II
O día seguinte, n’ese mesmo pobo, despertamonos nun cortello de cabalos, de onde saía un cheiro fetido e mal•olinte. Saindo d’ese cortello dirixemonos cara os montes. Y comentando as nosas intoxicadas anécdotas mentres iamos indo. Eu ia contando un recordo de cando so gostabame sonhar cos meus pantalons case rachados e gritas espuelas. E cun berro, Bill achegoume do meu sono traendome a este tempo. Eu ainda novel n’ese dialecto. Faciaseme difícil comprendelo, o tempo que votei falandoo eu só. E mais ainda cando ma dixo.
-Desfaite d’ese xeito de cabalguear, de sonador con complexións rachadas
Repetindoo
-Xa e hora de que espertes. Busca unha conversa mais afabel.
Tenicamente, só puiden falar, logo d’iso, comigo mesmo.
-“Eu non son un superhome o un mundo embelesado”.
Díxenme.
De tódolos xeitos Bill ia seguro que repetia as fastidiosas parabras que comentou no pobo.
Chegou un intre no que prefirìa acompañalo na súa cabalgada; e hora tras hora foi trascurrindo o dìa, ata que chegou á noitiña e decidimos acampear na inmensidade d’aquela escuridade.
Pregunteille a Bill.
-¿Oe?. ¿Gústache seres un rachacorazons con esa testaduria mental que tes?. E responderme.
-Non, mais se ti non me chamas agora cho repico.
” A minha esquerda o sono e todo lo demais rachado “.
V12UD4 