Todo è de lume o mar, ouza-se
a tarde no seu latexo último
entre ouros e motoras que lle dan ao silèncio
rumor evanescente de viver. Risca a vela
no derradeiro azul e o mascato perfura
o corazón do océano, mentras a tarde
se derruba e ferve a sua cinza
a chilrar como ferro na safra ou corazón no esquezo.
A man no leme, os ollos na voraxe,
redùcio que nos leva por vieiros de lampos
onde reverbera o amor que desde antiguo
vai e vèn n’este mar en barcos novos
– trirremes e fragatas das idades do sonó.
Os barcos aran ouros na poeira do sol,
E vèn a miña nau trazando a sus
derrota inexoràvel: O tempo è un sospiro.