nùa coma un cristal na escuridade.

E primaveira en Noia, e a norte

será una ponga mina de diamantes.

Ando lonxe e senlleiro triste e lonxe,

coma una gesta acoitelada brùo

e arrepianse os Andes o meu paso.

Camponesa de Caqueza, ferida

quixera verte hoxe nos meus brazos

eivada coma un anxo en rebeldía,

entòn sería o meu amor na furna

da tùa frontera aterecida e pálida.

E sería o meu nome a tùa patria.

En primaveira en Noia e ando lonxe

ermo na mina dor diante da norte:

montañesa dos Andes con que gozo

apretó a tùa man extrana e única.

Anton Avilés de Taramancos (A frauta i o garamelo, 1959)

Vives no soave corazón da choiva,

d’ista salvase noiva que me alerta

na quentura das eiras amorosa.

A morriña dos albres no teu corporal

de delgadas sórdidas,

no teu acordeón ferindo o vento.

Iste ouriol senlleiro do teu froito,

de esmorecidas corredoiras lennes

durmindo encol do verde en que eres nado.

Meu leviàn paxaro, compañero

das fenestras da tarde, das fenestras

de todo-los paxaros apagados.

Pol’a melancolía dos fieitos

escorre o teu cristal, e levo longas

verbas de amiga choiva no meu albre.