Hoxe visitei a fastosa capital do ” Japón “.
” Tokio ” ten tódalas peculiaridades dunha gran cidade; amplas avenidas, maxestuosas construcións de edificacións o xeito europeo nas principáis rúas, e luxosas tendas, moitos trolebuses e autocarros tamén nas principáis rúas e xunto a todo isto, tan noso, veciñanzas humildes con fogares febles, lixeiros carros ou ” Korumas “, soleadas cada unha por un home, pavilóns con madeiras locáis, pontes miúdas, milleiros de porcións fráxiles e características do pobo xaponés.
As ropaxes dos xaponeses é moi variada; impera , o traxe europeo, son as mulleres as que decontan con o uso, aínda de algunhas roupas propias do país: máis a banda máis pintoresca da vestimenta. Desencontrase con celeridade o influxo da civilizacón europea.
Con o avó fumos a un parque xeneroso, no cal ensinoume as árbores repousadas mais acadan lonxitudes incomúns polo pequenas; son moi afeicionados os xadineiros xaponeses a acadar istas lindezas árboreas; facer vivir, por exemplo ecinas seculais sen que acaden lonxitudes maiores de medio metro a maiores. Entramos logo nunha pequena tenda de frores e alí abraiome cuns centros de mesa e numereiros motivos de adobío contendo cada un d’eles una ou máis prantas de miudo tamaño.
Para acougar imos a unha pequena casiña de té, xunto a unha canle, e alí tomabamos unha pastas e unha cunca d’isa recedente bebida; E meu avó cumprindo o seu ofrecemento, falame da historia d’iste país de tanto interés.
Suponlle. – Díxome. – que en tempos máis lonxanos viveu n’istas illas unha casta moi basta que facíase chamar ” Ainos “, tempo logo sufriron aqueles poboadores primixenios varias invasións; unha d’elas foi pola casta ” Mongol “, a cal fixo correría dende a ” China “. Outra foi de casta ” Malayo “, que debeu chegar por lo mar do mediodía.
Da fusión de todas isas castas se orixinou con toda seguridade o pobo xaponés; chegadas xa en espazo histórico, sobresae na ordenación d’iste país a figura do emperador ou ” Mikado “. Iste persoaxe acada en sí tódolos privilexios e honras, é o pobo sinte por él semellante respeito e reverencia que case non se atrevera miralo, así foi receado a poucos, como inviolábel, a figura do emperador.
Cara o século VI, fai o seu espertar no ” Japón ” a relixión de ” Buda “, proveninte da ” India ” e conducida polos chineses que alí atopabanse subxugados. ” Kioto ” foi a capital do budismo no ” Japón ” e atópanse n’esta cidade numereiros fanos e pagodas adicadas a ” Buda “.
N’aqueles tempos desenrrolábase o ” Japón ” nun rexímene somentes feudal; os nobres, habitaban nos seus fortes e castelos e tiñan o seu servizo magnos exércitos a quenes chamaban ” Samurais “. Istes atopabanse leados o seu señor e tiñan a obriga de xurarlle fidelidade, que moitos abrianse o ventre como unha sinal de dor, cando o señor feudal ou o emperador falecían. Ista salvaxe costume, que ainda por acervo pratica algún xaponés desenganado, chamase ” Harakiri “.
O remate do século XIII o emperador mongol que domeaba entón cun clima guerreiro e conquistador en ” Japón “; mais unha treboada aniquilou as trulladas invasoras.
Europa tivo nova de ” Japón ” por as viaxes do veneciano ” Marco Polo “, quen residui moitos anos na ribeira de ” China “: él a chamaba como os chineses, ” Cipango ” e dicían d’el que é unha gran illa localizada o este de ” China ” na mareira. Os seus poboadores son brancos e de requintadas roupas.
Tiveron máis decontadas novas do ” Japón ” logo do descobremento de ” América “, pois entón moitos misioneiros votáronse a ” China ” e o ” Japón “.
O afamado ” Jesuita San Francisco Javier ” percorreu eiquí amplas bisbarras espallando o ” Evangelio ” e batear as xentes.
O remate do século XV un valente soldado chamado ” Kideyoshi “; a o que os xaponeses chaman hoxe o seu ” Napoleón “, acadou o poder e conquistou ” Korea “.
Onde tempo imemorial os xaponese tiñan pechados seus portos a tódolos europeos agás os holandeses; os ” Estados Unidos ” mediado o século pasado, quixeron abrir canles de comerzo xaponés as actividades de ” Europa ” e de ” América ” enviaron unha unha comitiva o ” Japón “: iste chance determinou o que ficara aberto a o porto de ” Yokohama ” o comerzo internacional.
Istas medidas obrigadas fixeron gran mella no azo dos xaponeses noi independentes e píos do seu país; o ver non tiñan forzas para opoñerse o que se cadra xulgaron como vexámen, recearon en sixilo os seus resentimentos e se botarón a poñerse o nivel dos estados que os vexaron, data no trancurrir duns 40 anos, torocou por completo o país.
Para acadala rápidamente forn enviados a estudar a ” Europa ” numereiros rapaces xaponeses; comezaron a instalar fatorías. O ” Japón ” quixo levar a súa mariña de batalla e ordeou tamén un podente exército.
Surxiu en 1894 a gerra con ” China “, a que domeou velozmente o ” Japón ” incorporando con celeridade a illa de ” Formosa ” a actual ” Taiwán ” .
En 1904 e 1905 sostivo batalla con ” Rusia “, a cal derrotou por terra e por mar, apropíandose de ” Korea “. A súa derradeira fazaña guereira foi entrar na guerra europea apoiando os aliados.
Ista é, a grandes trazas, a historia d’iste pobo . O xaponés ten un fondo sentemento da honra e se supón con moita delicadeza na súa conversa e nos seus modáis. Acostumado nos seus empregos comerciáis, é romántico o contemplar a natureza, e, sobre todo o seu apego as frores; ante elas mantense quedo e enfeitizado.
As festas propias dos xaponeses demostran a pertenza que o xaponés sinte polas frores; d’iste xeito, a ” Fiesta de los Ciruelos en Flor ” as dos ” Cerezos ” e a das ” Peonias ” y logo as dos ” Crisantemos “.
Xa se facía tarde e o avó dixome que deberíamos marchar para tomar o tren que con celeridade nos levou a ” Yokohama ” onde nos agardan xa pai e a avoiña para vernos. Eles fixeron tamén unha bóa excursión polos arredores, vendo as plantación de té e abraiando, a o lonxe, a contorna característica do ” Fuji-Yama “, o afamado cono volcánico xaponés.
V12UD4 