Luis Benigno Vázquez Fernández-Pimentel ( Sombra do aire na herba, 1959 ) “Nocturno”

O corazón ben o sabía,

e na frente da noite

a música rompía frores de marfil

pra o piano pulido de silencio.

Eu pensábache regalar a iauga da noite

pra vestir os teus hombros acaídos.

¿I as voceciñas das frores da amendoeira?

¡Cánto medo sobre o tronco negro

e cánto espía a una i outra beira do río

contando as estrelas que se queren afogar!

Non sabes que o muiño devolverache màis puro o vidro.

Relanzo, vitral…

¡Que medo dan as frores na noite,

sin sangre, sin voz!…

As dalias marelas, nunca aire mouro choídas,

mortas estrelas en caixas de ébano.

O alciprés defende o silencio das escalinatas.

Auga de mirtos, verde auga, dura

fonte que me acompañas.

Si tu non foras…

¡Que medo dan as frores da noite!

Luis Benigno Vázquez Fernández-Pimentel ( Sombra do aire na herba, 1959 ) “Nocturno”

O corazón ben o sabía,

e na frente da noite

a música rompía frores de marfil

pra o piano pulido de silencio.

Eu pensábache regalar a iauga da noite

pra vestir os teus hombros acaídos.

¿I as voceciñas das frores da amendoeira?

¡Cánto medo sobre o tronco negro

e cánto espía a una i outra beira do río

contando as estrelas que se queren afogar!

Non sabes que o muiño devolverache màis puro o vidro.

Relanzo, vitral…

¡Que medo dan as frores na noite,

sin sangre, sin voz!…

As dalias marelas, nunca aire mouro choídas,

mortas estrelas en caixas de ébano.

O alciprés defende o silencio das escalinatas.

Auga de mirtos, verde auga, dura

fonte que me acompañas.

Si tu non foras…

¡Que medo dan as frores da noite!